มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 877

อาฟู่เป็นเด็กกำพร้าตระกูลเซี่ยงคือผู้ที่ช่วยให้เขาเจอความอบอุ่นของครอบครัว

ใน “แบทแมน” พ่อบ้านผู้ชาญฉลาดมีชื่อว่าอัลเฟรด คุณชายบลูซเรียกเขาว่า “อาฟู่”

เช่นเดียวกับอัลเฟรดในการ์ตูน เขาภักดีต่อครอบครัวของเขาและปฏิบัติต่อเซี่ยงตงฉิง เหมือนเป็นลูกสาวของเขาเอง

นอกจากนี้เขายังรู้ด้วยว่าเซี่ยงกรุ๊ปตกอยู่ในสถานะที่นิ่งเงียบ จากข่าวกบฏของฉีเติ่งเสียนที่ผ่านมา มีการสอบสวนอยู่หลายครั้ง การพัฒนาของบริษัทก็ถูกรบกวน

แม้แต่เงินทุนของบริษัทก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เขาควรจะอยู่ข้างๆ เซี่ยงตงฉิงต่อไป กระตุ้นให้เธอเข้มแข็ง ทำให้เธอรู้ว่าเธอยังมีเขาอยู่

แต่ถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องจากไป

เนื่องจากสายตาของเขาพล่ามัว บางครั้งการไอมีเลือดออก เขาเกือบจะเป็นลมอยู่หลายครั้ง

เขาไม่สามารถพยุงตัวเองให้ยืนอยู่ที่หน้าประตูได้ ไม่สามารถรอให้เซี่ยงตงฉิงกลับมา ช่วยถอดเสื้อคลุมของเธอออก แล้วช่วยเธอลากเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร

เขากำลังรอเที่ยวบินขาออกในอาคารผู้โดยสาร เขากำลังจะไปเมืองที่มีดอกไม้บานที่แสนอบอุ่น หันหน้าเข้าทะเลเพื่อใช้เวลาสองสามวันสุดท้ายของชีวิต

การไม่เต้นรำทุกวันถือเป็นเรื่องที่น่าเสียดายในชีวิต

เขารู้สึกว่าจู่ๆ ไหล่ของเขาถูกมือใหญ่ๆ กดลงมา เมื่อเขาหันศีรษะไปก็เห็นชายหนุ่มขาวๆอ้วนๆ

หน้าคนจะเปลี่ยนไปแต่ดวงตาไม่มีวันเปลี่ยน

อาฟู่จึงจำชายหนุ่มอ้วนผิวขาวคนนี้ได้ทันที เขายิ้มแล้วพูดว่า “ผมรู้ว่าคุณจะต้องกลับมา!”

ชายร่างอ้วนที่ปลอมตัวคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก ฉีเติ่งเสียนเขานั่งลงข้าง อาฟู่แล้วพูดว่า “ทำไมคุณถึงคิดว่าผมจะกลับมา? ในเมื่อตอนนี้ผมอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายมาก”

อาฟู่กล่าวว่า: “ไม่ว่าสถานการณ์จะอันตรายแค่ไหน คุณจะไม่มีวันปล่อยคุณหนู สำหรับคุณมิตรภาพมีค่ามากกว่าชีวิตของคุณเอง”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างสบายๆ วางแขนของเขาโอบไหล่ของอาฟู่ แล้วถามว่า “คุณวางแผนจะไปที่ไหน? คุณจะไปโดยไม่บอกอะไรสักคำ ไม่กลัวว่าเธอจะเสียใจเหรอ?”

อาฟู่ส่ายหัวแล้วพูดว่า: “เธอเผชิญกับความพลัดพราก ชีวิต และความตายมามาก ผมนอนในอ้อมแขนของเธอและตายไม่ได้ ไม่เช่นนั้นหัวใจของเธอจะแหลกสลาย”

หลังจากพูดเช่นนี้ อาฟู่ก็จับมือของฉีเติ่งเสียนไว้แน่นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “ผมบังคับให้เธอไปนัดบอด เพราะฉันอยากให้ผมกลับมาเร็วๆ เมื่อเห็นคุณมา ผมก็รู้สึกวางใจ!”

“ตอนนี้ผมมีไม่มีเวลาดูแลตัวเอง” ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจ

“เมื่อมีคุณอยู่ เธอจะได้ไม่กังวล จนร้ายแรงจนเกินไป” อาฟู่พูดอย่างจริงจัง “หลังจากเหตุการณ์นั้น เธอก็เสียใจมาตลอด นอนดึกเกือบทุกวัน”

ฉีเติ่งเสียนคิดถึงผู้หญิงที่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง ก็รู้สึกอบอุ่นในใจ

อาฟู่ถอนหายใจ: “จงไห่เปลี่ยนไปมากในช่วงไม่นานมานี้ นับตั้งแต่คุณออกจากจงไห่...โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่คุณเจอปัญหาใหญ่ ทำให้มีคนได้รับผลกระทบ”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า: “ผมรู้ว่าการทำแบบนี้จะส่งผลเสีย แต่มีบางเรื่องที่ต้องทำ เป็นเรื่องที่ใครทำไม่ได้ ไม่อย่างนั้นความยุติธรรมจะถูกฝังกลบไว้”

