มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 853

เฉินหยูนั่งลงด้วยท่าทีสง่างาม พูดกับเฉินเซียนเหอพลางยิ้ม "คุณลุงจัดการอะไรช้าเกินไปหน่อยหรือเปล่า? เฉินกรุ๊ปจิวเวลรี่ของเรารีบมากถึงกับต้องใช้หินหยาบๆแล้วหรือไง!"

"หลานก็รู้นี่ว่าที่ตู๋ซานเจี่ยวแห่งนี้ ไม่มีเงินก็ทำอะไรไม่ได้! ถ้ารีบมากนักก็ใช้เงินจากกระเป๋าตัวเองแก้ปัญหาซะสิ" เฉินเซียนเหอพูด

"ต้องการเท่าไหร่?" เฉินหยูถาม

"ทหารพวกนั้นหิวโหยอย่างกับอะไร อ้าปากก็ขอเงินห้าสิบล้าน" เฉินเซียนเหอพูด

"เข้าใจแล้ว งั้นคุณลุงก็เอาเงินห้าสิบล้านนี่ไปซื้อสมองของตัวเองกลับมาด้วยแล้วกัน!" เฉินหยูหรี่ตามอง สีหน้าเย็นชา

เฉินเซียนเหอได้ยินก็ตกตะลึง ก่อนจะตอบกลับเสียงเย็น "เฉินหยู เธอกำลังล้อเล่นอะไรอยู่ คิดจะขู่ฉันงั้นเหรอ?"

"เฉินเซียนเหอ ที่ตระกูลเฉินส่งนายมาทำงานที่นี่ ให้ทั้งเงินทั้งอำนาจ ปูทางให้อย่างดี ไม่ใช่เพื่อให้มาสร้างปัญหาให้ตระกูลเฉิน! หรือว่าได้ผลประโยชน์ไปแล้วก็คิดจะเนรคุณ?" เฉินหยูพูดอย่างเย็นชา

"ฉันจะให้โอกาสนายเป็นครั้งสุดท้าย คลานกลับหนานหยางไปซะดีๆ แล้วฉันจะไว้ชีวิตสุนัขอย่างนาย"

"มิฉะนั้น วันนี้ฉันจะเด็ดหัวสุนัขอย่างแกทิ้งซะ!"

สายตาเฉินเซียนเหอเย็นชา ก่อนจะหัวเราะออกมา "หลานสาวสับสนอะไรอยู่หรือเปล่า? คิดว่าที่นี่คือหนานหยางหรือไง? คิดว่าจะใช้บารมีตระกูลเฉินคุ้มกะลาหัวเธอที่นี่ได้เหรอ?"

ฉีเติ่งเสียนเม้มปาก เห็นศึกสายเลือดแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจ

"นายพลมั่วคัง ผู้หญิงบ้าคนนี้ยกให้คุณจัดการก็แล้วกัน เอาไปเรียกค่าไถ่กับตระกูลเฉินได้ไม่น้อยเลยล่ะ" เฉินเซียนเหอหันไปพูดกับมั่วคังพร้อมรอยยิ้ม

มั่วคังทำเพียงนั่งนิ่งไม่ขยับ

เฉินเซียนเหอตะลึง สีหน้าเริ่มเปลี่ยน กดเสียงต่ำถาม "มั่วคัง หมายความว่ายังไง?"

"คิดว่าสิ่งที่ตัวเองให้นายพลมั่วคังได้ ตระกูลเฉินจะให้ไม่ได้เหรอ? แต่แน่นอนว่าสิ่งที่ตระกูลเฉินให้ได้ แกไม่มีวันให้ได้แน่!"

"มั่วคัง แกขายฉันอย่างนั้นเหรอ?"

"ที่แกมีกินมีใช้ขึ้นมาได้ ฉันให้แกน้อยซะที่ไหน แกคิดจะเนรคุณหรือไง?"

เฉินเซียนเหอเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ หันไปถามมั่วคัง กัดฟันกรอด

มั่วคังส่ายหน้า "เนรคุณ? นี่ไม่ได้นับว่าเนรคุณหรอกนะ ฉันแค่เลือกฝ่ายที่ดีกว่าแค่นั้นเอง คุณเฉินพูดถูก สิ่งที่ตระกูลเฉินให้ฉันได้ แกไม่มีวันให้ฉันได้แน่"

เฉินเซียนเหอสีหน้ามืดครึ้ม คิดจะพูดอะไรต่อ แต่พอเห็นปืนในมือเฉินหยูที่จ่อมาที่หัวตัวเองตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ก็จำต้องเงียบปาก

"ฉันให้ทางรอดแกแท้ๆ แต่แกดันไม่เอา ทีนี้ก็โทษฉันไม่ได้แล้วนะ" เฉินหยูพูดเสียงเรียบ

"เดี๋ยวก่อน......" เฉินเซียนเหอเตรียมร้องขอชีวิต

เฉินหยูลั่นไกทันที

เสียงปืนดังลั่น ยิงเข้าที่หัวเฉินเซียนเหอ

หัวของเฉินเซียนเหอเอียงไปด้านหลัง เลือดกระเซ็นไปทั่ว ร่างกายเอนตกจากเก้าอี้ตามความแรงของกระสุน

ฉีเติ่งเสียนเห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะคิดในใจ "จริงสินะ ที่ว่าอยู่ไกลกันไว้ ความสัมพันธ์จะได้ดี......"

