มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 964

ฉีเติ่งเสียนยอมปรานีขณะที่ลงมือจริงๆ หรือ?!

หยางกวนกวนเห็นแล้วก็อดประหลาดใจไม่ได้ เธอขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก เฉียวชิวเมิ่งต้องการให้ฉีเติ่งเสียนเอาชีวิตของสวี่หู่!

เห็นๆ กันอยู่ว่าเมื่อครู่นี้อีกแค่นิดเดียว ฉีเติ่งเสียนก็จะฆ่าหรือไม่ก็ทำลายเส้นเลือดหัวใจของสวี่หู่ได้ แต่ทำไมจู่ๆ เขาจึงได้รามือ นี่มันแปลกมาก!

สวี่หู่นั่งลงบนพื้นด้วยสีหน้าที่มืดมน เขาเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “ขอบคุณอย่างยิ่งสำหรับความเมตตาของคุณ!"

ฉีเติ่งเสียนกลับหัวเราะขึ้นมาเสียอย่างนั้น จากนั้นจึงหันไปพูดกับสวี่ฉางเกอว่า “ลุงสวี่ เราไปกันเถอะ!"

เฉินซงเฟยเฝ้าดูการต่อสู้มาโดยตลอด เมื่อเห็นว่าฉีเติ่งเสียนเอาชนะสวี่หู่ได้ก็แอบตกใจกับฝีมือการต่อสู้ของเจ้าอ้วนผู้นี้

ถ้าเขาต้องมาสู้กับเจ้าอ้วนคนนี้ เขาคงจะมีแต่ตายกับตาย! มิน่าเล่า เจ้าอ้วนถึงได้กล้าพูดจาขวางโลกแบบนี้!

เมื่อเห็นว่าฉีเติ่งเสียนทำสำเร็จ สีหน้าของเหอติ้งคุนก็มีประกายแห่งความผิดหวังวาบขึ้นมา เขายังหวังว่าอีกฝ่ายจะถูกจัดการจนตายที่สำนักศิลปะการต่อสู้จ้านเทียน

“พวกนายนึกจะไปก็ไปอย่างงั้นเหรอ!” เหล่าลูกศิษย์ของจ้านเฟยอดโมโหไม่ได้

ทว่าจ้านเฟยกลับเอ่ยเรียบๆ ว่า “หลีกทางให้พวกเขา ในเมื่อพวกเขามีฝีมือ ก็ต้องปล่อยให้ไป! จะก่อปัญหาไปมากกว่านี้ไม่ได้”

ฉีเติ่งเสียนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอาจารย์จ้านต้องการทดสอบฝีมือของผมด้วยตัวเอง ผมก็ไม่เกี่ยง”

คำพูดประโยคนี้ทำให้จ้าวซินหลานและคนอื่นๆ ตกใจสุดขีด ตอนนี้ได้เท่านี้ก็ถือว่าสำเร็จเกินพอแล้ว นี่ยังจะไปท้าทายอันดับหนึ่งในเซียงซานอย่าง “มือเทพ” จ้านเฟยอย่างบ้าระห่ำอีกหรือ? เขาเป็นพวกคนอายุยืนที่เบื่อการมีอายุยืนยาวหรือไง!

แต่จ้านเฟยกลับไม่คิดจะลงมือกับฉีเติ่งเสียนเลย เขาเพียงแค่บอกว่า “ถ้าฉันต่อสู้กับนายที่นี่ คนก็คงครหาว่าฉันกลั่นแกล้งผู้ที่อ่อนแอกว่า ยิ่งไปกว่านั้นนายกับอาจารย์สวี่เพิ่งจะต่อสู้ไปด้วย ดังนั้นฉันจะไม่เอาเปรียบนาย ถ้านายอยากต่อสู้กับฉัน ฉันจะให้โอกาสนายและรอนายที่งานชุมนุมการต่อสู้!”

“แค่หวังว่า นายจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่าทักษะการใช้ฝีปากของจ้านเฟยดีกว่าทักษะการต่อสู้ของเขามาก พูดทีเรียกได้ว่าไร้ที่ติเลยทีเดียว

ฉีเติ่งเสียนได้ยินดังนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ เขาบอกว่า “ตกลง ผมจะเข้าร่วมงานชุมนุมการต่อสู้ หวังว่าอาจารย์จ้านจะไม่ตกใจกลัวจนหนีเตลิดไปก่อนถ้าถึงเวลานั้น!"

จ้านเฟยตอบสนองอย่างเฉยเมย เขาโบกมือสั่งให้ลูกศิษย์หลีกทางและปล่อยให้พวกเขาเดินออกไป

เมื่อออกไปจากประตูสำนัก สวี่ฉางเกอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขายิ้มให้ฉีเติ่งเสียนและกล่าวว่า “เสี่ยวหลี่ คิดไม่ถึงเลยว่านายจะมีฝีมือการต่อสู้สูงขนาดนี้ แม้แต่สวี่หู่นั่นก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาย ฉันละนับถือจริงๆ!”

จ้าวซินหลานบอกว่า “นับถือกับผีนะสิ เห็นๆ อยู่ว่ามีนายน้อยหางเสือมาช่วยไกล่เกลี่ย แต่เขากลับจะอวดดีอย่างเดียว! โชคดีที่มือเทพจ้านเฟยเป็นบรมครูที่น่านับถือ ไม่อย่างนั้นทุกคนคงกระเด็นไปอยู่กลางถนนกันหมด!”

จ้าวซินคงกล่าวว่า “ใช่! เจ้าอ้วนนี่เกือบจะฆ่าทุกคนอยู่แล้ว นี่มันพวกมือไม่พายแล้วยังเอาเท้าราน้ำชัดๆ...”

ฉีเติ่งเสียนเริ่มหมดความอดทน เขาคว้าคอเสื้อของจ้าวซินคงและยกมือขึ้นโยนเขากระเด็นออกไป!

จ้าวซินคงลอยขึ้นไปสูงถึงสี่ห้าเมตรและกระเด็นออกไปไกลประมาณเจ็ดถึงแปดเมตร ร่างไปกระแทกต้นไม้ใหญ่ในพงไม้เสียงดังตุ้บ เนื้อตัวและเสื้อผ้าถูกลำต้นข่วนจนเขาต้องกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด นอกจากนี้กระดูกยังหักไปหลายซี่ และตัวเขาก็ห้อยต่องแต่งอยู่บนต้นไม้

“ฉันละเกลียดคนแซ่จ้าวจริงๆ!” หลังจากโยนจ้าวซินคงไปแล้ว ฉีเติ่งเสียนก็หันไปมองจ้าวซินหลานพลางเอ่ยด้วยรอยยิ้มในหน้า

จ้าวซินหลานตกใจกับการกระทำของเขาจนใบหน้าซีดเผือด จากนั้นจึงไม่กล้าพูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว

สวี่อี้หรูรีบเอ่ยออกมาว่า “เจ้าอ้วน อย่าทำให้แม่ของฉันกลัวสิ!"