มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 969

ฉีเติ่งเสียนได้เตรียมยา“แก้พิษ”ไว้ตั้งนานแล้ว แต่ของแบบนี้จะเอาออกมาง่ายๆได้อย่างไรล่ะ？

หลังจากที่ได้ฟังคำพูดไร้สาระของสวี่หู่ ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาช่วยไม่ได้ และพูดตอบกลับ“อาจารย์สวี่ ยาแก้พิษบนฝ่ามือจูซานี้ไม่ได้เตรียมง่ายๆเลยนะ ล้วนใช้โสมพันปีและอำพันหมื่นปี ”

สวี่หู่ก่นด่าอยู่ในใจ ต้องการเงินก็พูดมาตรงๆสิ ทำไมต้องพูดถึงโสมพันปีกับอำพับหมื่นปีอะไรนี่ด้วย？

ถ้าต้องการของพวกนี้จริงๆ งั้นก็โดนฝ่ามือจูซาของตัวเอง แล้วก็นอนรอความตายอยู่บ้านก็ได้แล้ว ไม่ต้องพึ่งยาแก้พิษไร้สาระนี่หรอก

สวี่หู่กลัวว่าฉีเติ่งเสียนจะพูดต่อ เขาเลยอดไม่ได้ที่จะร้องให้คนมาทุบตะแกรง

พอเห็นเขารีบโบกไม้โบกมือจึงพูดขึ้น “อาจารย์หลี่ไม่ต้องพูดอะไรเยอะหรอก ฉันรู้ว่ายาแก้พิษของฝ่ามือจูซานี้ไม่ง่ายเลยที่จะทำขึ้นมา เสนอราคามาเลยดีกว่า”

ฉีเติ่งเสียนคิดว่าไอคนนี้นี่มันดีจริงๆ เขาจึงพนักหน้าและพูดขึ้น “เริ่มต้นที่ห้าร้อยล้านดอลลาร์！”

“ห๊ะ อะไรนะ？ทำไมคุณไม่ไปแย่งมา？！” สวี่หู่คุมตัวเองไม่อยู่ เขากระโดดพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ และร้องออกมาเสียงดัง

ไม่ใช่ว่าเนื้อแท้จิตใจของเขานั้นแย่ แต่เป็นสันดานของฉีเติ่งเสียนต่างหากที่แย่ แค่เริ่มมาก็ต้องการห้าร้อยล้านดอลลาร์ นี่มันแย่ยิ่งกว่าการปล้นธนาคารเสียอีก！

ห้าร้อยล้านดอลลาร์ นั่นมันก็เท่ากับสามพันกว่าล้านหยวนเลยนะ

รู้หรือไม่ ฉู่อู๋เต้าที่เหน็ดเหนื่อยมาหลายปีขนาดนี้ สุดท้ายยังมีทรัพย์สินแค่หมื่นล้าน

กองทัพราตรีนิรันดร์ของพวกเขาต่อต้านพวกธุรกิจใต้ดินของจีนและไม่มีส่วนร่วมกับพวกสื่อลามก การพนัน และยาเสพติด นั่นจึงทำให้ต้องยิ่งเหน็ดเหนื่อยกว่ากองทับทั่วๆไป

อีกทั้งยังมีลูกน้องที่อยู่ใต้บังคับบัญชาอีกมากมายที่ต้องเลี้ยงปากท้องและเงินชดเชยจากการปฏิบัติหน้าที่ นั่นจึงทำให้ยากที่จะมีเงินเก็บ

สวี่หู่ที่ทำงานมาทั้งชีวิต คิดคำนวณแล้วนั้น เขาก็มีเงินในมือเพียงสามร้อยล้านดอลลาร์เท่านั้น

ฉีเติ่งเสียนเริ่มมาก็จะเอาห้าร้อยล้านเลย แล้วจะไม่ให้เขาลุกำขึ้นมาด่าได้ไง

ฉีเติ่งเสียนกระแอมออกมาและพูดขึ้น “สุดท้ายแล้ว โสมพันปีและอำพันหมื่นปีนี่ก็ได้เอามาทำยานี่แล้ว และในมือผมก็เป็นยาตัวสุดท้ายแล้วด้วย มันมีมูลค่ามากจริง！”

สวี่หู่ที่หัวร้อนเป็นอย่างมาก พยายามระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง ยิ้มออกมาและพูดขึ้น “อาจารย์หลี่ หยวนๆหน่อยเถอะ ห้าร้อยล้านมันเยอะเกินไปจริงๆ ผมก็ไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น！ผมเหน็ดเหนื่อยดิ้นรนมาทั้งชีวิตก็มีทรัพย์สินแค่สามล้านดอลลาร์”

“ได้ งั้นก็สามร้อยล้านดอลลาร์ละกัน！ขาดตัว ผมจะไม่บีบคุณมากนัก ผมมันก็เป็นคนตรงไปตรงมาอยู่แล้ว！” ฉีเติ่งเสียนทุบอกตัวเอง และตอบกลับอย่างใจป้ำมากๆ

สวี่หู่ตกตลึงและงงงวยเป็นอย่างมาก ในใจเขาได้แต่ด่าว่าแม่มึงสิ นี่มันเกินไปมากๆเลย เขาแค่กำลังต่อรองราคา ไม่ได้บอกว่าจะให้ทรัพย์สินทั้งหมดของตัวเองที่มีสักหน่อย？！

แต่ว่าสวี่หู่ก็กลับอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ถ้าเขาเอาเงินสามร้อนล้านดอลลาร์ให้มันไปยังไงก็ไม่เป็นไร เพราะอีกเดี๋ยวถ้าตัวเขาเองได้ยาแก้พิษนั้นมา เขาก็จะสามารถเอาเงินนั้นกลับมาภายในไม่กี่นาที

ไม่ว่ามันจะเก่งแค่ไหน แต่เขายังมีกระสุนปืนที่แอบเอาไว้อีกยี่สิบกว่านัด มันจะสามารถหลบหลีกออกไปได้หรือ？

สวี่หู่หายใจเข้าลึกๆและพูดขึ้น “สามร้อยล้านดอลลาร์ใช่มั้ย โอเค ส่งยามาให้ผม แล้วผมจะโอนเงินให้”

ฉีเติ่งเสียนตอบกลับ “คุณโอนเงินก่อนสิ คุณโอนเงินปุ๊บ ผมก็จะเอายาให้คุณทันที หรือแม้แต่จะให้บอกสูตรยากับคุณก็ไม่มีปัญหานะ！พวกเรามันพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้วนี่！”

สวี่หู่ดีดนิ้วให้ลูกน้องนำแท็บเล็ตมาให้ เขายิ้มให้ฉีเติ่งเสียนและพูดขึ้น “อาจารย์หลี่คงจะมีบัญชีธนาคารสวิสใช่ไหม？”

ฉีเติ่งเสียนมอบบัตรสีดำไปด้วยรอยยิ้มและพูดขึ้น “เตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว！”

สวี่หู่กระตุกยิ้มมุมปาก หลังจากนั้นก็กรอกเลขตามบัตรไปและดำเนินการโอนเงินไปยังบัญชีของฉีเติ่งเสียน รอเพียงไม่นาน เงินสามร้อยล้านดอลลาร์ก็ไปเข้าบัญชีของฉีเติ่งเสียนเรียบร้อย