มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 878

ฉีเติ่งเสียนอุ้มเซี่ยงตงฉิงซึ่งเหนื่อยล้าทั้งทางร่างกายและจิตใจลงมาจากเนินเขาสุสาน

หญิงเหล็กผู้พันตัวเองด้วยน้ำแข็งนี้จริงๆ แล้วภายในเปราะบางมาก เธอต้องทนทุกข์ทรมานกับเหตุการณ์ครั้งใหญ่หลายๆครั้งในชีวิต

“ในสภาพของคุณแบบนี้ ลุงฟู่คงจะเป็นทุกข์แน่ถ้าเห็น!” ฉีเติ่งเสียนพูด

เซี่ยงตงฉิงหลับไปในอ้อมแขนของเขา ทุกวันนี้เธอรู้สึกหวาดกลัวไปหมด

เมื่อเซี่ยงตงฉิงลืมตาขึ้นมา เธอก็พบว่าตัวเองอยู่ในความมืด มันทำให้เธอรู้สึกกลัว

“อายุตั้งเท่าไหร่แล้ว ยังกลัวความมืดอยู่อีก?” เสียงของฉีเติ่งเสียนดังแผ่วเบาจากข้างๆ เธอ

“นายยังอยู่เหรอ?” เซี่ยงตงฉิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ลืมตาขึ้นก่อนเอนตัวนอน

“เฮ้ เธอรู้สึกไม่ดีใจเลยเหรอ ที่ฉันเสี่ยงกลับมาที่หัวกั๋วเพื่อดูแลเธอ?” ฉีเติ่งเสียนถาม โดยเอื้อมมือไปจิ้มแก้มอันอ่อนโยนของเธอ

เซี่ยงตงฉิงพูดเบา ๆ: “ใครทำให้นายใจร้อน นายไม่บอกล่วงหน้าก่อนที่จะทำ ทำให้คนเป็นห่วง แถมไม่ทันได้ระวังตัวอีกต่างหาก!”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างขอโทษและพูดว่า “ฉันเลือดขึ้นหน้าไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้หุนหันพลันแล่น เหมือนกับว่าฉันรู้ว่าเธอตกอยู่ในสถานการณ์ไม่ดี ฉันเลยต้องรีบกลับมา ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหนก็ตาม”

เซี่ยงตงฉิงเงียบไปนานเธอไม่รู้ว่าใช้เวลานานแค่ไหนก่อนที่เธอจะถามว่า: “สุขภาพของลุงฟู่มีอะไรงั้นเหรอ? เหมือนนายรู้อยู่แล้ว”

ฉีเติ่งเสียนพูด: “ซ่อนเธอไว้ เพราะเป็นห่วงเธอ”

เซี่ยงตงฉิงน้ำตาไหลหดตัว เธอรู้ได้ทันทีว่าคนที่ห่วงใยเธอมากที่สุดในโลกกำลังจะจากไป

“มีคนแอบดูอยู่มาก ฉันต้องออกไปตอนรุ่งสาง เพราะอย่างนั้นฉันหวังว่าเธอจะดีขึ้น อย่างน้อยนั่นสามารถทำให้ฉันสบายใจได้” ฉีเติ่งเสียนเอื้อมมือออกไปลูบหัวของเธอก่อนจะถอนหายใจ

เซี่ยงตงฉิงสะอื้น: “ไม่ต้องห่วง... ฉันจะดำเนินธุรกิจตามที่ตกลงไว้ต่อไปตามแผนของเรา ฉันสัญญาว่าเซี่ยงกรุ๊ปจะเป็นผู้สนับสนุนของนาย และฉันจะทำมันอย่างแน่นอน”

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า “ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนั้น ฉันแค่อยากให้เธอปลอดภัยและมีความสุข”

“ในตอนนี้...ฉันก็ไม่อยากมีเซี่ยงกรุ๊ปอีกต่อไป ฉันแค่อยากจะทิ้งทุกอย่างที่อยู่ในมือ แล้วหนีจากที่นี่! นายพาฉันไปที ไปไหนก็ได้” เซี่ยงตงฉิงพูดอย่างเศร้าใจ

“ได้สิ!” ฉีเติ่งเสียนตอบรับ

“จริงเหรอ?” เซี่ยงตงฉิงถามแผ่วเบา

“อืม” ฉีเติ่งเสียนเห็นด้วยอย่างจริงจัง

เซี่ยงตงฉิงยิ้มและพูดว่า: “ช่างเถอะ นั่นไม่ใช่ฉัน ฉันจะไม่พ่ายแพ้กับพวกนี้ ขอบคุณที่กลับมาหาและเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้"

