มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 928

รถที่ผู้จัดการเหลยขับเป็นเพียงโฟล์คสวาเกนธรรมดาเท่านั้น ไม่ใช่รถโฟล์คเภาตันที่อวดรวยโดยเฉพาะอย่างฉีเติ่งเสียน

เติ่งเสียนรู้สึกว่าตระกูลเหลยนั้นถ่อมตัวมาก มีบ้านมีธุรกิจใหญ่โต แต่กลับใช้แค่รถธรรมดาแบบนี้?

แต่เขาก็เข้าใจเหตุผลที่ตระกูลเหลยทำแบบนี้

ตอนนี้ความคิดคนเปลี่ยนไปมากแล้ว คุณงามความดีที่ตระกูลเหลยเคยทำไว้ก็เป็นเรื่องหลายปีที่แล้ว มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังนึกถึงความดีนี้ของตระกูลเหลย ถ้าตระกูลเหลยทำตัวโอ้อวดมากเกินไป ก็คงจะนำปัญหามาสู่ตระกูลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเซียงซานที่เป็นเมืองนานาชาติ ปีนั้นตระกูลเหลยแอบลักลอบเข้าไปในประเทศมี่และแถบประเทศที่ดวงอาทิตย์ไม่เคยตก หากจะบอกว่าชาวต่างชาติเหล่านั้นไม่โกรธเคืองตระกูลเหลยเลย ก็คงจะเป็นเรื่องไร้สาระเกินไป

คฤหาสน์ตระกูลเหลยตั้งอยู่บนยอดเขา ครอบคลุมพื้นที่มากกว่าสามพันตารางเมตร

นี่คือของขวัญที่ชาวหัวกั๋วมอบให้เหลยเทียนซื่อในปีนั้นเป็นการขอบคุณ นอกจากนี้ ตระกูลเหลยยังมีสิทธิในที่ดินผืนนี้ตลอดไปด้วย

ทางภาคใต้นี้ โดยเฉพาะเซียงซาน มีฮวงจุ้ยค่อนข้างดีมากและมีสถานศึกษามากมาย

ถ้าจะบอกว่าเป็นเพราะความเชื่อก็คงไร้เหตุผลเกินไป แม้แต่คนใหญ่คนโตในเมืองหลวงก็ยังหมกมุ่นกับเรื่องพวกนี้ ถึงขนาดที่ว่าเวลาจะจัดงานสำคัญอะไรก็ยังต้องเชิญปรมาจารย์ด้านฮวงจุ้ยที่มีชื่อเสียงมาดูวันให้

ฮวงจุ้ยของเซียงซานนี้ถือว่าเป็นวัฒนธรรมที่มีเอกลักษณ์โดดเด่น ไม่มีใครที่จะทำธุรกิจแล้วไม่เชื่อเรื่องฮวงจุ้ย!

ถึงชื่อเสียงของฉีเติ่งเสียนที่อาปินและโหวหลงเทาต่างรู้จักในนามของคนป่าเถื่อน แต่จริงๆเขาอ่านหนังสือเยอะมาก นอกจากนี้ เขาเรียนต่อสู้ก็ต้องเรียนเรื่องรอบตัวทั้งแปดทิศด้วย ดังนั้นเขาจึงมีความเข้าใจเรื่องฮวงจุ้ยอยู่บ้าง

ตำแหน่งที่ตั้งคฤหาสน์ตระกูลเหลยเป็นศูนย์รวมพลังฮวงจุ้ย ในตำแหน่งที่ดีแบบนี้สามารถติดอันดับฮวงจุ้ยดีอันดับที่สามได้อย่างสบายๆ

ด้วยความที่ฝีมือการต่อสู้ของเขาถึงระดับสูงสุดแล้ว ดังนั้นจึงค่อนข้างอ่อนไหวต่อหนามแม่เหล็กของโลก เพียงก้าวเข้าสู่เขตภูเขาเขาจึงรู้สึกสบายใจมาก แต่ลึกๆกลับแอบรู้สึกว่าสถานที่นี้มีบางอย่างผิดปกติ

"ประธานหลี่ ถึงแล้วครับ" ผู้จัดการเหลยเปิดประตูรถ เรียกสติฉีเติ่งเสียนคืนมา

ฉีเติ่งเสียนลงจากรถก่อนจะมองไปรอบๆ ตอนนี้เขามาถึงหน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลเหลยแล้ว "เมื่อสักครู่ตอนขึ้นเขามา ผมกำลังตะลึงกับทิวทัศน์อยู่ ไม่ทันได้สนใจทางนี้ ขอโทษนะครับ!"

"ประธานหลี่เป็นผู้มีพระคุณของตระกูลเหลย ไม่ต้องเกรงใจครับ" ผู้จัดการเหลยตอบ

"ผู้อาวุโส!"

