มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 858

"ลูกน้อง?!"

มั่วคังฟังฉีเติ่งเสียนพูดจบก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง ก่อนจะระเบิดหัวเราะเสียงดัง

เขาส่ายหน้า ก่อนจะพูด "นายเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? ฉัน มั่วคัง ไม่ได้เป็นลูกน้องของใคร!"

"ในดินแดนแห่งนี้ ฉันคือราชา!"

"ต่อให้นายเรียกผู้นำของอวี้สือกั๋วมา ฉันก็สามารถเอาปืนจ่อหัวเขาได้สบายๆ!"

ตำแหน่งของมั่วคังใหญ่โต แน่นอนว่าเขาต้องหยิ่งผยองมาก เขามีกำลังคนและอาวุธจำนวนมาก แล้วใครจะไม่ยอมถอยให้เขา? ต่อให้อยากมาทำธุรกิจที่กวางหยาง ก็ยังต้องคอยดูสีหน้าเขา!

มั่วคังโบกมือ ปืนทุกกระบอกก็จ่อไปที่ฉีเติ่งเสียนทันที

คนที่แกล้งนอนตายอยู่ที่พื้นสามคนแอบลอบถอนหายใจ มีฝีมือสูงส่งก็ไม่มีประโยชน์เมื่อต้องเผชิญหน้ากับอำนาจเช่นนี้ เขาจะรู้สึกคับแค้นใจมากขนาดไหนนะ?

ในเวลานี้เอง ก็มีร่างอ้วนของใครคนหนึ่งเดินออกมาจากห้อง เขายิ้มจนตาหยี "มั่วคัง เดี๋ยวนี้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงแล้วหรือไงกัน?"

มั่วคังได้ยินก็ตกตะลึง รู็สึกคุ้นเคยมาก แต่ก็แปลกประหลาดมากเช่นกัน!

เขาหันไปมอง ก็พบใบหน้าอิ่มเอิบของคนฆ่าสัตว์ที่กำลังเดินออกมา

เขาพูดอย่างตกใจ "นายพลหน่ายซิ่น!"

มีลูกน้องของมั่วคังจำนวนไม่น้อยที่เคยเป็นผู้ติดตามของคนฆ่าสัตว์ ทั้งหมดหันไปมองเป็นตาเดียว ต่างพากันตกใจ

มีลูกน้องคนหนึ่งที่ไม่รู้จักคนฆ่าสัตว์ จึงยกปืนจ่อหน้าด่าเขา "ไอ้สารเลว! ถอยไปห่างจากนายพลมั่วคังซะ"

"เพี๊ยะ!"

ลูกน้องอีกคนตบหน้าคนพูดอย่างแรง ก่อนจะตะโกนด่า "ไอ้สวะ วางปืนลงซะ นั่นคือนายพลหน่ายซิ่น ผู้บัญชาการคนเก่าของพวกเรา!"

มั่วคังมองคนฆ่าสัตว์อย่างตื่นกลัว ก่อนจะพูด "นายพลหน่ายซิ่น อย่าเข้ามานะ! ถ้าคุณเข้ามาแม้แต่นิดเดียว ผมจะสั่งยิง!"

คนฆ่าสัตว์หัวเราะ "มั่วคัง แกเป็นคนที่ฉันเคยไว้ใจที่สุด! ไม่ได้เจอกันตั้งนาน อยากจะพูดความในใจด้วยสักคำสองคำ"

มั่วคังตะลึง คิดว่าคนฆ่าสัตว์คิดจะรื้อฟื้นเรื่องในวันเก่าๆขึ้นมาอีก ในขณะที่ความคิดในหัวกำลังตีกันไปหมด คนฆ่าสัตว์ก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

คนฆ่าสัตว์หยิบมีดสั้นเล่มหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ เขาคว้าไหล่ของมั่วคังไว้แน่น ก่อนจะแทงเข้าไปที่บริเวณหัวใจอย่างแม่นยำ

เฉินหยูมองตาค้าง นี่มัน "พูดความในใจ" ของจริง!