แม้ว่าท่าทางของเฉินหยูตอนฆ่าเฉินเซียนเหอจะดูสง่างามมาก แต่ฉีเติ่งเสียนกลับรู้สึกชื่นชมไม่ออก

มิน่าล่ะ ตอนเจอกันที่หนานหยาง เฉินหยูพูดจาแปลกๆกับเขา ทีแท้ก็เพื่อสร้างภูมิคุ้มกันล่วงหน้าให้เขานี่เอง

"คุณเฉินเด็ดขาดกว่าผู้ชายอย่างพวกเราอีกนะครับเนี่ย" มั่วคังลอบถอนหายใจ

หลังจากนั้นไม่นาน ลูกน้องของเฉินเซียนเหอทั้งหมดก็พากันแยกย้ายไป พวกเขาต้องทำการ "ร่วมสาบาน" ให้เสร็จภายในคืนนี้

มั่วคังเองก็ยืนขึ้น ตบกางเกงตัวเองเบาๆ "ในเมื่อสถานการณ์คลี่คลายแล้ว มั่วคังก็ต้องขอตัวลา วันเวลาหลังจากนี้ ขอให้พวกเราทำงานร่วมกันได้อย่างราบรื่น!"

เฉินหยูพยักหน้ารับ ประสานมือให้มั่วคัง "ขอให้นายพลมั่วคังเดินทางปลอดภัย รอฉันจัดการทางนี้เรียบร้อยแล้ว จะไปปรึกษารายละเอียดต่างๆด้วย"

มั่วคังหัวเราะ "ผมเชื่อมือคุณเฉินอยู่แล้ว!"

พูดจบก็โบกมือหนึ่งครั้ง พาคนของตัวเองกลับ

หลังจากมั่วคังจากไป เฉินหยูก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะปรายตามองฉีเติ่งเสียน "ทำไม ตกใจหรือไง?"

"ไม่ได้ตกใจ เธอสร้างภูมิคุ้มกันให้ฉันก่อนมาแล้วนี่"

"ฉันก็แค่รู้สึกว่ามันแปลก คนฉลาดแบบพวกเธอมักจะไม่ชอบให้มือของตัวเองเปื้อนเลือด แล้วก็จะไม่ทำให้มือของตัวเองเปื้อนเลือดด้วย"

"แต่เธอลงมือกับเฉินเซียนเหอด้วยตัวเอง"

ฉีเติ่งเสียนนั่งลงบนเก้าอี้ พูดด้วยสีหน้านิ่งเรียบ

เฉินหยูกลับส่ายหน้า ตอบอย่างหนักใจ "บางครั้งก็ต้องยอมให้ตัวเองมือเปื้อนเลือด ไม่อย่างนั้นใครจะยอมก้มหัวให้? ใครจะกลัว? ที่หนานหยางน่ะ ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดคือผู้ที่อยู่รอด แต่ถ้าเทียบกับอวี้สือกั๋วแล้ว ก็คงดีกว่าหน่อยล่ะนะ"

"ที่จริงวันนี้ไม่ต้องให้ฉันมาก็ได้ เธอคนเดียวก็เอาอยู่" ฉีเติ่งเสียนพูด

"แค่อยากให้นายเห็นตัวตนที่แท้จริงของฉันน่ะ" เฉินหยูพูด

ฉีเติ่งเสียนแสร้งถอนหายใจ "ถึงเธอจะพิสูจน์ให้ฉันเห็นได้ว่าคำพูดที่ว่า อยู่ไกลกันไว้ความสัมพันธ์จะได้ดีเป็นจริง แต่ยังไงฉันก็ชอบคุณหนูคนนั้นที่มาถึงจงไห่ก็รีบส่งเงินให้ฉันใช้มากกว่านะ ไม่ใช่คุณหนูใหญ่ตระกูลเฉินจอมบงการเหมือนตอนนี้!"

เฉินหยูโยนปืนลงบนโต๊ะ ก่อนจะตอบกลับ "แบบไหนก็เป็นฉันทั้งนั้นแหละ ปลอมหน่อยจะเป็นไรไป! ตอนแรกที่ไปหานายที่จงไห่ ฉันเป็นห่วงเพื่อนจริงๆ เพราะตระกูลเฉินก็มีมิตรไม่มากอยู่แล้วนี่นะ"