มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 868

ในขณะที่คนฆ่าสัตว์กำลังจะพูดต่อ ลูกน้องของเฉินหยูก็เข้ามารายงานข่าวร้ายก่อน

"คุณหนู เกิดเรื่องแล้วครับ หินแร่แปดตันของเราโดนทหารท้องถิ่นรวบไว้ คนของเราก็ถูกจับเป็นตัวประกันด้วยครับ"

"เมื่อสักครู่ ตานเลี่ยจากเอนท์กรุ๊ปมาบอกว่า ถ้าคุณหนูอยากแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ พรุ่งนี้ให้ไปร่วมงานเลี้ยงการกุศลของโจวกวางหรงที่เอนท์กรุ๊ปครับ"

เมื่อฟังจบ เฉินหยูก็หัวเราะเย้ยหยันทันที

"ดูสิ พูดถึงก็มาพอดีเลย? โจวกวางหรงใช้หินแร่มาขู่ กะจะล่อให้ติดกับ แล้วจัดการคุณเฉินซะ" คนฆ่าสัตว์พูดกับฉีเติ่งเสียนพลางยิ้ม

"ถ้าไม่ใช่เพราะคุณกับเขามัวแต่จีบกันไปมา เขาจะกล้าให้ทหารท้องถิ่นมารวบของของฉันได้ยังไง?!" เฉินหยูพูดเสียงเย็น

"คุณเฉิน ลูกน้องผมก็มีตั้งกี่หมื่นคน พวกเขาไม่กินข้าวหรือไง!"

"โจวกวางหรงให้ก็ไม่ใช่น้อยๆ แถมเงื่อนไขยังดีขนาดนี้อีก"

"แต่ยังไงก็ตาม หัวใจสีแดงดวงนี้ของผมก็ยังจงรักภักดีกับรองหัวหน้าใหญ่เสมอ วันข้างหน้าคุณจะต้องเป็นซ้อใหญ่ของรองหัวหน้าใหญ่ของพวกเราแน่ แล้วผมจะกล้าหักหลังคุณได้ยังไง?"

"ผมก็แค่เรียนรู้มาจากรองหัวหน้าใหญ่เท่านั้นเอง เอาเงินมาแล้วไม่ทำงานให้ แล้วก็กลับมารายงานด้วย!"

เฉินหยูริมฝีปากกระตุก ซ้อใหญ่อะไรกัน? หัวใจสีแดง? เห็นอยู่ชัดๆว่าเขามีเจตนาชั่วร้าย แต่กลังจากได้ลองทดสอบความแข็งแกร่งของฉีเติ่งเสียนวันนี้ เขาก็เลยรู้สึกกลัวจนไม่กล้าทรยศแล้วแค่นั้นเอง!

"เรียนรู้ได้ดีมาก!" ฉีเติ่งเสียนเองก็เล่นกับสุนัขอย่างคนฆ่าสัตว์ไปด้วย

"รองหัวหน้าใหญ่คือไอดอลของผม ผมต้องเรียนรู้มาบ้างอยู่แล้ว!" คนฆ่าสัตว์เห็นฉีเติ่งเสียนเล่นด้วยก็ได้ใจ

"ยังไงนายก็อยู่ในเรือนจำโยวตูมาเกือบสิบปีแล้วนี่นะ เรื่องพวกนี้ฉันจะไม่คิดบัญชีก็แล้วกัน ทหารท้องถิ่นพวกนั้นก็รีบไปจัดการซะ เอาหินแร่กลับคืนมาให้หมด! พรุ่งนี้เราจะไปร่วมงานเลี้ยงการกุศลของโจวกวางหรง หวังว่านายจะไม่ทำอะไรตุกติก" ฉีเติ่งเสียนพูดเสียงเรียบ

"รองหัวหน้าใจไม่ต้องกังวล พรุ่งนี้จะเป็นวันตายของโจวกวางหรงแน่นอน!" คนฆ่าสัตว์พูด

ฉีเติ่งเสียนโบกมือ ให้คนฆ่าสัตว์ไสหัวออกไป

"ฉันไม่ไว้ใจเขา!" เฉินหยูพูด

ฉีเติ่งเสียนส่ายหน้า "แล้วจะทำอะไรได้? กำจัดเขาตอนนี้ แล้วให้ปานซือส่งคนเป็นหมื่นมาแก้แค้นพวกเราหรือ?"

เฉินหยูขมวดคิ้ว "ถ้านายไม่ใจดีปล่อยเสือเข้าป่าไป จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง? ที่ตู๋ซานเจี่ยวแห่งนี้น่ะมีแต่คนกินคน ไม่มีความภักดีอะไรหรอกนะ!"

"อีกอย่าง ไม่แน่ว่าเสือตัวนั้นอาจจะไปรวมฝูงกับหมาป่า ต่อให้นายจะเก่งแค่ไหน ถ้ากระจายข่าวที่น่ายอยู่กวางหยางออกไป กองทัพศัตรูของนายได้แห่กันมาหานายที่นี่แน่"

"ถึงตอนนั้น นายคงไม่มีโอกาสมาจัดการเขาอีกแล้ว"

"คนฆ่าสัตว์เป็นคนฉลาด เขารู้ดีว่าฉันแข็งแกร่งแค่ไหน ถ้าเขาคิดจะหักหลัง ศพเขาได้ฝังอยู่ที่นี่ตลอดไปแน่! เว้นเสียแต่ว่าฉันจะพิการไปก่อน หรือพ่อของฉันตาย" ฉีเติ่งเสียนพูดเสียงเรียบ

"ถ้ารู้ว่าเรื่องจะซับซ้อนแบบนี้ ฉันจะไม่มากวางหยางตั้งแต่แรก! ตอนนี้ตระกูลรอธไชล์ดกลายเป็นศัตรูกับตระกูลเฉินไปแล้ว แล้วยังมีระเบิดเวลาอย่างคนฆ่าสัตว์นี่อีก ปล่อยให้เฉินเซียนเหอเป็นใหญ่ต่อไปยังดีเสียกว่า" เฉินหยุพูดอย่างจนใจ

"เสียใจที่ช่วยฉันเหรอ?" ฉีเติ่งเสียนถาม

"ถ้ารู้แต่แรกว่านายจะฆ่าจิมมี่ ฉันไม่มีทางช่วยนายแน่!" เฉินหยูพูด

ในใจฉีเติ่งเสียนเองก็รู้สึกผิด ถ้ารู้ว่าพ่อของตัวเองจะทำให้เรื่องทุกอย่างพังแบบนี้ เขาก็คงไม่มีทางให้พ่อไปช่วยที่ประเทศมี่แน่! ยอมเสียเวลาสักหน่อย ก็หาช่องโหว่ฆ่าพวกซ่างกวนซังไห่ได้แล้ว