มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 836

ทั้งคู่พูดคุยกับฉีเติ่งเสียนอีกสองสามคำ จากนั้นจินถงกับอวี้หนี่ว์ก็บอกลาเขาแล้วจากไป

อวี้หนี่ว์พูดขึ้นว่า: "ทำไมคุณถึงสนทนากับผู้ชายที่ชื่อฉีคนนั้นนานจัง? ฉันไม่คิดว่าเขาเป็นคนดี หากคุณไม่เชื่อฉัน เท่ากับว่าคุณกำลังก่อกบฎ!"

จินถงพูดขึ้นว่า: "ผู้หญิงนี้ช่างไม่รู้อะไรเลย! การที่เขาปรากฏตัวที่นี้ในครั้งนี้ มีแนวโน้มที่เขาจะจัดการกับตระกูลซ่างกวน และเอนท์กรุ๊ปก็จะต้องประสบปัญหาเช่นกัน"

อวี้หนี่ว์ตกตะลึงและพูดว่า: "ถ้าอย่างนั้นเราควรทำยังไงดี? ลำพังเราไม่สามารถเอาชนะเขาได้แน่ และเรายังต้องช่วยเอนท์กรุ๊ปทำเรื่องต่างๆ เพราะถึงยังไงเราก็รับเงินมาแล้ว"

จินถงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "นั้นไม่สำคัญ ถึงเราจะขอเงินเพิ่ม เราก็แค่หนีไปในช่วงที่ชุนลมุน! ไม่มีคนดีในเอนท์กรุ๊ป มีแค่พวกสวะที่ยอมอุทิศตนเพื่อสังหารเพื่อนร่วมชาติของตนเอง”

อวี้หนี่ว์คิดว่าจินถงเข้าขั้นวิกฤตแล้ว นี้เขากำลังคิดจะยักยอกเงินงั้นหรอ?

เธอเชื่ออย่างสนิทใจว่าสิ่งนี้ต้องเกิดจากผู้ชายที่ชื่อฉี ถึงยังไงซะ ผู้ชายคนนั้นก็ขึ้นชื่อว่าเป็นกับดักเดินได้

หลังจากที่สองคนนี้จากไป เฉินหยู่ก็กลับมา

ฉีเติ่งเสียนมองไปรอบๆ สักพักแล้วพูดว่า "นี้ แถวนี้ไม่มีห้องน้ำอย่างนั้นหรอ?"

สีหน้าของเฉินหยู่เปลี่ยนไป เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "คุณเป็นคนเดียวที่รู้มากขนาดนี้นะ เป็นเจ้าแห่งการอ่านใจหรือยังไงกัน?"

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเสียงดังแล้วพูดขึ้นว่า"ไม่ค่อยได้เห็นคุณเฉินอารมณ์เสียขนาดนี้เลยนะ!"

จากนั้นทั้งสองก็ตรงกลับไปยังที่พักที่เฉินเซียนเหอจัดเตรียมไว้ให้ เฉินหยู่ล้างเครื่องสำอางบนหน้าออกหลังจากที่เธอเข้าไปในที่พัก อันที่จริงไม่มีผู้หญิงคนไหนเต็มใจที่จะหน้าโทรมหรอกนะ

“คุณรู้จักสองคนนี้มาก่อนหรือเปล่า? เห็นได้ชัดว่าพวกเขากลัวคุณ” เฉินหยู่พูดขึ้นอย่างใจเย็น

“ครั้งที่แล้วพวกเขาพยายามจะฆ่าคุณนายซุน แต่ฉันขัดขวางไว้ทัน” ฉีเติ่งเสียนทรุดตัวลงบนโซฟา ที่นี้ร้อนมาก มากจนเขาขี้เกียจที่จะขยับตัว

ยิ่งไปกว่านั้น เฉินหยู่กำลังสวมเสื้อผ้า เขาจึงมองไปทางอื่นไม่กล้าจ้องมองตรงไป

เฉินหยู่ถามขึ้นว่า: "พวกเขาทำงานให้กับเอนท์กรุ๊ปใช่ไหม?"

ฉีเติ่งเสียนตอบด้วยท่าทีสบายๆ: "พวกเขาถูกจ้างโดยคนใหญ่คนโตของเอนท์กรุ๊ป และคนใหญ่คนโตคนนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือตระกูลซ่างกวนแห่งสมาคมหงประเทศมี่"

หลังจากที่เฉินหยู่ได้ยินดังนั้น เธอประหลาดใจเป็นอย่างมากแล้วพูดขึ้นว่า: "ตระกูลซ่างกวนหยั่งรากลึกในประเทศมี่มาหลายปีแล้ว พวกเขายังต้องการให้ประเทศอวี้สือกั๋วเข้าร่วมด้วยหรือไม่?”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวแล้วพูดว่า: "เทคโนโลยีทางการแพทย์ในประเทศมี่นั้นเจริญก้าวหน้าไปมาก มีการผ่าตัดปลูกถ่ายอวัยวะมากมาย และมันก็คุ้มกับเงินที่ต้องเสียไป ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลซ่างกวนเองยังต้องร่วมมือกับกองกำลังบางประเทศ ไม่เช่นนั้นตอนที่อวี้เสี่ยวหลงโจมตีหยวนเซิงลู่ พวกเขาจะต้องรีบวิ่งเอาเงินมาให้ฉันเลยล่ะ ว่าไหม?”