ผู้จัดการเหลยรีบหันหลังกลับไปโค้งคำนับให้ชายชราในชุดแบบสมัยราชวงศ์ถังสีขาวคนหนึ่งทันที

ชายชราคนนี้อายุเจ็ดสิบปีได้แล้ว ผมสั้นของเขาเป็นสีขาว คิ้วเองก็เป็นสีขาวแล้ว ใบหน้าผอมเรียวดูใจดี ทุกย่างก้าวเดินอย่างมั่นคงและทรงพลัง แฝงความดื้อรั้นตามแบบฉบับผู้อาวุโส

"คุณต้องเป็นผู้อาวุโสเหลยเทียนซื่อแน่ๆ ตอนเด็กผมรู้จักชื่อเสียงของคุณดี ในหนังสือเรียนมักจะเอาคุณเหลยมาเป็นแบบอย่างในการรับใช้ประเทศ" ฉีเติ่งเสียนพูดพลางประสานมือคารวะเหลยเทียนซื่อ

เขาค่อนข้างนับถือเหลยเทียนซื่อมาก นับย้อนไปตอนที่เซียงซานถูกควบคุมโดยชาวต่างชาติ จนชาวเซียงซานเองไม่ได้มีความรู้สึกว่าตัวเองเป็นสมาชิกคนหนึ่งของเซียงซานหลงเหลืออยู่เลย

แต่เหลยเทียนซื่อนั้นแตกต่างออกไป ตอนนั้นเขาช่วยมาตุภูมิของตัวเอง ให้ผ่านพ้นช่วงเวลายากลำบากนั้นมาได้อย่างยากลำบากและอันตราย หากถูกคนพวกนั้นจับได้ หัวก็หลุดออกจากบ่าได้ทุกเมื่อ

จนกระทั่งสองปีที่ผ่านมา เหลยเทียนซื่อถูกเปิดเผย จึงต้องหนีไปกบดานที่หนานหยางอยู่พักหนึ่ง

จนกระทั่งอิทธิพลของหัวกั๋วที่มีต่อเซียงซานถึงจุดสูงสุด เหลยเทียนซื่อจึงกลับมายังบ้านเกิดของตัวเองได้อีกครั้ง

เหลยเทียนซื่อเองก็ประสานมือคารวะให้ฉีเติ่งเสียน "ประธานหลี่เกรงใจเกินไปแล้ว คุณเองก็ช่วยตระกูลเหลยของเราไว้เยอะ ถ้าไม่ได้คุณช่วยเหลยเจิ้นฉีลูกชายของผมเอาไว้ ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปเหมือนกัน!"

มนุษย์ดำรงชีวิตด้วยพลังปราณ พลังปราณก็คือจิตวิญญาณของมนุษย์

"จนกระทั่งได้พบกับนักพรตเต๋าท่านหนึ่ง มีคนส่งเงินไปให้นักพรตคนนั้นเพื่อขอให้สมปรารถนา แล้วบอกให้ผมไปพบเขาดู ผมก็เลยลองไปให้เขาช่วย"

"นักพรตบอกว่าให้คนที่ส่งเงินไปคนนั้นพักอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลเหลยของเราสามวัน หลังจากนั้นสามวันเขาก็จากตระกูลเหลยไป แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นอีกเลย"

เหลยเทียนซื่อพูดต่อ "เหลยเจิ้นฉีเป็นคนเดียวในตระกูลที่สามารถสืบทอดหน้าที่ต่างๆต่อได้ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขา ตระกูลของเราก็คงไม่เหลือแล้ว ดังนั้น คุณช่วยเขาไว้ ผมทราบซึ้งใจมาก!"

"เป็นคนวิเศษขนาดนั้นเลยเหรอครับ?" ฉีเติ่งเสียนถามอย่างตกใจ

เหลยเทียนซื่อพยักหน้า "แต่ว่า เขาไม่พูดอะไรเลย ไม่รู้ว่าฝึกจิตเงียบแบบไหนกัน......"

"ลัทธิเต๋ามีฝึกจิตเงียบที่ไหนกัน......" ฉีเติ่งเสียนพูด

ในขณะที่พูด จู่ๆก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้

นักพรตเต๋า สมปรารถนา เป็นผู้ชายวัยกลางคนที่ไม่พูดไม่จา บุคลิกคล้ายเขามาก บังเอิญอะไรขนาดนี้?!

ตอนเด็กฉีปู้อวี่ร่างกายอ่อนแอมาก มีครั้งหนึ่งที่ป่วยหนักมากจนทำให้เขากลายเป้นคนใบ้ หลังจากนั้นก็มีนักพรตเต๋าคนหนึ่งเดินผ่านมาเจอเขาพอดี ก็เลยเปลี่ยนชื่อให้คนตระกูลฉี และถ่ายทอดวิชาปาต้วนจิ่นพร้อมทั้งวิชาเต๋าบางอย่างให้ฝึกเพื่อเสริมสร้างร่างกาย

หลังจากนั้น สุขภาพของฉีปู้อวี่ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ และตามไปเรียนศิลปะการต่อสู้กับอาจารยที่มีชื่อเสียงจากทุกแห่ง

จนกระทั่งเกิดเรื่องกับฉีเติ่งเสียน เขาโกรธจัดและฆ่าคนจำนวนมาก จึงโดนเนรเทศออกจากเมืองหลวง

ในช่วงยี่สิบปีที่ดูแลเรือนจำโยวตู ฉีเติ่งเสียนก็เรียนรู้จนประสบความสำเร็จ ฉีปู้อวี่จึงออกเรือนจำได้เป็นครั้งคราว