มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 888

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะทำให้เซี่ยตงฉิงตกใจ ผู้หญิงคนนี้เป็นผีหรือยังไงกัน? มาข้างหลังขนาดนี้ยังไม่รู้สึกอะไรอีกหรอ?

“ดินสออะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง!” ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้น

“เลิกเสเเสร้งสักทีเถอะ! ถึงจะเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์หรือน้ำเสียงได้ แต่นิสัยเปลี่ยนแปลงไม่ได้หรอกนะ เข้าใจไหม?” เซี่ยตงฉิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

“เป็นอัศวิน กระหายเลือด และภักดี ฉู่อู๋เต้าบอกฉันว่าแบบนี้เลยนะ” ฉีเติ่งเสียนยกหน้าอกของตนเองขึ้นอย่างภาคภูมิใจ และพูดออกมาเสียงดังฟังชัด

“ผิดแล้ว นั่นคือความหยิ่งยโส!” เซี่ยตงฉิงเอื้อมมือออกไปคว้าเน็คไทของฉีเติ่งเสียนแล้วพูดว่า “กล้ามากนะที่มาขโมยดินสอของฉัน คงอยากตายมากสิท่า?”

ฉีเติ่งเสียนมองไปที่เซี่ยงตงฉิงที่มีผ้าคลุมไหล่ยาว และพูดออกมาด้วยความเสน่หา: "สวยจัง!"

รูปร่างหน้าตาของเซี่ยตงฉิงนั้นงดงามอยู่แล้ว หากปราศจากการมวยผมแบบโบราณ ปล่อยให้ผมสีดำเงาของเธอเหยียดตรง เธอจะดูเหมือนนางเอกในนิยายโรแมนติกมาก

เซี่ยตงฉิงตกตะลึง ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย และพูดขึ้นด้วยความเขินอายว่า "พูดบ้าอะไร?"

ฉีเติ่งเสียนยิ้มออกมาอย่างซุกซน และพูดว่า "ฉันบอกแล้วว่าตอนที่คุณไม่มวยผมด้วยดินสอ แล้วปล่อยผมแบบนี้ คุณดูสวยมาก สามารถทำให้ผู้คนหลงไหลได้เลยทีเดียว!"

เซี่ยตงฉิงหรี่ตาลงปล่อยรังสีเย็นชาผ่านดวงตา และพูดว่า: "อย่ามากวนประสาทฉันด้วยคำพูดไร้ประโยชน์ รีบคืนดินสอมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น ฉันฆ่าคุณแน่!"

ฉีเติงเสียนส่ายหัวแล้วพูดว่า "ฉันได้ทิ้งโน้ตไว้ให้คุณแล้ว และใจความมันชัดเจนมากนะ ไม่ใช่ว่าจะไม่คืนให้ แต่แค่ไม่ใช่ตอนนี้!"

เซี่ยตงฉิงพูดอย่างเย็นชา: "คุณขโมยของของฉัน คิดว่ามันสมเหตุสมผลอย่างนั้นหรอ?"

ฉีเติ่งเสียนจับมือของเธอที่กำลังจับเน็คไทของเขา และพูดขึ้นว่า "เอาล่ะ อย่าทำตัวเหมือนเป็นเจ้านายที่มีอำนาจต่อฉัน เว้นเสียแต่ว่าคุณอยากจะต่อยฉัน"

เซี่ยตงฉิงถูกผละออกด้วยชายคนนี้

หน้าตาท่าทางเช่นนี้ กับผู้หญิงก็จะไม่เว้นใช่ไหม?

“การกระทำโดยไม่ได้รับอนุญาตของคุณ ขัดขวางการเตรียมการหลายอย่างของฉัน!” เซี่ยตงฉิงพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

“มีบางอย่างที่ฉันต้องทำเหมือนกัน หากคุณกำลังเผชิญอันตรายที่คล้ายกัน ฉันจะยืนหยัดเพื่อคุณ” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างจริงจัง

เซี่ยตงฉิงตกตะลึงกับคำพูดเมื่อครู่ เธอรู้สึกว่านี้เป็นประโยคที่อบอุ่นหัวใจมาก

ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้นอย่างสบายๆ : "เอาล่ะ ฉันจะเก็บดินสอไว้ แล้วจะคืนให้เมื่อถึงเวลา"

สีหน้าของเซี่ยตงฉิงเปลี่ยนไปทันที ท่าทางของเธอราวกับว่าต้องการจะพูดอะไรสักอย่างออกมา

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและพูดว่า: "หลังจากที่ลุงฝูจากไป ความกังวลของคุณก็คงจะลดน้อยลงไปด้วย แต่ถ้าดินสออยู่ในมือฉัน คุณก็จะมีความกังวลเกี่ยวกับมัน ไม่ว่าจะกังวลเกี่ยวกับดินสอหรือเกี่ยวกับฉัน…อย่างน้อยๆ ภายในใจของคุณจะได้ไม่รู้สึกว่าง แล้วไปบ่นกับหลุมศพ อย่างคนน่าสังเวช”

