มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 917

หยางกวนกวนกําลังฝึกซ้อมอยู่กับหวงชง

ในแง่ของวิชากังฟู สำหรับเธอที่มีพรสวรรค์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ประกอบกับการได้รับการดูแลเป็นพิเศษจากฉีเติ่งเสียนอีกด้วย และ 《หนังสือการสู้รบจริง》 ก็ถืออยู่ในมือของเธอตลอดทั้งวัน

ดังนั้น เธอจึงกลายเป็นยอดวิชาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ถ้าเรียกว่าเป็นปรมาจารย์นั้นก็จะดูลําเอียงเกินไป แต่ก็อาจจะลำเอียงอยู่เล็กน้อย เพราะว่าพรสวรรค์ของหวงชงไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากฉีเติ่งเสียนมากนัก

ศิลปะการต่อสู้ให้ความสําคัญกับกระดูกสันหลังและความสามารถในการเข้าใจเป็นอย่างมาก และทั้งสองอย่างนี้เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

เช่นเดียวกันกับรอนนี่นักเพาะกาย ที่มีพรสวรรค์อันดับต้นๆ ทุกคนมีความอิจฉาริษยาเพียงอย่างเดียวและชีวิตที่ถูกทุบตี

“กวนกวนเธอเก่งมาก เธอสามารถเป็นตัวแทนของอาจารย์สอนคนอื่นได้!” ฉีเติ่งเสียนมองดูและรู้สึกพอใจมาก

หยางกวนกวนได้เรียนรู้ทางทฤษฎีมาพอสมควรแล้ว สิ่งต่อไปที่เธอต้องการนั่นก็คือการลับคมวิชาและต่อสู้อย่างจริงจัง เมื่อถึงเวลานั้นเธอก็กลายเป็นปรมาจารย์ตัวจริงได้

แต่เมื่อวานนี้หวงชงได้แสดงการต่อสู้เพื่อจับนกกางเขนด้วยมือเปล่า“นกไม่บิน”ของจ้านเฟย ในงานของหวงเหวินหลั่งที่ชายหาด

ทันทีที่ฉีเติ่งเสียนกําลังจะเดินจากไป เขาก็ได้ยินจ้านเฟยพูดเสียงดังขึ้นว่า : “มันไม่ถูกต้องที่จะฝึกชกมวยแบบนี้ ความแข็งแกร่งยังไม่สมบูรณ์ และการชกมวยไม่ใช่การต่อต้านสุนัข มันแย่จริงๆ! ไม่รู้จริงๆ ว่าอาจารย์ของพวกนายสอนไว้ว่าอย่างไง!”

คําพูดของจ้านเฟย ทำให้ฉีเติ่งเสียนหยุดก้าวเดิน

มีกฎที่ไม่ได้เขียนไว้ในศิลปะการต่อสู้ นั่นคือเมื่อคนอื่นกําลังฝึกฝน เห็นก็คือเห็นแต่อย่าได้เปิดปากพูด นับประสาอะไรกับการให้คําแนะนำ

มิฉะนั้นก็เท่ากับการริเริ่มที่จะถือความบาดหมางและฝ่าฝืนกฎ ถ้าไม่ขอโทษก็คงจะต้องมีการต่อสู้ชีวิตและมีความตายต่อไป

หลังจากที่หยางกวนกวนได้ยินคําพูดของจ้านเฟย ดวงตาของเธอก็เย็นชา เธอหันหน้าไปและพูดว่า : “ก็ว่าเป็นใคร ที่แท้ก็อาจารย์จ้านเฟยนี่เอง!”

“ไม่คิดว่าอาจารย์จ้านเฟยจะเป็นปรจารย์มือวางอันดับหนึ่งของเซียงซาน แต่กลับไม่ดีเท่าพวกเรารุ่นน้องที่เข้าใจกฎของโลก”

“อาจารย์ของอาจารย์จ้านเฟยสอนได้ไม่ดี หรือนายเรียนรู้ได้ไม่ดีเอง?!”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ จ้านเฟย“มือเทพ” ที่รู้จักกันในชื่อปรมาจารย์อันดับหนึ่งของเซียงซาน ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า : “สาวน้อย ฉันก็แค่เห็นเธอฝึกฝนแบบผิดๆ พูดชี้แนะมันถือว่าเป็นน้ำใจที่ดี!”

“ดูจากการชกมวยของพวกเธอ ฉันก็รู้ว่าอาจารย์ของพวกเธอไม่ค่อยเก่งเท่าไร”

“ทําไมไม่ลองเปลี่ยนมาหาฉันล่ะ ให้ฉันสอนทักษะที่แท้จริงบางอย่างให้พวกเธอเอง?”

“เป็นยังไง?”

ใบหน้าของหยางกวนกวนและหวงชงอดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนเป็นสีดํา พวกเขารู้ว่าจ้านเฟยต้องการมายั่วยุโดยเจตนา!

การดูหมากรุกไม่ได้พูดถึงสุภาพบุรุษที่แท้จริง ไม่ต้องพูดถึงการดูคนอื่นฝึกศิลปะการต่อสู้?

หยางกวนกวนหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า : “จ้านเฟย ที่เรียกนายว่าอาจารย์ นั่นคือการสรรเสริญ! คนที่ไม่มีศีลธรรมอย่างนายที่กล้ามาตะโกนด่าต่อหน้าเรา ถ้าอาจารย์ของฉันยืนอยู่ที่นี่ก็คงฆ่านายตายไปแล้ว”

“ฮ่าฮ่าฮ่า หนทางสู่การเป็นขโมยของชาติคืออะไร?”จ้านเฟยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

หยางกวนกวนพูดอย่างโกรธเคือง : “มันไม่มีประโยชน์ที่จะพูดมากกว่านี้ที่จะให้รุ่นพี่และพี่น้องของฉันได้เรียนรู้จากนาย!”

หลังจากพูดแบบนี้ หยางกวนกวนก็ขยับตัวเหมือนม้าควบแล้วเหยียบทรายสีเหลือง รีบวิ่งเข้าไปหาจ้านเฟยและพร้อมที่จะต่อยหน้าเขา!

ร่องรอยของการล้อเล่นฉายแววในดวงตาของจ้าเฟย เขาเห็นกําปั้นของหยางกวนกวนกางออก และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาคว้าทรายหนึ่งกํามือในนั้นและใช้มันบนใบหน้าของเขาโดยตรง!