มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 857

มือทั้งสองข้างของอาจารย์เฉียนกลับว่าเปล่า ครั้นเพ่งมอง ฉีเติ่งเสียนกลับหดตัวเข้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ราวกับได้กลายเป็นเต่าขนาดใหญ่หดตัวอยู่ด้านหน้า

ถัดมา “เต่า”ตัวนี้ก็ได้กลิ้งขลุกๆ กลิ้งผ่านขาของอาจารย์เฉียนไป โผล่ที่ข้างหลังของเขา

อาจารย์เฉียนรู้สึกใจไม่ดี แต่ยังไม่ทันที่จะได้หันหน้ากลับมา ก็ถูกหมัดซัดเข้ามาที่ศีรษะด้านหลัง

เขารับรู้ได้ถึวความเจ็บปวดจากด้านหลัง ตาทั้งสองข้างพร่ามัว ก้าวไปข้างหน้าได้เพียงสองถึงสามก้าว ก็ล้มลงไปบนพื้นทันที

ปรมาจารย์ทั้งสามที่ซ่างกวนจิงเทาได้ตัวมาจากประเทศมี่ ในเวลาอันน้อยนิด กลับถูกฉีเติ่งเสียนกำจัดเรียบร้อยหมดแล้ว！

ซ่างกวนจิงเทาเมื่อได้เห็น ลูกตาทั้งสองจ้องจนแทบจะกระเด็นออกมาด้านนอก ไม่อยากที่จะเชื่อสายตาของตนเอง “นี่ นี่เป็นไปได้อย่างไร？！รีบลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ แล้วจัดการไอ้หมอนี่ให้ฉันซะ！”

ร่างกายของฉีเติ่งเสียนราวกับพายุหมุนไม่ปานขยับเข้ามาอย่ารวดเร็ว พร้อมที่จะลงมือ！

“ผู้จัดการฉี โปรดยั้งมือ！”มั่วคังตะโกนบอกเสียงดัง

“แกอยากจะฆ่าฉัน? เกรงว่าแกคงจะไม่กล้าที่จะฆ่าฉันหรอก！แกรู้ไหมว่าถ้าแกแตะต้องฉันจะเจอเข้ากับอะไร? ตระกูลเฉิน......“

ฉีเติ่งเสียนขยับไปอยู่ตรงหน้า กางขาในท่าที่มั่นคง มือขวายกขึ้น ราวกับด้ามปืนไม่ปาน พร้อมกำหมัด จากนั้นก็ซัดหมัดออกไปทันที！

หมัดของเขา ได้ซัดเข้าไปที่สันจมูกของซ่างกวนจิงเทา

“ปืนใหญ่ผงกหัว”เป็นหมัดหมัดหนึ่งของมวยแปดสุดยอด แขนเปรียบดั่งด้ามปืน กำปั้นดั่งหัวปืน เมื่อต่อยออกไป จึงมีพลังกระสุนออกไปด้วย หลังจากที่ยิงเข้ากับเป้าหมายแล้ว พลังข้างหลังก็จะส่งแรงมาเพื่อระเบิดตัวต่ออีกที！

“ตู้ม！"

หัวของซ่างกวนจิงเทา ประหนึ่งแตงโม ระเบิดออกที่ด้านหน้าหมัดของฉีเติ่งเสียน

กะโหลกศีรษะ ไขสมอง เลือดกระจายไปทุกสารทิศ บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ร่างกายที่ไร้หัวนั้นก็ล้มไปด้านหลังทันที

คาดว่าแม้ซ่างกวนจิงเทาที่ตายไปแล้วก็ไม่อาจเชื่อ ว่าฉีเติ่งเสียนจะโหดเหี้ยมอำมหิตได้ถึงเพียงนี้ เขายังไม่ทันทำอะไร ก็ลงมือฆ่าด้วยความโหดเหี้ยมขนาดนี้！

ปรมาจารย์ทั้งสามที่ล้มอยู่บนพื้นอดที่จะตัวเย็นไม่ได้ หากไม่ใช่ว่าเมื่อสักครู่ ฉีเติ่งเสียนออมมือละก็ สถานการณ์ตอนนี้ของพวกเขาก็คงไม่ต่างอะไรกับซ่างกวนจิงเทา

ซ่างกวนจิงเทาเป็นลูกชายที่ถูกต้องตามกฎหมายของตระกูลซ่างกวน คิดไม่ถึงว่าจะโดนหมัดของฉีเติ่งเสียนต่อยซะหัวระเบิด และตายลงในสถานที่เล็กๆเช่นกวางหยาง!

