มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 901

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกสนุกอย่างอดไม่ได้ หาคนมาฆ่าเขาให้ตาย？น่าสนใจจริงๆ

ช่างเจียเผิงกั๋วที่ชื่อว่าเกาเฉียวอดไม่ได้ที่จะพูดกับฉีเติ่งเสียนว่า“คุณฉี คุณรีบออกจากที่นี่เถอะ ไม่อย่างนั้น ถ้ามีคนมาแล้ว คุณจะไปคงไม่ได้แล้ว！”

ช่างเซียงซานที่อยู่ด้านข้างพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกับพูดว่า “คนพวกนั้นแหย่ไม่ได้เลยนะ เป็นแหล่งรวมคนไม่ดี......ถึงตอนนี้กลุ่มจะชำระความผิดหมดแล้ว แต่ในกระดูกก็ยังคงเป็นพวกที่ชอบทำอะไรสวนทางกับคนกลุ่มใหญ่อยู่ดี”

“ล้อเล่นกันอยู่หรอ？ผมจ่ายเงินตั้งเยอะเพื่อที่จะมานวด นี่จะมาบอกให้ผมสิ้นเปลืองอย่างนั้นหรอ？”ฉีเติ่งเสียนพูด

ช่างทั้งสองหมดคำจะพูดอย่างอดไม่ได้ อดไม่ได้ที่จะคิดว่าฉีเติ่งเสียนช่างไม่กลัวตายจริงๆเลย ยิ่งไปกว่านั้น เป็นคนที่แปลกมาก จ่ายเงินตั้งเยอะเพื่อใช้บริการแบบพิเศษ แต่ไม่ทำอะไรเลย นอกจากนวดตัวนวดเท้าแค่นั้น

คนปกติที่ไหนที่จะมาเกาะจินอวิ๋นเพื่อนวดออนเซ็นแบบนี้？

“เมื่อเทียบกันแล้ว ชีวิตมีค่ามากกว่าว่าไหม？”เกาเฉียวพูดออกมาอย่างอดไม่ได้ “คุณชายของพวกเขานั้นคือเหลียงเซียวทายาทแห่งเหอเหลียนเซิ่ง พวกเขาลงมือเด็ดขาดมาก ครั้งก่อนมีลูกค้าดันมีเรื่องกับเขาขึ้นมา เหมือนจะถูกเขาปล้นจนหมดตัวแล้วส่งไปขายยังทวีปดำ”

“นอกจากนั้น เกาะจินอวิ๋นของพวกเราพึงพากับเหอเหลียนเซิ่ง ถ้าเกิดขัดแย้งขึ้นมา เฒ่าแก่ไม่อยู่ข้างคุณแน่นอน”ช่างสาวสวยที่อยู่ด้านข้างก็พูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ฉีเติ่งเสียนหาวไปหนึ่งฟอด “พอแล้วพอแล้ว ผมไม่หลงกลหรอก พวกคุณรีบตั้งใจนวดให้ผมซะ เอาให้สบายเลยนะ ถ้าสบายจะเพิ่มเวลาของพวกคุณไปจนฟ้าสว่างเลย”

ทั้งสองสบตากันแวบหนึ่ง แล้วจึงยิ้มแห้งออกมาอย่างอดไม่ได้

พวกเธอไม่ได้อยากให้ฉีเติ่งเสียนเพิ่มเวลาของพวกเธอไปถึงเช้าหรอกนะ นวดนานขนาดนี้ ไม่เหนื่อยเลยมั้ง？เปลี่ยนไปเป็นอีกวิธียังจะดีกว่า แค่นอนลงบนเตียงก็จบ แถมไม่ต้องเหนื่อยด้วย

ผ่านไปไม่นาน ชายร่างใหญ่ผู้นั้นก็ได้นำเรื่องที่เกิดขึ้นฟ้องกับเหลียงเซียวเป็นที่เรียบร้อย

