มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 811

“มันจบแล้ว เจียงซานไห่เห็นคุณแล้ว เขาเดินมาแล้ว!”

สีหน้าของเจียงชิงเย่ว์เปลี่ยนไปในทันใด และน้ำเสียงที่เธอใช้ก็ทุ้มลึกราวกับมหาสมุทร

วันนี้ เจียงซานไห่ได้รับการสนับสนุนจากคนใหญ่คนโตในเมืองโมตู ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกเป็นกังวล

หากฉีเติ่งเสียนต่อต้านศัตรูของเจียงซานไห่ที่มีอำนาจ การกระทำเช่นนี้ไม่ใช่ว่าเขากำลังต่อต้านผู้ทรงอิทธิพลของเมืองโมตูด้วยตัวเขาเองอย่างนั้นหรือ?

ต่อให้เขาแข็งแกร่งแค่ไหน เขาคิดว่าเขาต่อสู้เพียงลำพังได้งั้นหรอ？

ฉีเติ่งเสียนยิ้มให้เจียงชิงเย่ว์และพูดขึ้นว่า "เกาเหมย สบายใจได้ วันนี้จะไม่ยอมให้เจียงไห่ซานได้ในสิ่งที่เขาต้องการ ยิ่งไปกว่านั้น โชคชะตาของคุณ คุณควรเป็นคนกำหนดมันด้วยตัวเอง!"

เจียงชิงเย่ว์รู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเธอเต้นระรัว มีใครบ้างเล่าที่ไม่อยากกำหนดโชคชะตาของตนเอง?

เจียงซานไห่เดินมาหาฉีเติ่งเสียนพร้อมกับรอยยิ้ม "ดูสินี่ใครกัน คุณฉีจากกั่วเชี่ยวไม่ใช่หรือ? วันนี้คุณได้รับเชิญให้มาร่วมประชุมด้วยหรอ?"

ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยอย่างใจเย็น: "ต่อหน้าฉันไม่จำเป็นต้องเสแสร้งหรอกนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะตบคุณอีก! บางทีคุณอาจจะลืมไปแล้วว่าฉันตบเจ็บแค่ไหน？"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ภาพความทรงจำปรากฏเสีงดังขึ้นอยู่ภายในหัว

แขกแต่ละคนมองที่ฉีเติ่งเสียนด้วยสายตาที่ตกตะลึง จากนั้นจึงมองไปที่เจียงซานไห่

เจียงซานไห่ถูกฉีเติ่งเสียนตบจริงๆหรอ? คำพูดที่กล่าวออกมาเผยข้อมูลให้รู้มากมาย!

นั้นไม่ใช่เรื่องที่เจียงซานไห่ต้องการจะนึกถึง แต่ฉีเติ่งเซียนกลับพูดมันออกมา ซึ่งมันทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที เขาโกรธมากจนแทบจะกระอักเลือด

“คุณฉี คุณบ้าหรือเปล่า ครั้งที่แล้วที่สมาคมพันธมิตรตะวันออก มีใครบางคนถูกตบหน้าบวม แล้วก็แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องไม่ใช่หรอ?” หยางกวนกวนแทบทนไม่ไหวกระโดออกมาตอบโต้เพื่อที่จะรักษาหน้าของฉีเติ่งเสียน

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ฉีเติ่งเสียนก็ยิ้มและพูดว่า "อา ใช่ ใช่ ตระกูลหยางนั้นยอดเยี่ยมมาก ฉันโดนตบหน้าบวมเลย!"

หยางกวนกวนพูดขึ้นอย่างเหยียดหยาม: "อย่างน้อยก็ควรเจียมเนื้อเจียมตัวบ้าง ถึงยังไง ก็น่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ"

ฉีเติ่งเสียนกล่าวขึ้นอย่างเห็นด้วย: "ใช่แล้ว คุณพูดถูก"

หยางหยวนซานรู้สึกโกรธทันทีเมื่อเห็นท่าทางของพวกเขา

“คุณฉี คุณยังเย่อหยิ่งเหมือนเคย แต่ก็เอาเถอะ ฉันก็อยากรู้ว่าหลังจากวันนี้คุณฉีจะยังเย่อหยิ่งต่อหน้าฉันได้เหมือนเดิมหรือไม่?”

“หรือจะให้พูดอีกอย่างก็คือ ขนาดต่อหน้าผู้ถือหางเสือของโมตูหลงเหมิน คุณยังกล้าทำเป็นลิงหลอกเจ้างั้นหรือ?”

ถึงยังไงต่อหน้าสาธารณะชน เจียงซานไห่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีโกรธออกมา เพราะถึงยังเขาก็เป็นคนมีหน้ามีตา มันคงจะหน้าอับอายไม่น้อยถ้าเขาแสดงความโกรธต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก

หลังจากที่ได้ยิน ฉีเติ่งเสียนก็ตกตะลึงและพูดออกไปว่า"ไม่มีทาง ไม่มีทาง! รองผู้ถือหางเสือเจียง คิดว่าตนเป็นผู้ถือหางเสือโมตูเหมิงหลงอย่างนั้นหรอ?"

น้ำเสียงที่เขาเปล่งออกมาช่างน่ารำคาญเสียจริง

“ไม่ใช่ว่าฉันถือตัวว่าฉันเป็นผู้ถือหางเสือโมตูหลงเหมิน แต่ก็มีคนมากมายที่สนับสนุนฉันให้เป็นผู้ถือหางเสือ!” เจียงซานไห่พูดอย่างอวดอ้าง

“งั้นหรอ...ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องขอโทษด้วย วันนี้คุณคงไม่สามารถเป็นผู้ถือหางเสือได้ เพราะคุณไม่สมควรได้รับมัน!” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเอื้อมมือไปตบไหล่เจียงซานไห่

เจียงซานไห่หัวเราะเสียงดังลั่นจากนั้นจึงพูดว่า "ไม่สมควรได้รับงั้นเหรอ? ถ้าฉันไม่สมควรได้รับ งั้นคุณสมควรได้รับใช่ไหม?"

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าและพูดว่า "ใช่แล้ว!"