เฉินหยู่ยิ้มและพูดว่า: "ไม่ใช่ว่าคุณเคยพูดว่าตระกูลซ่างกวนเข้าร่วมกับตระกูลรอธไชล์ดในประเทศมี่แล้วอย่างนั้นหรอ พวกเขาขาดแคลนเงินขนาดนั้นเลย?"

ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้นว่า: "มีทรัพยากรมากมายที่สามารถเก็บเกี่ยวได้ในอวี้สือกั๋ว คุณอาจจะนึกไม่ถึง ไม่ใช่ว่าจะมีเพียงแค่ก้อนหินหยาบๆ ไต หรือการพนัน แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่ทำกำไรได้มากมายมหาศาลอีกด้วย!"

จู่ๆ เฉินหยู่ก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างได้และพูดขึ้นว่า "ยา!"

เธอไม่ได้นึกถึงมันมาสักพักแล้ว แต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดของฉีเติ่งเสียน เธอก็นึกถึงสิ่งนี้ทันที

กวงหยางอยู่ติดกับเขตพื้นที่สามเหลี่ยมยา ซึ่งถือว่าเป็นพื้นที่อันตรายที่โด่งดังที่สุดในโลก โดยถือเป็นครึ่งหนึ่งที่ยากระจายไปทั่วโลก

“เริ่มดำเนินการพรุ่งนี้ ฉันจะหาคนติดต่อไปยังมั่วคัง แล้วคุณจะพบโอวโม่”

“แต่ฉันอยากรู้...”

“ถ้าผู้หญิงคนนี้ยังคงหมกมุ่นอยู่ คุณจะเลือกอย่างไร?”

เฉินหยู่มองไปที่ฉีเติ่งเสียน และถามคำถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

จุดประสงค์หลักของฉีเติ่งเสียนในการอยู่ที่นี้คือเพื่อเอาตัวโอวโม่ หรือที่รู้จักกันในนามลู่หลิงหลิงออกไป แต่เมื่อพิจารณาจากการเปลี่ยนแปลงของลู่หลิงหลิงในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เธออาจจะไม่เต็มไปที่จะจากไปพร้อมกับฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น: "หากเป็นอย่างนั้น ฉันก็อยากให้เธอได้ลิ้มรสการถูกประนามจากสังคม!"

เฉินหยู่พูดว่า: "ตอนที่เธอมาที่นี้ เธอก็โดนไปไม่ใช่น้อยเธอ ถ้าคุณยังข่มขู่เธอด้วยกำลัง คิดว่ามันจะได้ผลอย่างนั้นหรอ?"

เดินไปได้ครึ่งทาง เธอก็หันกลับมา ยิ้มให้แล้วพูดขึ้นว่า "ช่วงนี้คุณคงไม่จำเป็นต้องให้ฉันส่งภาพเซลฟี่ให้คุณใช่ไหม? ถ้าคุณเบื่อ ก็อย่าลืมมาปลุกฉันก็แล้วกัน แล้วฉันจะให้คุณดูขา”

ฉีเติ่งเสียนถึงกับหายใจเข้าลึก ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจเป็นแน่!

“แน่นอนว่าระยะทางนำมาซึ่งความสวยงาม” ฉีเติ่งเสียนพูดกับตัวเอง

ในเวลาเดียวกัน ฉีปู้อวี่ในเรือนจำโยวตูซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายพันกิโล ได้รับจดหมาย

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนถูกตามล่า พื้นที่รอบๆเรือนจำโยวตูก็ได้รับการตรวจสอบ และแม้แต่คนที่เข้ามาส่งจดหมายเอง ก็ต้องได้รับการตรวจสอบอย่างเข้มงวด

ฉีปู้อวี่ค่อยๆฉีดซองจดหมายออก จากนั้นดึง"คัมภีร์ทางการแพทย์" ออกมาจากชั้นหนังสือด้านหลังเขา ในขณะที่เขาเปรียบเทียบจดหมายเขาก็พลิกหน้าคัมภีร์ไปด้วย

ในขณะเดียวกัน ทุกๆสองหน้าที่เขาเปิด เขาจะหยิบปากกาขึ้นมาเขียนบางอย่างบนกระดาษ

หลังจากเขียนไปได้ประมาณ 200-300 คำ เขามองดูจากนั้นพยักหน้าและเผามันทิ้ง

“ปัง!ปัง!ปัง!”

ฉีปู้อวี่กระเเทกประตูห้องขัง

“ไอโง่ที่ไหนมารบกวนเวลางีบหลับของฉัน อยากตายงั้นหรอ?” เสียงพูดอันหยิ่งผยองของปีศาจราตรีดังขึ้นจากในห้องขัง

จากนั้นก็ตามด้วยเสียงเปิดประตูกรงเหล็ก

เมื่อเขาเห็นฉีปู้อวี้ที่ยืนอยู่ตรงประตูพร้อมรอยยิ้มบนหน้าของเขา ปีศาจราตรีถึงกับคุกเข่าลงและพูดว่า: "ฉันมันโง่เอง!!!"

“หัวหน้าใหญ่ มีอะไรให้รับใช้?”

นักโทษที่อยู่ในเรือนจำ เมื่อได้ยิน "คำประกาศอิสรภาพ" ของปีศาจราตรี ต่างก็โผล่หัวออกมาครึ่งหนึ่งและส่งเสียงหัวเราะแปลกๆออกมา