น้องนางชายาบ๊องป่วนนคร นิยาย บท 22

เจ้าก้อนซวนหยวนเฉินก็เห็นบนใบหน้าและสีหน้าที่เดือดดาลของไป๋อี้เฉิน เห็นได้ชัดว่ามีความไม่พอใจเป็นอย่างมากเพิ่มขึ้น: “เจ้าจะถอนหมั้นกับไป๋อี้เฉินเมื่อไหร่?”

“นี่เป็นสิ่งที่ข้าตัดสินใจได้งั้นหรือ?” ฉู่หวูโยวมองไปยังซวนหยวนเฉินครู่หนึ่ง เจ้าก้อนน้อยไม่รู้สึกว่าคำถามนี้ของเขาถามได้ประหลาดมากงั้นหรือ?

นี่หากนางสามารถตัดสินใจได้ การหมั้นหมายนี้เมื่อครู่ก็สามารถยุติไปได้สำเร็จแล้ว!

เจ้าก้อนซวนหยวนเฉินก็เปล่งวาจาออกมาอย่างหนักแน่นอีกครั้งอย่างจริงจัง: “แน่นอน เจ้าอยากยุติก็ย่อมต้องสามารถทำได้แน่นอน”

ฉู่หวูโยวหัวเราะออกมาเสียงดังทันที เจ้าก้อนน้อยช่างน่ารักจริงๆ เลย!

นางเองยังไม่ได้มีความมั่นใจในตัวเองเช่นนี้เลย เจ้าก้อนน้อยกลับเชื่อมั่นในตัวนางมาก

ทันใดนั้นฉู่หวูโยวก็รู้สึกได้ว่ามีลำแสงจากอีกด้านหนึ่งสาดส่องมา

ฉู่หวูโยวเงยหน้าไปมองก็สบตาเข้ากับดวงตาไม่มีสองในใต้หล้าคู่นั้น เพียงแต่ว่าดวงตาคู่นั้นดูเหมือนว่าจะลึกล้ำจนไม่เห็นก้นบึ้ง ลึกจนไม่อาจคาดเดาได้

ฉู่หวูโยวกะพริบตาไปมา สีหน้าดวงตานี้ขององค์ชายเจ็ดดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยเป็นมิตร องค์ชายเจ็ดดูเหมือนว่าจะมีข้อคิดเห็นในตัวนางอยู่บ้างล่ะ!

เป็นเพราะเรื่องที่นางแอบกระซิบว่าเขาเป็นนางจิ้งจอกที่ยั่วยวนให้หลงใหลงั้นหรือ?

โอ๊ย ผิดพลาดแค่เพียงครั้งเดียวแต่กลับฝังใจเจ็บชั่วชีวิต โทษนางที่พูดไปเรื่อย!

แต่ว่าเรื่องนี้ยังไม่สามารถอธิบายได้ นางก็คงจะไม่อาจไปพูดกับองค์ชายเจ็ดได้ นางแอบซุบซิบว่าเขาเป็นนางจิ้งจอกที่ยั่วยวนนั้น อันที่จริงแล้วเป็นการชื่นชมเขา

นางคิดว่าหากนางทำเช่นนั้นจริงๆ เดาได้ว่าองค์ชายเจ็ดก็คงจะบีบนางให้ตายไปเลย

ฉู่หวูโยวหันไปทางเจ้าก้อนน้อยองค์ชายสิบ แล้วถามขึ้นมาหนึ่งประโยค: “องค์ชายเจ็ดอาฆาตพยาบาทไหม?”