เหลียงเซียวไม่อยากจะเชื่อว่าบนถิ่นตนเองอย่างเกาะจินอวิ๋นนั้น จะมีคนกล้าที่จะไม่ไว้หน้าเขา！

เขาอยู่ที่นี่ หากอยากได้ช่างคนไหน ถึงแม้ว่าช่างคนนั้นกำลังบริการให้แขกคนอื่นอยู่ก็ตาม แขกคนนั้นจะยอมถอยให้ทันที แถมยังต้องชมเขาสักสองสามคำด้วยซ้ำ

เหลียงเซียวเดินเข้ามา ช่างทั้งสองหน้าซีดขึ้นมาทันทีอย่างอดไม่ได้

“ไท่......ไท่จื่อ......มาด้วยตัวเองเลยหรอคะ”เกาเฉียวพูดด้วยความสั่นเทา กลัวว่าจะโดนดีที่ตัวเองไม่ได้รีบเขาไปปรนิบัติ

“เกาเฉียว กล้ามากขึ้นแล้วสินะ ฉันเรียกให้เธอมา เธอถึงกล้าปฏิเสธฉัน？” เหลียงเซียวพูดเสียงเย็น

เกาเฉียวตอบอย่างหน้าซีด“ไท่จื่อ ไม่ใช่ว่าฉันกล้าแข็งข้อ แต่ฉันกำลังให้บริการแขกอยู่......”

“ฉันจะดูซิ ไอ้โง่ที่ไหนกินดีหมีหัวใจเสือมา ถึงได้กล้าแย่งคนกับฉัน แถมยังทำลูกน้องฉันเสียแขนไปหนึ่งข้าง！” เหลียงเซียวพูด

เมื่อได้เห็นเข้ากับฉีเติ่งเสียน เขาอดชะงักไม่ได้ พร้อมกับแสดงรอยยิ้มดุร้ายออกมา “ช่างเป็นโชคชะตาทำให้ศัตรูมาพบกันจริงๆสินะ ไอ้สารเลว ในที่สุดฉันก็เจอแกจนได้”

ฉีเติ่งเสียนโบกมือสองสามครั้ง ให้ช่างนวดที่อยู่ข้างๆหลบไป จากนั้นจึงลุกขึ้นนั่งด้วยความขี้เกียจ “มีเรื่องอะไร？ถ้าไม่มี ก็อย่ามารบกวนการนวดของผม”

เหลียงเซียวหักข้อไปมาเสียงดัง อดที่จะหัวเราะไม่ได้“ไม่มีเรื่อง？วันนี้ฉันเตรียมที่จะหักแขนขาสวะอย่างแก จากนั้นค่อยโยนลงทะเลให้ฉลามกิน”

ฉีเติ่งเสียนหาวออกมาหนึ่งฟอด “นายไม่ควรที่จะมีความคิดที่อันตรายแบบนี้เด็ดขาด เพราะคนที่เชิญผมมาเล่นที่นี่คืออาปิน หากนายกล้าแหยมผมล่ะก็ ผมเกรงว่านายอาจจะนอนในคุกไปตลอดชีวิต”เขากล่าว

“อาปงอาปินอะไร ไม่เห็นจะเคยได้ยิน！”เหลียงเซียวหัวเราะออกมา พร้อมชี้นิ้วไปที่ฉีเติ่งเสียน“จัดการมัน หักขาและแขนมันออก แล้วเอาไปไว้ที่ท่าเรือ ฉันจะเอามันไปให้ฉลามกินด้วยตัวเอง”

สิ้นเสียง ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังของเหลียงเซียวก็รีบเข้ามาให้ห้อง เดินไปทางฉีเติ่งเสียนอย่างรวดเร็ว

ช่องทั้งสองคนได้ใช้แววตาที่น่าสงสารส่งให้กับเขา พร้อมส่ายหัวอย่างไร้ความสามารถ เมื่อครู่ให้ทางหนีกับเขาเขาไม่ฟัง ตอนนี้จะหนีก็หนีไม่พ้นแล้ว

