มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 950

"ตัดหัวมันมาให้ได้!"

จี้ข่ายตะโกนบอกอย่างเย็นชา พลางชี้นิ้วไปที่ฉีเติ่งเสียน

ทันใดนั้น สายตาของพวกอันธพาลก็เปลี่ยนเป็นกระหายเลือดขึ้นมาทันที ก่อนจะค่อยๆดึงมีดที่พกติดตัวออกมา

สวีเอ้าเสวี่ยหันไปมองฉีเติ่งเสียน "คนเยอะขนาดนี้ นายไหวหรือเปล่า?"

"ถ้าผมไม่ไหวแล้วใครไหว คุณเหรอ? หรือให้ผมนั่งจิบเหล้าซักแก้วสองแก้วก่อน คุณก็ถือมีดไปสู้กับพวกมันแล้วกัน!" ฉีเติ่งเสียนตอบ

สวีเอ้าเสวี่ยกรอกตามองบน ไม่อยากสนทนาต่อกับคนไร้ค่าแบบเขา

ตรงหน้ามีประมาณสี่สิบคนได้ ค่อยๆเดินเรียงกันมาล้อมโต๊ะเอาไว้

"สวีเอ้าเสวี่ย เอกสารนี้เธอไม่เซ็นก็ไม่เป็นไร คนของฉันจะไปรับหน้าที่นี้แทนที่หนานหยางเอง แต่ในเมื่อเธอไม่ยอมคุยกันดีๆ งั้นฉันก็จะไม่เกรงใจแล้วกัน!" เซี่ยเทียนอวี้พูดสีหน้าพอใจ มองประเมินสวีเอ้าเสวี่ยด้วยสายตาดูถูก

"แกมันนังบ้า แถมยังไปคบค้าสมาคมกับไอ้หน่ายซิ่นอีก วันนี้ฉันจะฆ่าแกก่อนแล้วกัน"

"เชือดไก่ให้ลิงดู อยากให้แกได้เห็นจริงๆ"

ในขณะที่คนพวกนี้กำลังจะเข้ามาโจมตีอย่างบ้าคลั่ง ฉีเติ่งเสียนก็ตบโต๊ะเสียงดังปัง เมื่อทุกคนหันไปมอง ก็ตกใจจนพากันถอยหนี

เพราะในมือของเขามีระเบิด!

"นายเอาระเบิดมาจากไหน?!" สวีเอ้าเสวี่ยถามอย่างตกใจ

"วันนี้มีมือปืนมาตามฆ่าคุณตั้งหลายคน ผมก็เลยหยิบติดมือมาด้วยน่ะสิ!" ฉีเติ่งเสียนยิ้ม

สวีเอ้าเสวี่ยมุมปากกระตุก ไม่แปลกใจเลยที่ไอ้หมอนี่ถูกกำหนดให้เป็นผู้ก่อการร้าย พฤติกรรมแบบนี้ ไม่ว่าจะมองยังไงก็คือผู้ก่อการร้ายชัดๆ!

จี้ข่ายและเซี่ยเทียนอวี้พลันหน้าซีด คิดไม่ถึงจริงๆว่าไอ้อ้วนนี่จะใจกล้าขนาดนี้ ถึงกับพกระเบิดติดตัวมาด้วย?!

ฉีเติ่งเสียนมือหนึ่งถือระเบิด มือหนึ่งหยิบตะเกียบคีบอาหาร กินไปด้วยพลางพูดเสียงอู้อี้ไปด้วย "ทุกวันนี้จะออกมากินมื้อดึกมันอันตรายขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย ถ้าไม่ระวังก็โดนคนซ้อมเอาได้เลยนะ ไม่พกระเบิดได้ยังไงล่ะ!"

"ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะกล้า......" เซี่ยเทียนอวี้ยิ้มเย็น

ฉีเติ่งเสียนใช้นิ้วหัวแม่มือสะกิดสลักระเบิดปลิวไปทันที

เซี่ยเทียนอวี้จำต้องกลืนคำพูดที่เหลือลงท้องไปทันที

สีหน้าสวีเอ้าเสวี่ยฉายแววสนุกสนาน รู้สึกคุ้นเคยกับฉากนี้ขึ้นมาเล็กน้อย เธอเคยเห็นฉีเติ่งเสียนสิ้นคิดถึงขนาดถือระเบิดไล่ขู่คนอื่นมาแล้ว

แต่ที่เปลี่ยนไปคือ ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ฝ่ายตรงข้ามแล้ว

ความรู้สึกก็เปลี่ยนไปด้วย ตอนนี้รู้สึกมีความดีเล็กน้อย!

