มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 913

“คุณเมิ่ง ช่วงนี้พวกคุณจัดการประชุมใหญ่ศิลปะการต่อสู้อะไรกัน ดึงดูดผู้มีฝีมือสูงจากหลากหลายสถานที่ คนดีและคนเลวอยู่ปะปนกัน สร้างแรงกดดันให้ความสงบเรียบร้อยของสังคมในเซียงซานเป็นอย่างมากอ่า！”

ผู้บัญชาการฮั่วยืนอยู่ข้างกายของหวงเหวินหลั่ง สำหรับคำพูดเมิ่งเชียนเซิงแล้ว ในน้ำเสียง ค่อนข้างไม่มีความสุข

เมิ่งเชียนเซิงหัวเราะฮ่าฮ่า และพูด：ผู้บัญชาการฮั่ว ทั้งหมดนี่เป็นการแลกเปลี่ยนการเรียนศิลปะการต่อสู้อย่างเป็นทางการเท่านั้นเอง จะสร้างแรงกดดันให้ความสงบได้ยังไง？ มีสมาคมหงของฉันและสำนักหลงเมินอยู่ ไม่มีใครกล้าก่อเรื่อง”

“ยิ่งไปกว่านั้น คุณจ้านก็ยังอยู่ที่นี่ ถ้าหากใครกล้าที่จะก่อเรื่องก่อนงานประชุมใหญ่ ก็ต้องผ่านเขาให้ได้ก่อน！”

“ใช่หรือไม่ คุณจ้าน？”

“หัตถ์เทพ”จ้านเฟยทั้งกายสวมชุดถังสีขาว รองเท้าไท่เก๊ก เต็มไปด้วยหนวดเคราแพะ มีบรรยากาศที่อยู่เหนือธรรมชาติและสง่างามอยู่รอบตัวเขา

จ้านเฟยหัวเราะเล็กน้อยกับผู้ชม คำนับและเอ่ย：นายกหวง ผู้บัญชาการฮั่ว พวกคุณวางใจเถอะ มีฉันอยู่ที่นี่ ตระกูลผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้พวกนี้ไม่สามารถก่อเรื่องได้ ใครกล้าที่จะก่อเรื่อง ฉันจะไม่ปล่อยมันไป”

การแต่งตัวของบุคคลนี้ดึงดูดสายตาคนอื่นอย่างมาก เกรงว่าจะทำให้คนเข้าใจผิดว่าเป็นสิบแปดมงกุฎ

ฮั่วตัวมีความไม่เชื่อเล็กน้อยและพูด：คุณจ้านทั่วตัวดั่งเหล็ก สามารถตอกตะปูได้กี่ตัว？！”

จ้านเฟยหัวเราะฮ่าฮ่าและเอ่ย：ผู้บัญชาการฮั่วคุณเห็นนกบนกำแพงนั้นหรือยัง？”

ฮั่วตัวหันตาของเขาไป และก็เห็นนกสาลิกากำลังงีบหลับอยู่บนกำแพง

“เห็นแล้ว แล้วยังไง ”ฮั่วตัวขมวดขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจความหมายนี้ของจ้านเฟย

จ้านเฟยหัวเราะดังลั่น ฝีเท้าขยับพรวดพราด เสียงบูมดังขึ้น ผู้คนที่ยืนอยู่รอบตัวของเขาทั้งหมดรู้สึกได้ถึงแผ่นดินไหว รู้สึกเหมือนกับได้เหยีบก้อนเต้าหู้อย่างงั้น เหมือนกับจะล้มลงกับพื้น

เห็นเพียงแค่จ้านเฟยกลายเป็นเงาสีขาว ความเร็วของทั้งคนเร็วมากอย่างไม่มีเหตุผล ไปถึงล่างกำแพงภายในครู่นึง

เขากระโดษออกจากอากาศ สูงขึ้นไปถึงหนึ่งเมตรกว่า เท้าทั้งสองกระแทกกำแพงเสียงดังตึงตึง ลอยสูงขึ้นไปได้สูงกว่าสองเมตร ต่อมานั้น มือใหญ่จับไว้ เขาถือนกสาลิกา ไว้ในมือ

การกระทืบพื้นเพื่อแสดงความแข็งแกร่งเมื่อครู่นี้ มันทำให้ทุกคนตกใจจนใจสั่น แต่ละคนรู้สึกเจ็บปวดในแก้วหู แม้กระทั่งมีแรงกดดันต่อกระเพราะปัสสาวะ

เมื่อกลับมามีสติในตอนนี้ จ้านเฟยจับนกสาลิกา ที่อยู่ห่างออกไปบนสันกำแพงกว่าสิบเมตรได้แล้ว

“กังฟูของชายคนนี้ ฝีมือสูงมาก มากจนถึงมาก ！เขาชื่ออะไรนะ？”หยางกวนกวนอดไม่ได้ที่จะหันกลับมาถามสวีฉางเกอข้างๆ

“หัตถ์เทพจ้านเฟย เป็นที่รู้จักในฐานะปรมาจารย์อันดับหนึ่งในเซียงซานช่วงปีแรก ไม่เคยได้ยินว่าเขาเคยพ่ายแพ้”สวีฉางเกอค่อยๆพูด

หยางกวนกวนขมวดขมวดหัวคิ้ว พูดพึมพำ：“หัตถ์เทพจ้านเฟย？ชื่อนี้น่าสนใจ การลงมือเมื่อกี๊นั้น มันมีความหัศจรรย์จริงๆ อย่างน้อยที่สุด ถ้าไม่ให้เวลาฉันฝึกถึงสองปี ฉันไม่สามารถทำได้แน่นอน！”

ฉีเติ่งเสียนก็รู้สึกถึง“หัตถ์เทพ”จ้านเฟยคนนี้ได้โดยธรรมชาติ อดไม่ได้ที่จะคิ้วกระตุกเล็กน้อย ครุ่นคริดในใจ：ขาหมุนเป็นเกลียวออกแรงสั่นสะเทือน ท่าทางเหมือนงูลมพัดออกไป หลังจากนั้นอาศัยรูปร่างม้ากระโดษขึ้นไปใช้ท่าเพกาซัสย่ำนกนางแอ่นในการยืมแรง สุดท้ายใช้มวยไท่เก๊กมือเมฆจับนกสาลิกา”

“อืม......น่าสนใจ！”

เขาละสายตาของตัวเอง หลีกเลี่ยงเพื่อไม่ให้จ้านเฟยรับรู้ บรรลุศิลปะการต่อสู้ถึงระดับนี้ มีการสังเกตเฉียบแหลมและการรับรู้ที่แข็งแกร่ง การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็อาจก่อให้เกิดการตอบสนอง ต่อให้เป็นเพียงแค่สายตาก็ตาม

จ้านเฟยจับนกสาลิกาและมาถึงหน้าของฮั่วตัว หัวเราะและพูด“ทักษะกังฟูนี้ พอไหม？！”

หลังจากพูดประโยคนี้ เขากางฝ่ามือออก กลางฝ่ามือสั่นไปด้วยความถี่แปลกๆ

นกสาลิกาที่อยู่ในฝ่ามือเหมือนจะถูกกักขังอยู่ในโล่พลังงานที่ไร้รูปร่างอยางงั้น ไม่ว่าจะบินจากทางไหน ก็บินไม่ขึ้น ถูกฝ่ามือของเขาควบคุมไว้อย่างมั่นคง