เจ้าก้อนน้อยกะพริบตาครู่หนึ่ง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กล่าวออกมาอย่างจริงจังว่า: “เสด็จพี่เจ็ดไม่อาฆาตพยาบาทมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว”

ฉู่หวูโยวจึงค่อยๆ ถอนหายใจออกมาได้หนึ่งเฮือก งั้นก็ดี งั้นก็ดี

แต่ว่าเจ้าก้อนน้อยก็จริงจังขึ้นมาอีก แล้วก็เพิ่มเติมคำพูดอย่างหนักแน่นหนึ่งประโยคว่า: “เพราะว่าเสด็จพี่เจ็ดมีความแค้นก็จะเอาคืนในตอนนั้นเลยทันที”

ลมในปากของฉู่หวูโยวติดอยู่ตรงหน้าอก เกือบผ่านมาไม่ได้

“ทำไมเจ้าถึงถามถึงเสด็จพี่เจ็ด? เจ้าอย่างอภิเษกกับเสด็จพี่เจ็ดหรือ?” เจ้าก้อนน้อยแนบชิดฉู่หวูโยว คำพูดนี้ถามได้อย่างดีใจและคาดหวังด้วย

“ไม่ ข้าเปล่า ข้าไม่อยาก เจ้าอย่าพูดส่งเดช” ฉู่หวูโยวปฏิเสธติดต่อกันสามครั้ง สำหรับองค์ชายเจ็ด ตอนนี้นางเพียงแค่อยากจะหลบหนีไปให้ไกลๆ อภิเษกกับองค์ชายเจ็ดนั้น นั่นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้แน่นอน

เจ้าก้อนน้อยดูไปแล้วราวกับว่าค่อนข้างสงสัย: “ทำไมจึงไม่? ข้ารู้สึกว่าเจ้าและเสด็จพี่เจ็ดเหมาะสมกันมาก”

“ที่ไหนเหมาะสม?” ฉู่หวูโยวมองไปยังเขาครู่หนึ่ง นางและองค์ชายเจ็ดเหมาะสม? นี่เจ้าก้อนน้อยได้ข้อสรุปนี้มาจากไหนกัน

เจ้าก้อนน้อยมองไปที่ฉู่หวูโยวครู่หนึ่ง แล้วก็มองไปที่เสด็จพี่เจ็ดของเขาครู่หนึ่งอีก จากนั้นก็สรุปประเด็นออกมาว่า: “เจ้ากับเสด็จพี่เจ็ดเป็นคนประเภทเดียวกัน”

ฉู่หวูโยวอึ้งไปเล็กน้อย? นางและซวนหยวนหรงโม่เป็นคนประเภทเดียวกันงั้นหรือ?

ซวนหยวนหรงโม่เป็นท่านอ๋องที่ฉับพลันและเฉียบขาด ทำการเด็ดขาดไม่ลังเล ได้รับการสนับสนุนจากผู้คนมากมาย อนาคตมีความเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าจะเป็นผู้ปกครองแคว้นที่สูงส่งผู้นั้นได้

นางก็เป็นแค่หมอตัวเล็กๆ คนหนึ่ง

ไม่ว่าจะถกยังไง นางและซวนหยวนหรงโม่ต่างก็ไม่อาจเป็นคนประเภทเดียวกันได้

สุดท้ายฉู่หวูโยวได้ข้อสรุปเองว่าสายตาของเจ้าก้อนน้อยมีปัญหาแน่นอน!

งานเลี้ยงดำเนินไปจนถึงช่วงค่ำมาก ตอนที่ฉู่หวูโยวออกจากโถงใหญ่นั้น แอบรู้สึกว่าเวียนศีรษะเล็กน้อย เมื่อครู่นางดื่มไวน์ผลไม้ไปนิดหน่อยเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าคอของร่างนี้จะอ่อนขนาดนี้ได้

ลมช่วงค่ำคืนพัดผ่านมา กลับทำให้สบายขึ้นเยอะมาก นางเดินไปทางลานเรือนของตนเองคนเดียว

ตอนที่เดินผ่านสวนดอกไม้ด้านหลังโดยลำพัง ข้อมือกลับถูกจับเอาไว้แน่นทันที ยังไม่ทันรอให้นางได้สติกลับมา ก็ถูกพาเข้าไปอยู่ในอ้อมอกอันผึ่งผายอันหนึ่ง

หน้าอกที่ค่อนข้างแข็งแรง ลมหายใจของผู้ชาย......

ไร้หัวใจ ไร้ความรัก ยิ่งไร้การร้องของั้นหรือ?