เมื่อมั่วคังเห็นฉากนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวสั่นเล็กน้อยภายในใจ

เขารู้ว่าฉีเติ่งเสียนเก่งมาก แต่ไม่คิดว่าจะลงมือได้โหดเหี้ยม ถึงขนาดที่ทำให้ซ่างกวนจิงเทาตายทันที

มั่วคังพูดด้วยสีหน้ามืดครึ้ม“คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่？คุณฆ่าซ่างกวนจิงเทา แล้วผลที่ตามมาจะร้ายแรงขนาดไหน คุณได้คิดไว้ไหม？”

“ผลอะไรที่จะตามมาฉันยังไม่ได้คิด มันกล้ายั่วยุฉัน ฉันก็แค่ซ้อมมันให้ตาย คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า？” ฉีเติ่งเสียนตอบเสียงเรียบ

เมื่อมั่วคังได้ฟัง ก็หัวเราะออกมาทันที “ผู้จัดการฉีลอยอยู่หรือเปล่า？ถึงได้กล้าที่จะพูดกับผมด้วยน้ำเสียงแบบนี้？”

ฉีเติ่งเสียนเงียบและไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ

“คุณทำคนตระกูลซ่างกวนตาย แม้แต่ตระกูลเฉิน ยังยากที่จะตั้งหลักอยู่ในตู๋ซานเจี่ยว！ตอนนี้คุณยังกล้าที่จะพูดกับผมด้วยท่าทางแบบนี้ มันจะไม่ดูโง่ไปหน่อยหรอ？！” มั่วคังพูด

ขณะที่พูด บนกำแพงทั้งสี่ทิศนั้น ได้มีหัวค่อยๆโผล่ขึ้นมาทีละหัว ทั้งหมดล้วนเป็นลูกน้องของมั่วคัง ในมือของพวกเขาถือปืนอัตโนมัติอยู่ในมือทุกคน

เฉินหยูยิ้มพร้อมพูดว่า“นายพลมั่วอย่าพึ่งโกรธไป และก็อย่าไปถือสาอะไรกับชาวยุทธเลย！มา ดื่มชาสงบสติอารมณ์ก่อน ตระกูลซ่างกวนให้ข้อเสนออะไรไว้ ตระกูลเฉินของพวกเราก็ให้ได้เหมือนกัน”

“คำพูดของคุณหนูเฉิน ผมไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ นอกเสียจากว่า คุณหนูเฉินจะตกลงแต่งกับผม แบบนี้ ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ เท่ากับว่าเราได้เป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว！”

“ยุคนี้ตอนนี้ ไม่ใช่ว่าหมัดมวยเก่งก็จะพูดอะไรก็ได้！”

“ผมมีปืนมากมายขนาดนี้ คุณจะยังสู้ไหวอยู่อีกหรอ？”

ขณะที่มั่วคังพูดประโยคนี้ น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความดูถูก แม้หมัดของฉีเติ่งเสียนจะแข็งแกร่งมาก แต่กระนั้นเขาก็ยังดูถูกฝ่ายตรงข้ามอยู่ดี

เพราะว่า สถานที่แห่งนี้ เขาเท่านั้นที่ราวกับเป็นฮ่องเต้ คำไหนคำนั้น ！เพราะว่า คนของเขาเยอะปืนของเขาก็เยอะเช่นกัน！

เป็นไปตามคาด อยู่ในที่ที่คนกินคนแบบกวางหยาง ความสัมพันธ์ทั้งหลายล้วนแต่เป็นเรื่องไร้สาระทั้งสิ้น

เฉินหยูพึ่งจะร่วมงานกับมั่วคังได้แค่ไม่กี่วัน? กลับอยู่ในจุดที่ว่าต่างคนต่างเห็นความจริงในแผนการของทั้งสองฝ่ายซะแล้ว ช่างน่าขันซะจริง

“ถึงวรยุทธของคุณจะแกร่งอีกแค่ไหน เพียงแค่ผมออกคำสั่ง คุณก็จะถูกยิงจนตัวพรุน！”มั่วคังหัวเราะด้วยความสะใจ “ตอนนี้ คุกเข่า แล้วตบปากเน่าๆของตัวเองซะ ผมจะไว้ชีวิตหมาแบบนายกลับไปหนานหยาง！”

เฉินหยูพูดด้วยสีหน้ามืดครึ้ม“นายพลมั่ว มันจะมากเกินไปแล้วนะ อย่าโลภให้มาก！”

มั่วคังส่ายหัว“ไม่ไม่ไม่ อย่างผมไม่เรียกว่าโลภ เพียงเพื่อให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราแน่นแฟ้นยิ่งขึ้นเท่านั้นเอง คุณหนูเฉินไม่ต้องคิดมาก"

“ให้ฉันแต่งกับคุณ? คุณแน่ใจว่าไม่ได้สูบกัญชาเยอะไปใช่ไหม? ถึงได้เพ้อฟันขนาดนี้？” เฉินหยูตอบเสียงเย็น

“ดูท่าแล้วจะไม่ยอมสินะ? แต่จะว่าไป อยู่ในถิ่นของผมแล้ว แม้คุณจะไม่ยอมก็ต้องยอม ยิ่งไปกว่านั้น คุณยังซ้อมคนของตระกูลซ่างกวนจนตาย！”

ฉีเติ่งเสียนมองไปยังมั่งคัง สายตาแฝงไปด้วยความสงสาร “อยากรู้จริงๆว่าบนโลกใบนี้จะมีคนอย่างพวกแกอยู่ไปทำไม ทั้งหลอกลวง โลภมาก แม้จะเข้าห้องน้ำก็ยังต้องมีบอดี้การ์ดมาคอยยืนเฝ้าใช่ไหม？”

มั่วคังลืมตาขึ้นพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน“คุกเข่าซะ！”

“นี่ ไอ้อ้วน ลูกน้องของแกมันอวดดีขนาดนี้ จะไม่ออกมาปรามสักหน่อยหรอ？” ฉีเติ่งเสียนพูดไปหัวเราะไป