มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 963

จ้านเฟยไม่เพียงแต่เป็นคนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ถึงระดับสูงเท่านั้น นอกจากนั้นยังมีสกิลการพูดที่ยอดเยี่ยม

การที่เขาพูดออกมาแบบนี้นั้น ไม่ได้เป็นการทำให้ตัวเองหน้าแตกแต่อย่างใด ในทางกลับกันกับปรากฏภาพลักษณ์ของอาจารย์ที่มีการวางแผนไว้เป็นอย่างดี ทำให้ลูกศิษย์อดที่จะนับถือไม่ได้

แม้แต่คนที่ไม่ยอมคนง่ายๆอย่างฉีเติ่งเสียน ยังอดไม่ได้ที่จะนับถือ

สวี่หู่มองไปยังฉีเติ่งเสียน พร้อมกล่าวเสียงเรียบ“เงื่อนไขของฉันนั้นง่ายมาก เพียงแค่นายถอดแหวนบนนิ้วของนาย จากนั้นนายก็พาสวี่ฉางเกอไปได้！”

“ตู้ม！”

บรรยากาศราวกับถูกระเบิด ！

มันหมายความว่าอะไร！แค่แหวนวงเดียว ก็สามารถพาสวี่ฉางเกอไปได้？สำนักศิลปะการต่อสู้จ้านเทียนไม่ต้องการรักษาหน้าแล้วอย่างนั้นหรอ？

ฉีเติ่งเสียนยกมือของตัวเองขึ้น พร้อมกับมองไปยังนิ้วที่สวมแหวนวงนี้อยู่ “นายอยากได้แหวนวงนี้？แหวนวงนี้มีประวัติความเป็นมาไม่น้อยเลย มีสาวสวยคนหนึ่งมาจำนองกับฉันไว้”

“ทิ้งแหวนไว้ จากนั้นก็พาคนไสหัวไป！” สวี่หู่พูดด้วยความไม่แยแส

“ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ？”

“งั้นฉันก็จะตัดมือของนายทิ้ง จากนั้นหักขาของนายต่อ แล้วให้คนมาแบกนายออกไปจากที่นี่ก็จบเรื่อง” สวี่หู่พูด

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะ“ฉันจะพาคนไป บนโลกนี้ก็ไม่มีใครรั้งไว้ได้！นายเป็นใคร ถึงได้บอกเงื่อนไขออกมาแล้วฉันจะต้องทำตามที่นายบอก？”

เขาหันหน้าไปพูดกับสวี่ฉางเกอ “ลุงสวี่ พวกเราไปกันเถอะ！”

“เสี่ยวหลี่จื่อ เธอก็อย่าเรื่องมาก แค่แหวนวงเดียวเอง ให้เขาไปเถอะ！อย่างน้อย เดะกลับไปฉันซื้อแหวนชดใช้ให้เธอเลยหนึ่งร้อยวง！” จ้าวซินหลานพูดด้วยความเกรี้ยวกราด

“พี่เขย นี่หรือไอ้หนุ่มที่พี่สนใจ？เห็นไหม ในสายตาของเขา ความปลอดภัยของพวกเรา ยังเทียบไม่ได้กับแหวนหนึ่งวง！” จ้าวซินคงพูดเสริมไฟ

สวี่อี้หรูกลับรู้สึกใจสั่นเล็กน้อย พร้อมพูดว่า“เจ้าอ้วน ให้แหวนกับเขาไปไหม ของนอกกาย ไม่ค่อยมีอะไร”

“ไป？ไม่ทิ้งแหวนไว้ ก็อย่าหวังว่าจะได้ไปเลยแม้แต่คนเดียว！วันนี้ แม้แต่นายหางเสือเฉินออกมาช่วยพวกเธอพูด ก็ไม่ได้เรื่องอะไรอยู่ดี！”

สวี่หู่ก้าวไปด้านหน้าหนึ่งก้าว พร้อมกับเสียงดังตู้ม พื้นได้มีการสั่นเล็กน้อย

สวี่ฉางเกอรับรู้ถึงทักษะที่แข็งแกร่ง จากการก้าวเมื่อครู่ของฝ่ายตรงข้าม สีหน้าจึงเปลี่ยนสี“เสี่ยวหลี่ คนนี้ทักษะไม่ด้อย เธอไม่ต้องสนใจฉันแล้วดีกว่า”

“อาจารย์สวี่ จัดการเขา！”

ภายในโรงศิลปะการต่อสู้นั้น พวกลูกศิษย์พร้อมใจกันตะโกนเสียงดัง

ฉีเติ่งเสียนหยุดการก้าวเดินของตนเอง พร้อมกับยกมือขวาขึ้น พูดด้วยเสียงเย็นว่า“อยากได้？ก็ลองเข้ามาเอาด้วยตัวเองละกัน！”

“ได้！” สวี่หู่ตอบ

เมื่อพูดจบ เขาได้ย่อตัวลง ตามด้วยการสั่นของกล้ามเนื้อหลัง เท้าได้ดีดเข้ากับพื้นจากนั้นจึงพุ่งเข้าหาทันที มือขวายกขึ้น เลือดลมสุบฉีด เส้นเลือดบนแขนได้ปูดขึ้น ฝ่ามือได้เปลี่ยนเป็นสีเขียวดำ จากนั้นคว้าหมับเข้าไปที่มือขวาของฉีเติ่งเสียน！

“นี่เป็นการรนหาที่ตาย เมิ่งเมิ่งเดาความคิดของคนนี้ได้แม่นจริงๆ สุดยอดไปเลย！” ทันทีที่หยางกวนกวนเห็นสวี่หู่ลงมือ จึงอดไม่ได้ที่จะคิดในใจ พร้อมกับแสยะยิ้มบนใบหน้า

จ้านเฟยในเวลานี้ได้นั่งหลังตรง มองไปยังฉีเติ่งเสียนโดยไม่กระพริบตา

เขารู้ว่าฝ่ายตรงข้ามทักษะสูงมาก แต่สูงขนาดไหนนั้นไม่แน่ใจ ดังนั้น เขาจึงอยากใช้การต่อสู้ครั้งนี้ของสวี่หู่และฉีเติ่งเสียน ในการดูลิมิตของฝั่งตรงข้าม

สวี่หู่ได้ใช้กรงเล็บอินทรีในการจับ แสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่ง！

นิ้วได้แหวกไปในอากาศ หากถูกจับได้ จะมีจุดจบเป็นเนื้อที่หนังหลุดออกจนเห็นเนื้อด้านใน

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้เลือกที่จะแข็งมาแข็งกลับ เขาเพียงแค่หดมือกลับ ก็พ้นจากการจับนี้ของสวี่หู่