มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 887

“ขอแสดงความยินดีกับประธานหลี่ที่ประมูลได้วิลล่าวิมานเมฆไปด้วยค่ะ ยินดีด้วยนะคะ!"

“พวกคุณแน่ใจหรือว่ากำลังแสดงความยินดีกับผม ไม่ได้เยาะเย้ยว่าผมรวยแต่โง่?” ฉีเติ่งเสียนเหลือบมองเจ้าภาพและพวกผู้นำที่อยู่ข้างๆ เขานิดหนึ่งพลางถาม

“เอ่อ...”

คนเหล่านั้นถูกจี้ตรงจุดด้วยคำพูดที่ตรงไปตรงมาของเขา พวกเขาต่างชะงักเพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร

นั่นคือสิ่งที่พวกเขาคิดอยู่ในใจจริงๆ ใช้เงินกว่าหนึ่งพันห้าร้อยล้านเพื่อซื้อวิลล่าหลังเดียว ถ้าไม่ใช่คนรวยแต่โง่แล้วจะเป็นอะไรได้อีก?

แต่ถึงกระนั้นฉีเติ่งเสียนก็ไม่ได้สนใจ ถึงอย่างไรเงินเหล่านี้ก็ได้มาจากการหลอกลวง ชิงทรัพย์ การสังหารและทำเรื่องผิดกฎหมาย ไม่ใช่เงินที่หามาจากช่องทางปกติ ดังนั้นการใช้เงินเหล่านี้จึงไม่ใช่เรื่องน่าเสียดายเลยสักนิด!

“ขอแสดงความยินดีกับประธานหลี่ที่ได้วิลล่าวิมานเมฆไปด้วยนะคะ ไม่ทราบว่าประธานหลี่สนใจจะลงทุนกับเซี่ยงกรุ๊ปไหมคะ” เซี่ยงตงฉิงเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มและถามอย่างอ่อนโยน

มองเผินๆ เหมือนอ่อนโยน แต่ความจริงซ่อนเร้นไว้ด้วยเจตนาฆ่า โจรที่ขโมยดินสอของเธอจะต้องตายอย่างสาสม!

ฉีเติ่งเสียนกระแอมสองครั้งและกล่าวว่า “กล่าวได้ดีๆ กลับไปผมจะตรวจสอบดูว่ามีการลงทุนที่จำเป็นไหม”

หวังว่านจินกับจ้าวเฮยหลงแค่มองกิริยาท่าทางก็รู้ทันทีว่าเขาเป็นใคร ดังนั้นพวกเขาจึงออกไปทันทีที่การประมูลจบลง

หลังจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขา

ทว่าหม่าหงจุนบังเอิญเดินออกมาและเอ่ยกับฉีเติ่งเสียนว่า “ประธานหลี่ ออกไปคุยกันหน่อยได้ไหมครับ”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มให้เซี่ยงตงฉิงและบอกว่า “ประธานเซี่ยงกรุณารอสักครู่”

เมื่อคนที่ยังไม่ได้กลับไปไหนเห็นภาพที่เกิดขึ้นก็อดหัวเราะไม่ได้ พวกเขารู้สึกว่าช่างเป็นการชมที่สนุกจริงๆ

หม่าหงจุนพยายามประจบประแจงหวังเจี้ยนเฉิง ดังนั้นเขาจึงมาเจรจากับฉีเติ่งเสียน ถ้าฉีเติ่งเสียนยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เขาก็ต้องทนรับผลของการกระทำของเขาเอง

“ประธานหลี่ คุณคงจะไม่รู้ว่าคุณหวังเจี้ยนเฉิงชอบวิลล่าวิมานเมฆแห่งนี้มาก” หม่าหงจุนถามด้วยรอยยิ้ม

“เขาจะชอบหรือไม่ชอบแล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม” ฉีเติ่งเสียนมองหม่าหงจุนและถามพลางยักไหล่

สีหน้าของหม่าหงจุนเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขาบอกว่า “ถ้าเขาชอบคุณก็ไม่ควรจะยื้อแย่งกับเขา! สถานะและตำแหน่งของเขาอยู่ตั้งขนาดนั้น คุณทำให้เขาไม่พอใจก็เท่ากับว่าคุณไม่ให้เกียรติผม”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและบอกว่า “ที่แท้ก็ยังมีเรื่องแบบนี้อยู่อีกเหรอ? งั้นถ้าผมชอบภรรยาของคุณแล้วจะไปหาเธอที่บ้านคุณคืนนี้ ตอนคุณจะออกไปข้างนอกคุณช่วยปิดประตูให้ผมหน่อยได้ไหม”

คำพูดของฉีเติ่งเสียนทำให้สีหน้าของคนฟังเปลี่ยนไปอย่างห้ามไม่อยู่ นี่มันจะจองหองเกินไปแล้ว ถึงกับกล้าพูดกับนายหางเสือหลงเหมินแห่งจังหวัดตงไห่อย่างนี้เลยหรือ มันยังอยากมีชีวิตอยู่ไหม?

ต้องรู้ก่อนว่าหม่าหงจุนเพิ่งจะขึ้นมาดำรงตำแหน่งได้ไม่นาน เวลานี้เป็นช่วงเวลาที่กำลังสุขสมหวัง มายั่วยุเขาตอนนี้ไม่ได้แปลว่าอยากจะเจอกับปากกระบอกปืนหรอกหรือ

“บอสใหญ่หนานหยาง คุณไม่ได้อยากตายใช่ไหม? คิดว่ามีเงินเยอะแล้วจะทำตัวกำเริบเสิบสานที่หัวกั๋วยังไงก็ได้งั้นเหรอ” หม่าหงจุนมองฉีเติ่งเสียนด้วยสีหน้าอึมครึม เอ่ยพลางแสยะยิ้มใส่เขา

ฉีเติ่งเสียนยื่นมือออกมาตบใบหน้าที่โรยราตามอายุของเขาเบาๆ เขายิ้มและบอกว่า “ขออภัยด้วย การมีเงินช่วยให้ทำตามอำเภอใจได้จริงๆ!"

“บอสใหญ่หนานหยาง... คิดจริงๆ หรือว่ามีเงินแล้วจะเมินใส่ใครยังไงก็ได้ ที่นี่คือหัวกั๋ว จองหองแบบนี้เดี๋ยวเดียวได้ตายแน่!” พอคนเห็นว่าฉีเติ่งเสียนจองหองอวดดีขนาดนี้ก็ส่ายหัวอย่างระอาและอดกังวลแทนไม่ได้

ผู้นำทางฝั่งเจ้าภาพเห็นดังนั้นก็มองหน้ากันไปมา จากนั้นจึงทยอยจากไปทีละคน

พวกเขาได้รับเงินจากการประมูลแล้ว ต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขา ความรับผิดชอบของพวกเขาเสร็จสิ้น สุดท้ายแล้วบ้านหลังนี้จะตกอยู่ในมือใครก็ไม่สำคัญ

เมื่อหวังเจี้ยนเฉิงเห็นว่าพวกผู้จัดงานออกไปกันหมดแล้ว เขาจึงเดินเข้ามาหาช้าๆ ยิ้มให้ฉีเติ่งเสียนและเอ่ยว่า “คนบ้านนอกคอกนาจากหนานหยางก็ใช่ย่อยเหมือนกัน ค่อนข้างมีอำนาจสินะ?”

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า “ขออภัยด้วยจริงๆ ที่ตบหน้าเปื่อยยุ่ยของคุณ อะไรๆ ผมก็มีไม่มากหรอก มีมากแค่เงิน”