มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 970

"เพ้อเจ้อ!"

"ฉู่อู๋เต้าเนี่ยนะโดนไอ้คนขายชาติหลอก?"

"ในสายตาของพวกแก ราชาผู้ก่อตั้งกองทัพราตรีนิรันดร์ไร้ความสามารถถึงขนาดไม่รู้จักแยกแยะถูกผิดเลยงั้นเหรอ?!"

ฉีเติ่งเสียนตบโต๊ะอย่างดุดันจนเสียงดังลั่น โต๊ะทั้งโต๊ะพลันแหลกสลายกลายเป็นขี้เลื่อยปลิวว่อน

ทหารของกองทัพราตรีนิรันดร์ต่างพากันตกใจ ในมือกระชับปืนไว้แน่น สีหน้าประหม่า

สวี่หู่หัวเราะเสียงเย็น "ไม่ว่าแกจะพูดอะไร ก็ไม่มีใครเชื่อแกทั้งนั้นแหละ!"

"แล้วถ้าเป็นฉันล่ะ? ถ้าฉันพูด พวกคุณจะเชื่อไหม!"

ในขณะนี้เอง ก็มีเสียงเย็นชาลอยเข้ามา

ตัวเอกมาแล้ว

เฉียวชิวเมิ่งในชุดสูทสีดำเดินออกมาช้าๆ ก่อนจะมองสวี่หู่ด้วยสายตาเย็นชา แผ่กลิ่นอายกดดันอย่างที่ไม่เห็นได้บ่อยนัก

สวี่หู่ตกตะลึง "นังสารเลวเฉียว แกนี่เอง! แกเป็นพวกเดียวกับหลี่ปั้นเสียน!"

"ใครชื่อหลี่ปั้นเสียน? ฉันชื่อฉีเติ่งเสียน คนที่แกบอกว่าเป็นคนขายชาติที่หลอกฉู่อู๋เต้ายังไงล่ะ!" ฉีเติ่งเสียนพูดเสียงเรียบ

ฉีเติ่งเสียนเอามือแนบใบหน้า ก่อนจะจัดกล้ามเนื้อและกระดูกใหม่ เส้นเลือดที่เคยขยายใหญ่พลันหดตัว ปรากฏเป็นใบหน้าที่แท้จริง

สวี่หู่ตกใจจนแทบล้มลงไปกองกับพื้น ทหารรอบๆเองก็ตกใจไม่แพ้กัน

ชื่อเสียงของฉีเติ่งเสียนแน่นอนว่าไม่ใช่เล่นๆ

"แกรู้หรือเปล่าว่าคนที่ฉันกับฉู่อู๋เต้าร่วมมือกันช่วยคือใคร?" ฉีเติ่งเสียนพูดเสียงเรียบ

"ลู่จ้านหลงไงล่ะ!"

"ฉันว่าคนในกองทัพราตรีนิรันดร์น่าจะเคยได้ยินชื่อเขามาบ้างนะ?"

"ลู่จ้านหลงเป็นคนยังไง ใช่หน้าที่ของฉันที่จะต้องมาบอกพวกแกเหรอ?"

หลังจากได้ยินความจริงจากปากของฉีเติ่งเสียน ทหารในกองทัพราตรีนิรันดร์ต่างตกตะลึง เริ่มส่งเสียงซุบซิบกันขึ้นมา

เฉียวชิวเมิ่งพูดเสียงเรียบ "คนที่จะเข้าร่วมกองทัพราตรีนิรันดร์ เป็นที่อาจารย์ของฉัน เป็นคนที่ร่วมเดินเคียงข้างไปด้วยกัน จำเป็นต้องเป็นคนที่มีความคิดและอุดมคติที่เหมือนกัน!"

"กองทัพราตรีนิรันดร์ไม่ควรถูกแบ่งแยกด้วยความทะเยอทะยาน"

"กองทัพราตรีนิรันดร์ไม่ควรถูกอำนาจครอบงำ!"

"ทุกคนอย่าลืมคำพูดอาจารย์ของพวกเรา แม้ว่าเราจะอยู่ในคืนนิรันดร์ แต่หัวใจของเราก็ต้องอยู่ในแสงสว่าง!"

