มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 819

“มาตามคาด！”

หลังจากที่เห็นร่างของฉีเติ่งเสียน เหยียนมู่หลงหลี่ตาลงพร้อมกับยิ้มด้วยความเย็นชา

เธอทนกับการยั่วยุของฉีเติ่งเสียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อที่จะรอให้ถึงวันนี้ ณ เวลานี้ เธอสามารถที่จะยอมรับ หากเป็นการต่อสู้เดี่ยว รับรองว่าเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ด้วยอย่างแน่นอน

แผ่นหลังของฉีเติ่งเสียนหันเข้าหาแสงแดดที่สาดส่องอย่างอบอุ่น ร่างกายของเขา ถูกแสงแดดที่ส่องมาทำให้ดูสูงขึ้น

บนตัวของเขา มีเงียบสงบแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ไม่มีคำสั่งของฉัน ใครหน้าไหนก็ห้ามลงมือเองเด็ดขาด” เหยียนมู่หลงหลี่สั่งเสียงเรียบ

“ครับ！”

ลูกน้องแนวหน้าสิบกว่าคนตอบรับพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง

“แท้จริงแล้ว พวกเธอกำลังรอฉันอยู่นี่เอง！” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ช่วยไม่ได้ คนที่อยากให้นายตายเยอะแยะจนนับไม่ถ้วน” เหยียนมู่หลงตอบ

ฉีเติ่งเสียนมองไปยันรถที่ถูกล้อมไปด้วยคนแวบนึง ก็รู้ได้ทันทีว่า ลู่จ้านหลงต้องอยู่ภายในรถนั้นอย่างแน่นอน

“ยังมีอีกคนหนิ？จ้าวถูหลงที่เหมือนคนโง่นั่นไปไหนซะแล้วล่ะ” ฉีเติ่งเสียนถามเสียงเรียบ

“เดี๋ยวนายก็รู้！”

ฉีเติ่งเสียนแสยะยิ้มพูดกับเซี่ยขวางหลง “น้องชาย เตรียมพร้อมที่จะลงมือกับพี่ชายแล้วหรอ？”

“วันนี้ ยังไงแกก็ต้องตาย ” เซี่ยขวางหลงพูด

สองคนคนหนึ่งซ้าย อีกคนขวา พร้อมใจกันเดินหน้าเข้ามาหาฉีเติ่งเสียน

มังกรทั้งห้าแห่งหัวกั๋ว มีใครที่จะไม่มีจิตใจที่มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว เพื่อที่จะเอาชนะอีกฝ่าย？เพียงเพราะคนคนหนึ่ง พวกเขาเลยเลือกที่จะร่วมมือกัน

ฉีเติ่งเสียนมองสองคนที่ยืนประกบข้าง ด้วยแววตาเงียบสงบ ปลายเท้าแตะเบาๆไปที่พื้น พร้อมกับวาดขา ออกเป็นครึ่งวงกลม และหยุดลงอย่างมั่นคง แขนขวางอออกไปด้านนอก พร้อมกับแขนซ้ายที่อยู่ใกล้กับช่องท้องส่วนล่าง

การต่อสู้ด้วยชีวิตและความตาย ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ

วินาทีที่ฉีเติ่งเสียนเริ่มออกกระบวนท่า เซี่ยขวางหลงและเหยียนมู่หลงก็รับรู้ได้ถึงลมหายใจที่ไม่เหมือนกับคนปกติ หรือเรียกได้ว่า ลมหายใจสายนี้สำหรับคนปกตินั้นมันแข็งแกร่งเกินไป เป็นการเปลี่ยนแปลงที่น่ามหัศจรรย์ นี่เป็นพลังของจิตใจและจิตวิญญาณ พลังแบบนี้ เปรียบดั่งพระพุธเจ้าแห่งพระพุธศาสนา ราวกับเซียนแห่งลัทธิเต๋า！

“ช่างเป็นหมัดที่น่ากลัวซะจริง ดีนะที่ตอนนั้นฉันไม่ได้ไร้หัวคิดถึงกับสู้กับเขาด้วยตัวคนเดียว ไม่อย่างนั้น รับรองว่าต้องโดนซ้อมจนตายแน่นอน” แววตาของเหยียนมู่หลงมีกระแสความเย็นสายหนึ่งวาบผ่าน แต่ก็ใช่ว่าจะมีซึ่งความกลัว มือทั้งสองข้างที่นุ่มนวลเกินกว่าที่จะเหมือนผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ก็กางออกพร้อมตั้งท่า

“หลังจากที่เขาสู้กับฉันครั้งก่อน มีความก้าวหน้าที่น่ากลัวเพิ่มขึ้นอีกละ คนคนนี้ เก็บไว้ไม่ได้เด็ดขาด หากไม่แล้ว ภายหน้าจะแกร่งเกินที่จะทำลายได้” ภายในใจของเซี่ยขวางหลงแฝงไปด้วยความตะลึง ในขณะเดียวกัน จิตสังหารก็รุนแรงขึ้น

ฉีเติ่งฉีถือจังหวะที่ทั้งสองยังคงตะลึงอยู่กับหมัดของเขา พร้อมลงมืออย่างฉับพลัน！

สองต่อหนึ่ง อีกทั้งต้องรับมือกับยอดฝีมือทั้งสอง ดังนั้นจะรอช้าไม่ได้ ควรที่จะรีบชิงก่อน วิธีที่ดีที่สุดคือใช้วิธีที่รวดเร็วที่สุดและรุนแรงที่สุดในการกำจัดคนนึง แบบนี้ถึงจะรักษาโอกาสการชนะไว้ได้ดีที่สุด！

“ฟึบ！”

ฉีเติ่งเสียนใช้เท้ายันพื้น รองเท้าไม่อาจรับแรงไว้ได้อีกต่อไป ทันใดนั้นก็ฉีกขาดออกจากกัน！

บนพื้นปูน เหลือให้เห็นเพียงร่อยรอยสีขาวสองแถบ คนของเขา หายตัวไปแล้ว！

ดูไม่ออกว่าเป็นร่างมังกรหรือร่างม้า แต่นิยามได้เพียงคำเดียว เร็ว！

ถึงแม้ว่าจะเป็นสายตาของเซี่ยขวางหลงและเหยียนมู่หลง ก็บอกได้ยากกับกระบวนท่าของเขา แต่ว่ากังฟูของทั้งสองคนฝึกจนเข้ากระดูกและไขกระตูกมานานแล้ว เรียกได้ว่าเป็นดั่งรูขุมขนทุกอณูของร่างกาย เส้นขนทุกเส้น ราวกับดวงตาก็ไม่เชิง

คนแรกที่ฉีเติ่งเสียนจะจัดการ คือเซี่ยขวางหลง！

ก่อนหน้านี้เขาเคยปะทะกับเซี่ยขวางหลงมาแล้ว เมื่อคิดถึงด้านความได้เปรียบทางจิตวิทยา ดังนั้น ควรเลือกจัดการกับเซี่ยขวางหลงก่อน ถึงแม้ว่าจะซ้อมจนตายไม่ได้ แต่ก็ต้องซ้อมจนมันกลัว หลังจากนั้นถึงจะง่ายต่อการจัดการกับเหยียนมู่หลง！