มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 87

“ไม่เป็นไร ไอ้ขยะพวกนี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอก”

ฉีเติ่งเสียนพูดหัวเราะให้กับเฉียวชิวเมิ่ง พร้อมกับวางมือเบาๆ

ซางจวินเป็นลมสลบคาโต๊ะไปแล้ว จากแรงต่อยเมื่อกี้ทำให้แก้มของเขาบิดเบี้ยวและน่าจะมีกระดูกเคลื่อนด้วย

เฉียวชิวเมิ่งเบิกตากว้างมองไปยังฉีเติ่งเสียน ซางจวินเป็นถึงหัวหน้าฝ่ายความปลอดภัยของเซี่ยงกรุ๊ป ยิ่งไปกว่านั้นเขาเคยเป็นทหารรับใช้ในกองกําลังพิเศษอีกด้วย!

ฝีมือระดับนี้ กลับถูกฉีเติ่งเสียนต่อยเบาๆที่ปากทำไมถึงได้ปลิวไปได้ขนาดนั้น? เป็นไปได้อย่างไง!

เจิ้งกวงหมิงนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความตกใจจนปากสั่นตัวสั่น เวลานี้เขารู้แล้วว่าฉีเติ่งเสียนั้นมีพลังรุนแรงมากจริงๆ!

พนักงานในแผนกความปลอดภัยแต่ละคนก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ต่างพากันอ้าปากค้าง พร้อมกับหันไปมองซางจวินที่สลบอยู่บนโต๊ะ

“หัวหน้าเจิ้งกวงหมิง ตอนนี้ถึงตาที่พวกเราต้องคุยกันแล้ว คุณอยากจะล้อเล่นกับผมต่อไหม? หรือว่า……” ฉีเติ่งเสียนพูด

ไม่ต้องรอให้ฉีเติ่งเสียนพูดบ เจิ้งกวงหมิงก็รีบหยิบเอกสารออกมาจากซองแล้วรีบเซ็นทันที ก่อนจะพูดขึ้นว่า: “รองหัวหน้าฉี ผมคิดว่าเฉียวกรุ๊ปมีคุณสมบัติเหมาะกับโครงการนี้ของพวกเรามาก!”

“ผมเซ็นเอกสารเรียบร้อยแล้ว เฉียวกรุ๊ปสามารถรับโครงงานนี้และร่วมมือกับพวกเราได้เลย!”

“คุณลองดูก่อนว่าเป็นอย่างไรบ้าง?!”

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าเจิ้งกวงหมิงจะเสียขวัญได้เร็วขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากก่อนจะเดินเข้าไปรับเอกสารมาให้เฉียวชิวเมิ่งโดยตรง

เฉียวชิวเมิ่งก็รู้สึกประหลาดใจอย่างน่ายินดี ไม่คิดว่าสุดท้ายแล้วจะได้โครงการนี้มา!

“คุณรู้ว่าต้องทำอย่างไรตั้งแรกก็จบแล้วไหม?” ฉีเติ่งเสียนถาม ก่อนที่จะเอามือโบกไปมาที่หน้าของเจิ้งกวงหมิง

ในแววตาของเจิ้งกวงหมิงมีแต่ความเกลียดชัง แต่ใบหน้ากลับยิ้มแย้ม พร้อมพูดอย่างประจบสอพลอว่า: “รองหัวหน้าฉีพูดถูก ต่อไปนี้ถ้าเป็นเรื่องของเฉียวกรุ๊ป ผมจะไฟเขียวให้ทุกเรื่อง!”

เฉียวชิวเมิ่งเป็นกังวลว่าฉีเติ่งเสียนจะก่อเรื่องอีก เธอจึงรีบดึงเขาไว้แล้วพูดว่า: “ในเมื่อหัวหน้าเจิ้งตกลงแล้ว เรื่องนี้ก็จบแค่นี้แล้วกัน พวกเราก็ไม่ได้สูญเสียอะไร มันไม่คุ้มที่จะไปสร้างศัตรูเพิ่มอีก”

ฉีเติ่งเสียนถูกเฉียวชิวเมิ่งลากตัวออกไป

เจิ้งกวงหมิงชำเลืองมองเหล่าพนักงานในแผนกความปลอดภัย แล้วพูดด้วยความโกรธว่า: “มัวยืนบื้ออยู่ทำไม รีบไปเรียกรถพยาบาลมาสิ!”

เมื่อรถพยาบาลมาถึง เจิ้งกวงหมิงก็หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาท่านผู้เฒ่าเฉียว

“ท่านผู้เฒ่าเฉียว ลูกเขยท่านแน่มากนะ พาเฉียวชิวเมิ่งมาขอโครงการและบีบบังคับให้ผมเซ็นตกลง แล้วยังมาทำร้ายผมอีกด้วย!”

“ถ้าพวกคุณไม่ให้นายฉีพาเฉียวชิวเมิ่งมาขอโทษผม เฉียวกรุ๊ปของพวกคุณรอล้มละลายได้เลย!”

ท่านผู้เฒ่าเฉียวกำลังจะพูดบางอย่าง แต่อีกฝ่ายก็ตัดสายทิ้งไปแล้ว

เฉียวชิวเมิ่งขับรถพาฉีเติ่งเสียนกลับบ้าน

ฉีเติ่งเสียนที่นั่งอย่างสบายๆอยู่ข้างคนขับ ก็หยิบการ์ดใบหนึ่งขึ้นมาเล่น มันเป็นการ์ดวีไอพีของโรงแรมเทียนตี้ที่ฉู่อู๋เต้าให้เขาไว้ก่อนที่จะออกจากเรือนจำ

“วันนี้ต้องขอบใจนายที่ช่วยฉันไว้ แต่นายก็ใจร้อนไปหน่อย” เฉียวชิวเมิ่งพูดอย่างจริงจังขณะที่มองไปบนถนนข้างหน้า

“กับไอ้พวกโง่แบบนั้น มันต้องใช้วิธีแบบนี้แหละ ถ้าคุณไม่ได้อยู่ตรงนั้น ผมคงขี้เกียจคุยกับพวกมันแน่!” ฉีเติ่งเสียนยักไหล่ ก่อนจะพูดแบบไม่รู้สึกอะไร

เฉียวชิวเมิ่งเม้มปากก่อนจะพูดว่า : “ฉีเติ่งเสียน ถ้านายอยากเป็นคนที่เหนือกว่า ก่อนจะพูดหรือจะทำอะไรต้องคิดซะก่อน! อย่าเอาแต่ปากเสียแล้วก็ลงไม้ลงมือแบบนั้น”