อาฟู่ยิ้มแล้วพูดว่า: “ผมรู้สึกโล่งใจที่ได้ฝากคุณหนูไว้กับคุณ ไฟต์บินของผมใกล้ออก อ่อ...ใช่ ผมมีเงินเก็บจำนวนหนึ่งที่สวิตเซอร์แลนด์ ถ้าธุรกิจของคุณหนูไม่สามารถดำเนินกิจการต่อไปได้ ถ้ามีเงินจำนวนนี้ อย่างน้อยที่สุดก็มั่นใจได้ว่าเธอจะมีอาหารและเสื้อผ้าที่ดีเพียงพอไปตลอดชีวิต”

หลังจากพูดจบอาฟู่ก็ลุกขึ้นยืน โบกมืออย่างสง่างาม เดินไปที่ทางเดินขึ้นเครื่อง

ฉีเติ่งเสียนมองดูชายชราขึ้นเครื่องบินและถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ

——ขอให้คุณกลายเป็นแสงสว่างแห่งจิตวิญญาณไปสู่อาณาจักรแห่งสวรรค์อันสุขสันต์ และได้รับชีวิตนิรันดร์ด้วยเถิด

ขณะที่เขากำลังเดินอยู่บนถนนในเมืองจงไห่เขาก็รู้สึกหนาวขึ้นมาเล็กน้อย สันนิษฐานว่า เซี่ยงตงฉิงก็รู้สึกเย็นวาบในใจเช่นกัน

เซี่ยงตงฉิงมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีในช่วงนี้ และลางสังหรณ์นี้เกี่ยวข้องกับความผิดปกติล่าสุดของอาฟู่

หลังจากกลับบ้านวันนี้ ลางสังหรณ์ก็เป็นจริง เธอเห็นจดหมายที่อาฟู่ทิ้งไว้

“คุณหนู ช่วงนี้ผมเหนื่อยนิดหน่อย ผมอยากไปเดินเล่นต่างประเทศและรองใช้ชีวิตของตัวเอง”

เธอจะต้องอยู่ที่นั่นแน่

เซี่ยงตงฉิงมาที่หลุมศพของพ่อแม่ตามที่ ฉีเติ่งเสียนคิดไว้ เธอไม่ได้ดื่มหรือร้องไห้เสียงดัง เธอเพียงแค่นั่งเงียบ ๆ อยู่หน้าหลุมศพเท่านั้น

เธอนั่งอยู่ตรงนั้นหลายชั่วโมง

ขาของเธอเริ่มชา

ร่างกายของเธอก็เริ่มรู้สึกหนาว เธอตัวสั่นเล็กน้อยจากลมหนาวในตอนกลางคืน

ดวงตาของเธอยังคงว่างเปล่าราวกับว่าเธอไม่มีอยากจะมีชีวิตอยู่ ราวกับว่าเธอกำลังนอนอยู่บนแพไม้ไผ่ที่ลอยไปตามคลื่นหลังเรืออับปาง ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน

จนกระทั่งเธอรู้สึกถึงเสื้อผ้าที่ทำให้ร่างกายอุณหภูมิสูงขึ้น กลิ่นที่คุ้นเคยปกคลุมร่างกาย เธอจึงรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

ความทรงจำเกี่ยวกับกลิ่นสัมผัสของคนนั้นลึกซึ้งที่สุด

ในที่สุดใบหน้าที่มึนงงของเซี่ยงตงฉิงก็ดูเศร้าสร้อย เธอเช็ดน้ำตาอย่างจริงจังและพูดว่า “บอกฉันสิ ทำไมลุงฟู่ ถึงทิ้งฉันไป”

“บางทีเขาอาจจะแค่เหนื่อยและอยากใช้ชีวิตของตัวเอง ทุกคนควรจะอยู่เพื่อตัวเองสักสองสามวันได้ใช่ไหม?” เสียงอ่อนโยนดังเข้ามาในหู

เซี่ยงตงฉิงน้ำตาไหลและถามว่า: “ถ้าเขาจากไปแล้ว ฉันจะเหลืออะไร? ไม่ว่าธุรกิจของฉันจะใหญ่แค่ไหน ไม่ว่าฉันจะทำเงินได้มากแค่ไหน ฉันจะให้ใครชื่นชม แล้วฉันจะฉลองกับใคร?”

“เวลาที่อยากดื่มฉลอง ใครจะดื่มกับฉัน?”

แสงจันทร์สาดส่องความอ้างว้างตกลงบนใบหน้าของเธอ

สามส่วนเป็นความเย็นของน้ำที่ไหลออกมา

อีกเจ็ดส่วนเป็นความโดดเดี่ยวที่กัดกินลึกเข้าไปในกระดูก