เซี่ยงตงฉิงที่เหนื่อยล้าเกินไปไม่รู้ว่าเธอหลับไปตอนไหน ในขณะที่เธอกำลังคุยกับ ฉีเติ่งเสียน เปลือกตาของเธอก็ค่อยๆปิดและเธอก็ค่อยๆเริ่มไม่รู้สึกตัว

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น เซี่ยงตงฉิงพบว่าชายที่อยู่เคียงข้างเธอทั้งคืนได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

การมาถึงของเขาเป็นเหมือนความฝัน

เซี่ยงตงฉิงเอื้อมมือไปแตะที่ด้านหลังศีรษะของเธอโดยไม่รู้ตัว พบว่าผมของเธอยาวสยาย ดินสอที่เธอถือว่าเป็นของล้ำค่าก็ได้หายไปด้วย

ทำให้เซี่ยงตงฉิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตกใจมากจนลุกขึ้นนั่งอย่างร้อนร่น ยกผ้าห่มและหมอนขึ้นแล้วควานหาไปรอบๆ

เธอไม่พบ

จากนั้นอารมณ์ที่ปรับมาอย่างดีก่อนหน้านี้ของเธอก็ถึงจุดพังทลาย

แต่เธอเห็นโน้ตทิ้งไว้บนโต๊ะข้างเตียง

ทันใดนั้นดวงตาของชายคนนั้นก็เฉียบคม และเขาพูดอย่างเย็นชา: “ไม่กลัวว่าจะเดือดร้อน ที่ไม่บอกหรือไง!”

เซี่ยงตงฉิงส่ายหัว เอนหลังบนเก้าอี้ทำงานแล้วพูดอย่างใจเย็น: “คุณไม่กลัวตายเหรอ? ถ้าเกิดคุณทำให้ฉันเดือดร้อน ในเมื่อเขาสามารถมาที่จงไห่ เพื่อมาหาฉันได้โดยไม่คิดถึงอันตราย เขาคงไม่ลังเลที่จะฆ่าคนที่กล้าข่มขู่ฉันและรังแกฉันหรอกใช่ไหม?”

จู่ๆ สีหน้าของชายคนนั้นก็แข็งทื่อ และมือของเขาที่ต้องการจะกระชากข้อมือก็หยุดทันที

เซี่ยงตงฉิงแสดงรอยยิ้มอีกครั้งบนใบหน้าและพูดว่า: “คุณมาเพื่อตามฉัน เพราะทำตามคำสั่ง นี่ถือเป็นโอกาสครั้งใหญ่ แค่แสร้งทำเป็นว่าสิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้น คุณไม่รู้อะไรเลย แค่นี้ไม่มีใครจะตำหนิคุณได้”

ชายคนนั้นอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น

เซี่ยงตงฉิงกล่าวว่า: “การฆ่าคุณน่าจะง่ายกว่าการฆ่าเซี่ยขวางหลงซะอีก”

ชายคนนี้ปล่อยหมัดที่กำอยู่

“คุณเซี่ยงเข้าใจเรื่องความยุติธรรมดี ไม่ติดต่อกับคนทรยศง่าย ๆ เป็นคนแน่วแน่เสมอ วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อสอบถามตามปกติเท่านั้น” ในที่สุดชายคนนั้นก็แสดงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องทำงานของเซี่ยงตงฉิง

เซี่ยงตงฉิงจากไปที่คนออกไปหมด เธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดอย่างเย็นชาว่า: “หวงเหวินหลั่งถูกย้ายไปที่เมืองเซี่ยงซานเพื่อรับงาน หยางหลิงกวงก็ได้รับการย้ายตำแหน่งไปแล้ว... มีคนไม่มากที่สามารถดูแลเซี่ยงกรุ๊ปได้”

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเซี่ยงรุ๊ปล่มสลาย? พวกเขาไม่สามารถเอาเงินของฉันไปได้”

“แม้ล้มก็ไม่สำคัญ... แค่คิดว่ามันเป็นการบอกลาแรงกดดันในอดีต!”

เธอถอนหายใจเบา ๆ แล้วพลิกกรอบรูปที่วางอยู่บนตู้หนังสือซึ่งเป็นรูปถ่ายของเธอกับเซี่ยงตงเล่ยน้องชายของเธอเอง

ตอนนี้เธออดไม่ได้ที่จะคิดกับตัวเอง: “ฉันไม่รู้ว่าคนที่ขโมยดินสอของฉันไปตายที่ไหนแล้ว ตอนนี้?!”