ถึงแม้น้ำเสียงที่พูดจะดูราบเรียบ แต่พลังนั้นเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด

ทำให้ทุกคนรู้สึกเหมือนกำลังฟังฉู่อู๋เต้าอยู่

"อาจารย์เคยสับสนหลงทาง และเคยได้รับความทุกข์ทรมานอย่างเจ็บปวด จนสูญเสียการควบคุมและฆ่าเหล่าพี่น้องของเขา ความเจ็บปวดภายในใจของเขา มันยากเกินกว่าที่ใครจะจินตนาการได้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง!"

"แต่เขาก็มีชีวิตต่อ เขาเดินออกจากความเจ็บปวดเหล่านั้น ถึงกับยอมเสี่ยงชีวิตที่เหลือเพื่อบอกกับทุกคนว่าบนโลกใบนี้มันยังมีความยุติธรรมหลงเหลืออยู่! ต่อให้ตัวเราจะอยู่ในที่ที่มืดมน แต่ใจของเราก็มีแสงสว่างได้เหมือนกัน!"

แต่กลับทำเรื่องต่ำช้า หาเรื่องหยางกวนกวนและหวงชง คิดจะใช้โอกาสนี้ทำร้ายมือของหยางกวนกวน

คนแบบนี้ ไม่ได้มีจรรยาบรรณการต่อสู้เลยแม้แต่น้อย แต่เป็นคนที่น่ารังเกียจที่สุด!

สีหน้าสวี่หู่ขาวซีด ก่อนจะพูดอย่างโมโห "มัวแต่พูดพล่ามว่าตัวเองยุติธรรม ตัวเองคือแสงสว่าง แต่ในใจไม่ได้มีความเมตตาเลยสักนิด ให้โอกาสคนอื่นสักครั้งหนึ่งไม่ได้เลยหรือไง? จิตใจแบบนี้ยังกล้าพูดว่ายุติธรรมอีกเหรอ?!"

ฉีเติ่งเสียนพูด "โอกาสของแกหมดแล้ว"

หลังพูดจบ เขาก็ขยับปากท่องคำลับ "หลิน" จากบทสวดเก้าอักษรของลัทธิเต๋าทันที

บทสวดทางศาสนามักให้ผลลัพธ์เฉพาะตัว อาจทำให้จิตใจสงบ หรืออาจกระตุ้นลมปราณ หรืออาจกระตุ้นกระดูก หรืออาจจะปัดเป่าปีศาจ......

เดิมทีฝ่ามือจูซาเป็นทักษะเฉพาะของลัทธิเต๋า ฉีเติ่งเสียนจึงผนวกเข้ากับคำลับ "หลิน" จากบทสวดเก้าอักษรของลัทธิเต๋าด้วย

ในขณะนี้เอง ปากของเขาที่ส่งเสียงก็ประหนึ่งเสียงสายฟ้าฟาด หัวใจและเลือดสูบฉีดเร็วขึ้น เสียงที่เปล่งออกมาทำให้ห้องโถงทั้งห้องสั่นสะเทือน โคมไฟระย้าที่ห้อยอยู่สั่นระริก เหมือนกับจะถล่มลงมา

ทุกคนรู้สึกราวกับว่าพลังงานและเลือดในร่างกายถูกกระตุ้นด้วยคำที่ฉีเติ่งเสียนพ่นออกมา หัวใจพลันเต้นเร็วขึ้น

แต่สวี่หู่ไม่เหมือนคนอื่น เขารู้สึกหัวใจบีบรัดแน่นจนเจ็บไปหมด รอยฝ่ามือจูซาบนหน้าอกของเขาร้อนราวกับโดนเหล็กลวก หัวใจเจ็บเหมือนกำลังถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

เขาอ้าปากเหมือนอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่มีโอกาสแล้ว เขาเอามือกุมหน้าอกบริเวณหัวใจ ร่างกายกระตุก ก่อนจะล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

สวี่หู่เริ่มขดตัวแล้วบิดไปมา มีเลือดไหลออกจากปากและจมูกของเขา ฤทธิ์ของฝ่ามือจูซาและบทสวดนี้กำลังทำให้อวัยวะภายในของเขาค่อยๆเหลวแหลก

ไม่นานสวี่หู่ก็สำลักเลือดออกมาจนตาย

เฉียวชิวเมิ่งพูดเสียงเรียบ "วางอาวุธลง ฉันยังรอทุกคนมาช่วยสานความปรารถนาของอาจารย์อยู่!"