เซี่ยตงฉิงถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ และพูดขึ้นว่า "ใครจะไปกังวลเกี่ยวกับคุณกัน แค่ต้องนึกถึงคุณ เกรงว่าความดันฉันจะขึ้นเอาเสียเปล่าๆ"

“ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีถ้าฉันทำให้คุณความดันขึ้นได้ คนเราไม่ใช่เครื่องจักรที่ไม่มีความรู้สึก คนเรารู้จักความสุข ความโกรธ ความโศกเศร้า และความรู้สึกต่างๆที่ปรากฏออกมา!” ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้นดพ้วยรอยยิ้ม

“เอาล่ะ... พูดจบแล้วใช่ไหม ดินสอของฉันอยู่ที่ไหน? คุณทำมันหายเหรอ?” เซี่ยตงฉิงขมวดคิ้วเป็นปม

“อยู่นี่” ฉีเติ่งเสียนหยิบดินสอที่เซี่ยตงฉิงตามหาออกมา และกวัดแกว่งมันไปมาต่อหน้าเธอ

เซี่ยตงฉิงเอื้อมมือไปคว้ามันโดยทันที แต่ฉีเติ่งเสียนถอยหลังเพื่อไม่ให้เธอคว้ามันไปได้

" นี่คือคีย์การ์ดวิลล่าวิมาณเมฆ คุณเก็บเอาไว้ให้ฉันแล้วกัน ส่วนฉันจะเก็บดินสอไว้ให้คุณเอง"

“ถ้าฉันทำดินสอหาย ก็ไม่ต้องคืนบัตรให้ฉัน”

“คือว่าเป็นข้อตกลงที่ดีสำหรับคุณไหม?”

ฉีเติ่งเสียนถามด้วยรอยยิ้ม พร้อมยื่นคีย์การ์ดไปให้เซี่ยตงฉิน

เป็นผลให้มือนั้นคว้าไปเจอเพียงความว่างเปล่า สิ่งที่สัมผัสได้คือเส้นผมของตนเอง

ฉีเติ่งเสียนสะบัดมือและตบเข้าไปที่บั้นท้ายของเซี่ยตงฉิง ก่อนที่จะวิ่งหนีไป...

"อ๊า!!!" เซี่ยตงฉิงร้องอุทาน กำลังจะไล่ตาม แต่เมื่อเห็นความเร็วในการวิ่งของเขาแล้ว ตอนนี้ "อยู่ไกลเกินเอื้ม" ไปแล้ว

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เขาตีบั้นท้ายแล้วหนีมา มันน่าตื่นเต้นมาก!

เซี่ยตงฉิงทำได้เพียงแสยะยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่จะตะหวัดผ้าคลุมไหล่ยาว และอดที่จะตกใจไม่ได้ว่า...นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ตัวเราคุ้นชินกับผ้าคลุมยาวนี้?

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนจากไป เขาไม่ได้แวะไปที่จงไห่ แต่ตรงขึ้นเครื่องบินไปยังเมืองเซียงซาน

แม้ว่าตอนนี้ หยางกวนกวนจะสามารถยืนหยัดด้วยลำแข้งของตนเองได้ แต่เธอก็ยังตกเป็นเป้าหมายทุกครั้งเมื่อเข้าร่วมการประชุมศิลปะการต่อสู้

เพราะถึงยังไง เธอก็ถือว่าเป็นคนของฉีเติ่งเสียน!

และตอนนี้ฉีเติ่งเวียนกำลังแบกรับความผิดพลาดอันใหญ่หลวง

นอกจากนี้ หลังจากได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นกับหวงชง เขาก็รู้สึกว่าในฐานะปรมาจารย์ จะต้องฝึกฝนเพื่อพัฒนาความสามารถที่แท้จริงสำหรับการแก้แค้น

“ขอรบกวนท่านผู้โดยสารบนเที่ยวบินนี้ มีใครเป็นบุคลากรทางการแพทย์หรือไม่? หากมีบุคลากรทางการแพทย์ กรุณาไปยังห้องโดยสารเฟิร์สคลาสและติดต่อเจ้าหน้าที่ด้วย!”

ฉีเติ่งเสียนที่นั่งอยู่ในชั้นบิซิเนส กำลังอ่านนิตยสารเพื่อฆ่าเวลา เมื่อเขาได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือของพนังงานต้อนรับบนเครือง

เขาไม่ได้คิดอะไรมาก วางนิตยสารลงแล้วเดินไปข้างหน้า

ใครก็ตามที่มีพื้นฐานทางการแพทย์จะรู้สึกว่าตนเองต้องรับผิดชอบหากพบเจอเรื่องประเภทนี้