ไร้หัวใจ ไร้ความรัก ยิ่งไร้การร้องขอที่ดีอย่างเจ้า

มือทั้งคู่ของไป๋อี้เฉินบีบแน่นตามสัญชาตญาณ ในดวงตาที่ได้รับบาดเจ็บและอึ้งไปอย่างผิดคาดก็แฝงความโมโหอย่างมากอยู่ในนั้นเช่นกัน: “ไม่ เป็นไปไม่ได้ ก่อนหน้านี้เจ้ารักข้าขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จู่ๆ จะเปลี่ยนไปได้”

“คนย่อมเกิดการเปลี่ยนแปลงตลอด เมื่อก่อนนี้ข้าเพียงแค่เด็กเดินไปไม่รู้เรื่อง พอรู้แล้วแน่นอนว่าย่อมไม่มีการขัดแย้งกวนใจอีกแล้ว” ฉู่หวูโยวก็ยังหลงเหลือน้ำใจรักษาหน้าตาเอาไว้ให้บ้าง ยังไงที่นี่ก็เป็นจวนเจ้าพระยา วันนี้เป็นวันเกิดของท่านพ่อ ยังมีแขกอีกมากมายที่ยังไม่ได้ออกไป นางไม่อยากทำให้เรื่องต้องดูน่าเกลียดจนมองหน้ากันไม่ติด

มือของไป๋อี้เฉินก็กำแน่นขึ้นอีกครั้ง ดวงตาทั้งคู่ก็มืดมน ครั้งนี้เขาไม่ได้คำรามด้วยความโมโหอีก แต่จู่ๆ ก็เปล่งเสียงที่อ่อนโยนออกมา: “ไม่กวนใจอีกงั้นหรือ? หวูโยว ระหว่างเราสองคนเกรงว่าได้ถูกกำหนดมาแล้วว่าให้กวนใจกันไปให้ถึงที่สุด เมื่อก่อนเป็นเจ้าที่กวนใจข้า ตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นข้ามาจีบเจ้าบ้าง”

เมื่อก่อนเป็นนางที่ไล่จีบเขา กวนใจเขา ตอนนี้เขาอยากจะแต่งกับนางแล้ว นางไม่อยากจะกวนใจอีก?

เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

ในชีวิตนี้ของนาง อย่าคิดว่าจะหลบเขาพ้น

“อือ?” ฉู่หวูโยวค่อยๆ เลิกคิ้วขึ้น: “ความหมายขององค์ชายไป๋ คืออยากให้ข้ารังเกียจขยะแขยงองค์ชายไป๋เหมือนเช่นเมื่อก่อนที่องค์ชายไป๋รังเกียจข้าใช่หรือไม่?”

ตามจีบนาง? ฉู่หวูโยวรู้สึกว่าแต่ละคำที่ไป๋อี้เฉินพูดออกมาในตอนนี้มันช่างน่าขำนัก

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม มีภาพเหตุการณ์ทั้งหมดที่เมื่อก่อนนี้เจ้าของร่างเดิมไล่ตามจีบไป๋อี้เฉินอย่างแจ่มแจ้งเลย

แม้ว่าทุกครั้งต่างเป็นเฟิงหยูหลันและฉู่หรูเสว่ที่ก่อเรื่องบ้าบอ แต่ว่าไป๋อี้เฉินเป็นคนปราดเปรื่องแค่ไหน เป็นไปได้ยังไงว่าจะไม่รู้เรื่อง

ต้องยอมไป๋อี้เฉินที่พูดคำพูดเช่นนี้ออกมาได้อย่างหน้าไม่อายอย่างคาดไม่ถึงจริงๆ

ร่างของไป๋อี้เฉินค่อยๆ นิ่งงันไป ส่วนลึกในดวงตาแอบซ่อนความรู้สึกผิดเอาไว้หลายเท่า เขาถอนหายใจเบาๆ ออกมาหนึ่งเฮือก: “ข้าทราบดีว่าเมื่อก่อนเป็นข้าที่ไม่ดี ต่อไปข้าจะชดเชยให้เจ้าอย่างดีแน่นอน”

ในระหว่างที่พูดมือของไป๋อี้เฉินก็ยื่นเข้ามา อยากจะโอบฉู่หวูโยวเอาไว้แน่น