มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 856

ฉีเติ่งเสียนกำลังถอย ทั้งสามคนกำลังตาม

เขาถอยกลับไปที่ต้นไม้เล็กๆข้างๆ ในอาคาร มือขวาดึงไว้ จับลำต้นของต้นไม้ ใช้แรงในการยกดึง！

“เสียงน้ำไหล！”

ต้นไม้เล็กๆถูกเขาดึงออกมาจากพื้นดิน หลังจากนั้นข้อมือสั่นอย่างรุนแรง ต้นไม้เล็กๆ ซึ่งมีความยาวเพียงสองเมตรนี้ ดูเหมือนจะกลายเป็นปืนใหญ่ไปแล้ว โจมตีอาจารย์จ้าวที่อยู่ข้างหน้าสุดโดยตรง

อาจารย์จ้าวตกใจ ไม่คิดเลยว่าฉีเติ่งเสียนจะทำอะไรแบบนี้

ในความเป็นจริงแล้ว ก่อนที่จะลงมือฉีเติ่งเสียนได้คิดไว้ก่อนแล้วว่าจะชนะเกมนี้ได้ยังไง！

อาจารย์จ้าวทำได้แค่เพียงสองแขนกันไว้ ตั้งท่าวางไว้ตรงหน้าอก ทุ่มเทแรงกายไปข้างนอก

ต้นไม้เล็กๆในมือของฉีเติ่งเสียนก็อยู่บนปลายแขนของเขา หลังจากนั้นทั้งต้นโค้งงอ จากนั้นก็ถูกแรงสั่นสะเทือนทำให้แตกกระจาย

แต่อาจารย์จ้าว ในขณะที่ต้นไม้เล็กๆสั่นจนแตก ร่างกายควบคุมไม่ได้จนถอยหลังกลับไป！

อาจารย์เฉียนและอาจารย์ซุนทั้งสองคนโจมตีจากทางซ้ายและขวาในเวลานี้ คนหนึ่งใช้ท่าอีเตอร์ต่อยไปที่ขมับของฉีเติ่งเสียน อีกคนใช้มวยสิงอิ้เผิงต่อยตามไปที่ไตของเขา

การโจมทีของทั้งสองคน ，เมื่อมองเข้าไปก็รู้สึกราวกลับว่าไม่มีอะไร

สองมือของฉีเติ่งเสียนยกขึ้น ฝ่ามือเลือดไหลอย่างรวดเร็ว เขานำมันขึ้นมา ราวกลับง้าวสองเล่ม โบกไปมาอย่างบ้าคลั่ง！

อาจารย์เฉียนและอาจารย์ซุนทั้งสองคนใช้ท่าสังหารหลายแบบ หลังจากท่าแรกถูกหยุดเอาไว้ ท่าต่อมาก็สามารถตามเข้าไปได้ในทันที

แต่ฉีเติ่งเสียนแค่ใช้หนึ่งท่าโดยตรง“สงครามยามค่ำคืนแปดทิศ”ทำมือทั้งสองเหมือนดาบ ปกป้องทั้งร่างกาย ทนได้แม้กระทั่งไฟ น้ำไม่ทะลัก！การโจมตีของทั้งสอง ทั้งหมดถูกหยุดไว้ข้างนอก

อาจารย์เฉียนมีสายตาและมือที่รวดเร็ว สายตาหยุดไว้ แกว่งแขนขวาลง ชี้ไปที่เข่าของฉีเติ่งเสียนและโจมตีเข้าไปในทันที！

แต่ในเวลานี้ ฉีเติ่งเสียนใช้ “สงครามยามค่ำคืนแปดทิศ”พลังมีดในการรับ เอียงตัวเล็กน้อย กระดูกทั่วตัวเสียงดังระเบิดแตกออกมา บิดแขน แค่ตีมันและโยนจากล่างขึ้นบน！

นี่คือท่ามวยไท่เก๊ก“ท่าโยนฉุย”ในเวลาเดียวกันกับที่เขาหลบอาจารย์เฉียน ยังหลบท่าของอาจารย์จ้าวไปด้วย และในเวลาเดียวกัน หมัดของเขาประทะกับเข่าอาจารเฉียนที่โจมตีมา！

“ปัง！”

หมัดของทั้งสองคนปะทะกันในอากาศ แขนของฉีเติ่งเสียนแข็งราวกลับเทป ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

แต่แขนของอาจารย์เฉียน กลับสั่นราวกลับเส้นบะหมี่อย่างงั้น สีหน้าแดง ฝีเท้าคลายลง ตึงๆๆถอยไปด้านหลัง！

มวยไท่เก๊กที่แท้จริงต้องโจมตีมีบาดแผลถึงตาย อย่างงั้นต้องเป็นหมัดปืนใหญ่ อีกอย่าง เมื่อโจมตีออกไป อานุภาพของมันนั้นจริงๆแล้วไม่ได้ด้อยไปกว่าหมัดสิงอี้และมวยแปดสุดยอดที่มีชื่อเสียงในด้านทักษะหมัดที่รุนแรง

อาจารเฉียนถูกกระแทกจนกระเด็นไป ฉีเติ่งเสียนก้าวไปข้างหน้าเป็นวงกลม ชิ้งชิ้งชิ้ง แฟลชด้านข้าง เขย่าสะโพก หันหลัง ไปเจอกับอาจารย์ซุนพอดี