กล้าที่จะมีเรื่องกับทายาทเหอเหลียนเซิ่ง จะมีจุดจบดีได้อย่างไร？

ฉีเติ่งเสียนลุกออกจากเตียงด้วยท่าทีขี้เกียจ ทันทีที่ยืนขึ้น ก็มีหมัดหนึ่งส่งผ่านหน้าของเขามา

เขาไม่ได้หลบแม้แต่นิดเดียว แต่กลับขมกรามและทันใดนั้นก็ใช้หมัด“ท่าไก่ทองจิกข้าว”สวนกลับเข้าไปยังหมัดที่ส่งมา

“ไท่จื่อ ดูเท่ดีนะ！”ฉีเติ่งเสียนหัวเราะ พร้อมกลับซัดฝ่ามือเข้าไปที่หน้าของเหลียงเซียว

“แกไม่รู้ว่าคนอื่นเขาเรียกฉันว่าอย่างไรงั้นหรอ？”

“พวกเขาล้วนเรียกฉันว่าไท่จู่เหย่！”

เหลียงเซียวถูกฝ่ามือของฉีเติ่งเสียนซัดจนกระเด็นออกไป ชนเข้ากับผนัง จนหัวมึนตาลาย จนคล้ายกับว่ามีแมลงวันร้อยตัวบินอยู่ข้างหู

ฉีเติ่งเสียนแสยะยิ้ม คำพูดของเขาก็ไม่ได้เป็นการโกหกแต่อย่างใด ตอนที่คนภายในเรือนจำโยวตูเรียกเขาว่ารองหัวหน้าใหญ่ ในขณะเดียวกันก็ให้เขาได้เปรียบเป็นจูหยวนจาง เพราะว่า ตอนที่เขาได้ลงมือกำจัดคนขึ้นมานั้น ราวกับเหล่าจูที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ช่างทั้งสองตัวสั่นอย่างอดไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าฉีเติ่งเสียนจะโหดขนาดนี้ ถึงขนาดจัดการกับลูกน้องทั้งหมดของเหลียงเซียว อีกทั้งยังตบหน้าเหลียงเซียวอีก

พวกเธอได้แต่หวังว่าหากเรื่องใหญ่โตขึ้นมา อย่าลามมาที่พวกเธอก็พอ

เหลียงเซียวก็เป็นคนที่อึดเหมือนกัน เขาเช็ดไปที่มุมปากที่มีเลือดออก พร้อมกับใช้แววตาดุร้ายมองไปยังฉีเติ่งเสียน “ไท่จู่เหย่？แกไม่เพียงแต่สบประมาทฉัน ยังสบประมาทพ่อของฉันเหลียงเหย่！ วันนี้ ถึงหัวหน้าเมืองคนใหม่จะมาปกป้องแก แกก็อย่าหวังจะได้ออกไปจากเซียงซาน และจะต้องตายอยู่ในท้องปลาเท่านั้น！”

“แม่งเอ๊ย นายเป็นหลานผมยังไม่พอใจอีกหรอ？”ฉีเติ่งเสียนเริ่มหงุดหงิด“ไม่รู้หรอว่าตำแหน่งฮ่องเต้ของจูหยวนจางแม้กระทั่งลูกชายยังไม่ได้ ก็ได้ส่งต่อให้กับหลานชายจูหวิ่นเหวินโดยตรง？”

“ความรักที่เหย่มีให้ เก็บไว้ให้ดี！”

เขายิ้ม จากนั้นจึงมอบลูกถีบเข้าไปที่ท้องของเหลียงเซียว

เหลียงเซียวร้องอย่างน่าอนาถ ตัวขดราวดั่งกุ้ง

แขกที่มาเยือนยังเกาะจินอวิ๋นเมื่อได้เห็นฉากนี้เข้า ไม่มีแม้แต่คำพูดใดๆออกจากปากของพวกเขา แต่ในใจกลับแอบรู้สึกมีความสุข

เหลียงเซียวทั้งโอ้อวด การกระทำก็มุทะลุและแข็งกร้าว ไม่มีใครชอบ