พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 137

ดูเหมือนยานี่จะใช้กับสีจิ่นยวนได้ผล สีของมันจางลงจากตอนแรกเยอะเลย ฉันทายาให้เขา รอยที่หยาบนูนก็เรียบเนียนขึ้นมาก

“ยานี่ใช้ดีมากเลย” ฉันดีใจมาก “นายไม่ได้มีอาการแพ้หรืออะไรใช่ไหม?”

“ไม่มีครับๆ พี่รีบทาให้ผมเถอะ ผมรอพี่จนดึกเลยเนี่ย”

“ทำไมนายไม่รู้จักทาส่วนที่ตัวเองทาได้ก่อน ต้องรอฉันกลับมาทาให้นายให้ได้เลยใช่ไหม?”

“พี่เซียวเซิง พี่รำคาญผมเหรอ?” เขาเบะปากแล้วเริ่มเล่นละครกับฉัน

“ใช่สิ นายมันน่ารำคาญสุดๆ ไปเลย” ฉันช่วยเขาทายา ยาน้ำเย็นๆ ถูกทาลงไปบนผิวของเขา น่าจะสบายน่าดู เขาทำตาปรือราวกับจะหลับ แต่ความจริงฉันรู้ว่าเขากำลังแอบมองฉันอยู่

ฉันตีหลังมือของเขาแล้วพูดขึ้น “มองฉันอยู่ได้ มีอะไร?”

“คืนพรุ่งนี้เราไปหามาร์ชเมลโล่ที่บ้านลูกพี่หนีเถอะ ไปกินปูผงกะหรี่ด้วย”

“ลูกพี่หนีไม่ได้เปิดร้านปูผงกะหรี่สักหน่อย อีกอย่างนายต้องงดอาหาร ทานปูไม่ได้”

“ครั้งก่อนผมทานไปแล้ว”

“วันก่อนนายก็เลยเป็นหนักไง” ฉันทายาบนแขนและขาให้เขาเสร็จแล้ว “ดึงเสื้อขึ้น ฉันจะทายาที่หลังให้”

“เมื่อตอนเย็นพี่ไปไหนมาเหรอ?”

“เกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ?”

“เป็นผู้หญิงน่ะ กลางค่ำกลางคืนห้ามออกไปเที่ยวนะ อีกอย่าง ที่เชิงเขาบ้านเราก็มีคนอยู่น้อย” เขาบ่นฉันไม่หยุด

“พี่ฉันมาส่งน่ะ”

“ผู้หญิงที่หน้าไร้อารมณ์คนนั้นน่ะนะ?”

“อะไรคือหน้าไร้อารมณ์ เธอสวยออก”

“สวยไม่ถึงหนึ่งในสิบของพี่ด้วยซ้ำ หน้าอย่างกับน้ำแข็ง น่าเห็นมีอะไรน่าสนใจ”

ฉันขอบคุณนะที่เขาชมฉันแบบนี้ ฉันคิดมาตลอดว่าเซียวซือดูมีออร่ามากกว่าฉันเยอะเลย เธอต่างหากที่เป็นหญิงสาวที่มีชื่อเสียงตัวจริง ส่วนฉันน่ะเป็นตัวปลอม

เมื่อฉันทายาให้เขาเสร็จก็ตบหลังเขาเบาๆ “เสร็จแล้ว นายกลับห้องไปได้แล้ว”

“พี่เซียวเซิง ทำไมพี่ไม่นอนห้องเดียวกับพี่ผมล่ะ?” ทายาเสร็จแล้วแต่เขายังไม่ยอมกลับ เอาแต่นอนบนโซฟาฉันไม่ไปไหน

“เกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ?”

“งั้นทำไมพี่ต้องแต่งงานกับพี่ผมด้วยล่ะ?”

“เกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ?”

“พี่เซียวเซิง พวกพี่แต่งงานกันเพราะมีข้อตกลงอะไรแบบนั้นใช่ไหม?”

“สีจิ่นยวน” ฉันจ้องหน้าเขา “กลับห้องนายไปได้แล้ว ไม่งั้นครั้งหน้าฉันจะไม่ช่วยทายาให้นายแล้วนะ”

“พี่เซียวเซิง ผมรู้ว่าลูกพี่หนีชอบพี่” คำพูดสะเทือนฟ้าดินของเขาทำฉันตกใจ ฉันรีบหันไปมองยังประตูทันที ยังดีที่มันปิดสนิทแล้ว

“นายพูดอะไรของนาย?”

“ครั้งก่อนที่ไปบ้านของลูกพี่หนี ผมเห็นในห้องลูกพี่หนีมีรูปพี่เยอะมากเลย มีรูปตอนเด็กๆ ที่พวกพี่ถ่ายด้วยกันด้วยนะ”

“นั่นมันจะไปยืนยันอะไรได้?”

“ยืนยันว่าลูกพี่หนีชอบพี่ไง ทำไมพี่ไม่แต่งงานกับลูกพี่หนีล่ะ ทำไมต้องแต่งกับพี่สาม?”

ฉันล่ะอยากจะใช้ถุงเท้าเหม็นๆ มาอุดปากที่บ่นนู่นนี่ไปเรื่อยของสีจิ่นยวนไว้จริงๆ แต่ฉันไม่มีถุงเท้าเหม็นๆ ฉันจึงทำได้แค่ผลักเขาออกจากโซฟา “ออกไปเลย ออกไป”

ฉันจับมือของเขาไว้ ฝ่ามือของเขาทั้งแข็งและกระด้าง คงเกิดจากการโหนบาร์เดี่ยวและเล่นบาสของเขา

จู่ๆ เขาก็บีบคลึงมือฉันพร้อมกับพูดขึ้นด้วยสายตาวาววับ “พี่เซียวเซิง มือพี่นุ่มจัง”