มั่วคังรู้สึกเจ็บที่บริเวณหัวใจ เมื่อก้มหน้าดูก็พบมีดสั้นปักค้างอยู่ ให้เขามองดูราวกับคนโง่

"แก......หน่ายซิ่น......แก......" ในขณะที่พูดด้วยความตกใจ เลือดก็เริ่มไหลออกจากปาก

"ใจดวงนี้ของแกมันซื่อสัตย์มากแค่ไหนกันเชียว?" คนฆ่าสัตว์หัวเราะ ก่อนจะชักมีดออก แล้วจ้วงแทงซ้ำๆเข้าที่ท้องของมั่วคัง

มั่วคังกุมที่หน้าอกของตัวเอง ก่อนที่ตัวเขาจะล้มลงจมกองเลือด กระตุกสองสามครั้งก่อนหมดลมหายใจ

คนฆ่าสัตว์โยนมีดทิ้ง มองพวกมือปืนที่อยู่ชิดติดกับกำแพง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "เจ้านายของพวกแกกลับมาแล้ว ยังไม่มาต้อนรับกันอีก? มองหาพ่อพวกแกกันอยู่เหรอ?"

ลูกน้องเก่าของคนฆ่าสัตว์พลันได้สติคืนมา รีบวิ่งเข้ามาประสานมือคารวะคนฆ่าสัตว์

"พวกเรารอท่านนายพลหน่ายซิ่นกลับมาอยู่เสมอ!" ทุกคนพากันพูดเสียงดัง

"นี่......"

ทั้งสามคนมองหน้ากัน

อาจารย์ซุนหาเสียงเจอเป็นคนแรก "ตกลง ผมกำลังขาดแคลนเงินและโอกาสดีๆแบบนี้! หากอาจารย์ฉียินดีให้ ผมก็ยินดีรับ"

ฉีเติ่งเสียนเห็นอีกสองคนยังลังเล ก็พูดว่า "ผมไม่มีทางให้พวกคุณทำอะไรที่ผิดหลักจริยธรรมการต่อสู้แน่นอน สบายใจได้"

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมคุณถึงไม่แสดงตัวตนที่แท้จริงให้คนอื่นเห็นให้ล่ะ? ทุกคนก็เป็นคนฝึกยุทธ์เหมือนกัน ก็ควรจะซื่อสัตย์ต่อกัน" อาจารย์จ้าวดวงตาสั่นไหว

ถึงแม้ฉีเติ่งเสียนจะใช้การปรับเปลี่ยนลมปราณและกระดูกในการปลอมตัว แต่ผู้ที่มีฝีมือสูงส่งเหมือนกันย่อมมองออกถึงความผิดปกติเล็กๆน้อยๆ

ฉีเติ่งเสียนได้ยินก็หัวเราะดังลั่น ยื่นมือไปจัดกระดูกที่ใบหน้าของตัวเอง เปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงให้ทั้งสามคนดู

"เอ๊ะ......เป็นคุณ!" ทั้งสามคนพากันตกใจ

พวกเขาทำงานให้ตระกูลซ่างกวน ถึงแม้จะอยู่ไกลถึงประเทศมี่ แต่ก็รู้จักชื่อเสียงของฉีเติ่งเสียนเป็นอย่างดี แถมฉีเติ่งเสียนยังเอาเงินจากตระกูลซ่างกวนไปสิบแปดล้านโดยไม่ทำอะไรเลย ทำให้ตระกูลซ่างกวนแค้นเขามาก

"ตกใจหรือ?" ฉีเติ่งเสียนถาม "หรือเห็นว่าผมเป็นคนทรยศชาติ แล้วจะเปลี่ยนใจไม่ช่วยกันแล้ว?"

อาจารย์จ้าวและอาจารย์เฉียนต่างเงียบไป อาจารย์ซุนเห็นว่านี่คือโอกาสหาเงิน อีกอย่างฝีมือของฉีเติ่งเสียนก็สูงส่งมาก จึงคิดจะทำงานให้เขาโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ

"พวกคุณคิดกันไปก่อนก็แล้วกัน ผมยังมีธุระต้องจัดการอีกนิดหน่อย เสร็จแล้วผมจะกลับมาเอาคำตอบ" ฉีเติ่งเสียนพูดเสียงเรียบ

"นายจะไปประเทศมี่เลยหรอ?" เฉินหยูถามอย่างตกใจ

"เร็วได้เท่าไหร่ยิ่งดี" ฉีเติ่งเสียนตอบ "ไม่อย่างนั้น รอข่าวการตายของซ่างกวนจิงเทาออกมาก่อน พวกมันอาจจะรู้ตัว"