ดวงตาทั้งสองของอาจารย์ซุน นิ่งสงบ ทั้งสองมือแยกกันโจมตี มือหนึ่งใช้“ท่าเสือดำล้วงใจ”อีกมือใช้“ท่าเสือผสาน”ไปคว้าที่แขนของฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนมือหนึ่งใช้“ท่าหมัดกันใจ”อีกมือใช้“ท่ายกเสือ”ไปรับ“ท่าเสือผสาน”ของอาจารย์ซุน

พลังของทั้งสองคนพอแตะกันก็ระเบิด！

อาจารย์ซุนรู้สึกว่าไอ้คนนี้ที่อยู่ด้านหน้าของเขาไม่ใช่มนุษย์แล้วเป็นไอรอนแมนที่เป็นมนุษย์ เมื่อครู่นั้น“ท่ายกเสือ”กระแทกที่ฝ่ามือของตัวเอง เหมือนข้อมือของตัวเองจะหลุดออกมาอย่างงั้น！

อีกอย่าง ไม่ให้โอกาสตัวเองแม้แต่จะหายใจเลย!

เห็นแต่ สองกำปั้นใหญ่เท่าชามกำลังประทะกันในอากาศ ใช้“ท่าสองสับสังหาร”ท่านี้โจมตีไป！

“เกรงว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้เกิดมาพร้อมกับพลังธรรมชาติ วิธีการต่อสู้ส่วนใหญ่ใช้หมัดระเบิดและการทุบตีอย่างดุเดือดเป็นหลัก ไม่สามารถสู้เขาตรงๆ！ใจของอาจารย์ซุนเหมือนกับกระจกใส ตลอดมาไม่ไปรับสองหมัดนี้ ต่อไปนี้ก็คือการจังหวะถอยหลัง

ไม่ได้รอให้อาจารย์เฉียนเก็บขา ขาของฉีเติ่งเสียนก็ยกจากพื้นขึ้นมา ลักษณะร่างกายราวกลับนกกางเขน ตามไปด้วยประตูแปดทิศ“ท่าถีบนกกางเขน”ย่ำเข้าไปแล้ว

อาจารย์เฉียนยกขาอย่างรวดเร็ว ใช้“ท่าระบำเท้าไก่”ปะทะกัน กระแทกที่ฝ่าเท้า ทั้งคนสูญเสียสมดุลและถอยหลังไป

อาจารย์จ้าวกางแขนออกในเวลานี้ กระดูกสันหลังสั่นไหว ราวกับเทือกเขาที่ยาวไม่มีที่สิ้นสุด ร่างกายบิด ปล่อยพลังโจมตีเผิง เหวี่ยงหมัดออกมาราวกับดาวตกจากท้องฟ้า！

แต่ฉีเติ่งสียนกลับเปลี่ยนท่าทางในเวลานี้ มือข้างหน้ากระพือ มือหลังรวมไว้ภายใน การจัดวางมือ นุ่มนวลละชาญฉลาด เมือนกับการสัมผัสหางนกยูงอย่างงั้น

หมัดของอาจารย์จ้าวถูกนิ้วของเขาพันไว้ทันที เพียงรู้สึกแค่ว่ากระดูกทั้งแขนของเขากำลังจะหักอย่างงั้น

เขามีปฏิกริยาในทันที ตัวเองได้ตกเข้าไปอยู่ในกับดักแล้ว！

พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่าทักษะหมัดของฉีเติ่งเสียนหนักหน่วงและทรงพลัง ดังนั้น ในตอนนี้ เขาโจมตีออกไปด้วยร่างกายและพลังทั้งหมด กลับไม่คาดคิดว่าฉีติ่งเสียนจะเปลี่ยนท่ากระทันหัน ท่านี้“พลังหางนกกระจอก”จับกลับมา

เห็นแค่เพียงลักษณะร่างกายของฉีเติ่งเสียนราวกลับฟ้าแลบ หลังจากที่จับหมัดของอาจารย์จ้าวไว้ ร่างกายบีบเข้าภายใน ไหล่แนบเข้ากับหน้าอกของอาจารย์จ้าวไว้มันคือการระเบิดพลังภายใน

เสียงอาจารย์จ้าวกรีดร้องอย่างอนาถ และบินออกไป

“ไม่ได้ใช้การปลดปล่อยพลังมืด เพียงแค่ระเบิดพลังบริสุทธิ์โจมตี......”อาจารย์จ้าวตะลึง เพียงแค่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่อก ช่วงท้องปั่นป่วน

เขาอ้าปาก เกือบจะอาเจียนมื้ออาหารเมื่อคืนออกมา

หลังจากชนกับกำแพง ก็ล้มลงพื้นและแกล้งตาย

ในเวลานี้ อาจารย์เฉียนเห็นหลังของฉีเติ่งเสียน สองมือยื่นออกมา อย่างลับๆ จากซ้ายเอียงไปขวา ดึงเข้าหาดวงตาของเขา！

นี่เป็นแบบอย่างสไตล์การโจมตีของลักษณะลิง อยู่ในมือของอาจารย์เฉียน เรียกได้ว่ามีฝีมืออย่างสูงสุดยอด คำว่าชำนาญสองคำนี้ พยายามถึงใจพระเดชพระคุณ