"มาสิ! มาสับฉันให้ตายได้เลย สัญญาว่าจะไม่ดิ้นเลย!" ฉีเติ่งเสียนยิ้มตาหยี "แต่พวกแกก็ห้ามขยับเหมือนกันนะ ขยับเมื่อไหร่ ฉันจะปล่อยระเบิด"

"ฉันปรับเวลาระเบิดไว้แล้ว หนึ่งวิครึ่ง ลองคำนวณกันดูนะ"

"หนึ่งวิครึ่ง พวกแกวิ่งหนีระยะระเบิดกันทันหรือเปล่า"

จี้ข่ายหน้าซีด "แกขู่ใครอยู่? ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะไม่ห่วงชีวิตตัวเอง!"

ฉีเติ่งเสียนยิ้ม "ฉันกับหน่ายซิ่นรบอยู่ที่ตู๋ซานเจี่ยวมาตั้งหลายปี เขากล้าจี้เอวนายน้อยตระกูลเซี่ยด้วยซ้ำไป แกคิดว่าฉันกำลังเล่นระเบิดขู่ใครอยู่ล่ะ?"

ในขณะที่พูด ฉีเติ่งเสียนก็เปิดเสื้อคลุมตัวนอกให้ดู ด้านในของเสื้อแขวนระเบิดไว้อีกห้าลูก

"นอกซะจากว่าฉันจะตายอยู่ที่นี่!"

ระหว่างที่พูดก็คว้าระเบิดจากเสื้อของฉีเติ่งเสียนมาโยนเล่นในมือ เล่นเอาเซี่ยเทียนอวี้และจี้ข่ายใจร่วงไปถึงตาตุ่ม

ฉีเติ่งเสียนปรายตามองสวีเอ้าเสวี่ยอย่างชื่นชม ความเย่อหยิ่งของสวีเอ้าเสวี่ย นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครเอาลงได้

"นายน้อยจี้ มือผมเมื่อยไปหมดแล้ว รบกวนช่วยถือหน่อยแล้วกันนะ" ฉีเติ่งเสียนยิ้มพลางยื่นมือไปตรงหน้าจี้ข่าย

จี้ข่ายหน้าซีด พูดอย่างโมโห "ฉันไม่รับ!"

ฉีเติ่งเสียนไม่สนใจ ยัดใส่มือจี้ข่ายหน้าตาเฉย สั่งให้เขาจับระเบิดไว้ให้ดี

ลูกน้องที่อยู่รอบๆก็ไม่กล้าขยับ กลัวว่าถ้าทำให้ระเบิดหลุดมือ ได้โดนระเบิดตายกันหมดแน่

จี้ข่ายถือระเบิดไว้ในมือด้วยตัวแข็งทื่อ รู้สึกผิดหวังสุดๆ ถ้ารู้แต่แรกว่าข้างกายสวีเอ้าเสวี่ยมีไอ้คนสิ้นคิดไม่กลัวตาย เขาจะไม่มีทางมาอยู่ตรงนี้เด็ดขาด!

เซี่ยเทียนอวี้เองก็ตัวแข็งทื่อไปหมด มือเหงื่อออก ปากก็สั่นไปหมด

"แหม นายน้อยจี้ ปากบอกไม่รับ แต่มือนี่กำแน่นเชียวนะ" ฉีเติ่งเสียนเสียนหัวเราะ

ในใจจี้ข่ายร้องว่า "แม่งเอ้ย" เขาจะกล้าไม่จับมันแน่นๆได้ยังไง? เวลาระเบิดหนึ่งวิครึ่ง ปล่อยแป๊บเดียวก็ระเบิดแล้ว! ต่อให้โยนทิ้งไป ไอ้หมอนี่ก็ยังมีอีกตั้งกี่ลูก......

"โทรหาผู้บัญชาการฮั่วเดี๋ยวนี้!" จี้ข่ายหันไปตะโกนสั่งลูกน้อง

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ "ดูพวกไร้ยางอายอย่างพวกแกนี่สิ ตอนแรกจะมาฆ่าคนแท้ๆ ตอนนี้จะเรียกตำรวจมาเนี่ยนะ?"

สวีเอ้าเสวี่ยดึงสลักระเบิดออก ก่อนจะยื่นไปตรงหน้าเซี่ยเทียนอวี้ "ถือไว้"

เซี่ยเทียนอวี้หน้าซีด ยื่นมือสั่นเทาออกไปรับระเบิดในมือสวีเอ้าเสวี่ยมาถือไว้