พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 149

“หลังจากหย่ากับสีชิงชวนแล้ว เราแต่งงานกันเลยนะ” ลมหายใจของเขาเป่ารดอยู่บนผมฉัน ตอนนี้เขาอยู่ใกล้กับฉันมาก

ฉันกลัวมาก กลัวจนอยากจะหายตัวไปต่อหน้าเขาตอนนี้เลย ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร หนีอีโจวที่ฉันอยากเจออีกครั้งอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันก็ยืนสารภาพรักอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว แต่ฉันกลับอยากหนี

ทันใดนั้นเขาก็กอดฉันเอาไว้ ฉันถูกเขาดึงเขาไปกอดในอ้อมแขนของเขา ความจริงแล้วอ้อมกอดของหนีอีโจวกว้างและอบอุ่นมาก แต่ตัวฉันกลับแข็งทื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขาราวกับท่อนไม้แข็งๆ

ฉันได้ยินเขาพูดอย่างอบอุ่นที่ข้างหูฉันเบาๆ “เซียวเซิง เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ผมจะไม่ไปจากคุณ…”

คำว่า ‘ตลอดไป’ มันเป็นคำที่ดีมากคำหนึ่ง ฉันเป็นคนที่กลัวความโดดเดี่ยวอ้างว้างมาตลอด

ฉันรักคุณพ่อและคุณแม่ แต่พวกเขาไม่สามารถอยู่กับฉันได้ตลอดไป แล้วหนีอีโจวจะทำได้เหรอ? บางทีควรถามแบบนี้ ว่าฉันต้องการไหม?

ฉันสั่นระริกอยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่หยุด เขากอบกุมใบหน้าของฉันไว้ สายตาที่อ่อนโยนราวกับสายน้ำกำลังรินไหลอยู่บนหน้าของฉัน “ไม่ต้องกลัว เซียวเซิง ผมจะปกป้องคุณ ไม่ว่าใครก็ทำร้ายคุณไม่ได้”

ใบหน้าหล่อเหลาและริมฝีปากอุ่นชื้นของเขาโน้มเข้ามาใกล้ฉันจนฉันได้กลิ่นหอมจากเส้นผมของเขา ท้องฉันบิดมวนไปหมดราวกับมีนาจากำลังเหยียบวงล้อไฟอยู่ในท้องของฉันและใช้เอ็นมังกรจิ้มผนังกระเพาะด้านในอยู่อย่างไรอย่างนั้น

การโดนคนที่ฉันแอบรักมาตลอดสารภาพรักน่าจะเป็นเรื่องที่มีความสุขจนหาอะไรมาเปรียบไม่ได้ แต่ฉันกลับเกิดปฏิกิริยาแบบนี้ขึ้น มันแปลกมากจริงๆ

ในตอนที่ริมฝีปากของหนีอีโจวกำลังจะประทับลงมาที่ริมฝีปากฉัน ฉันก็หวาดกลัวจนลืมเบี่ยงหลบ

ทันใดนั้นก็มีแสงสีขาววาบขึ้นอีกครั้ง มันเหมือนกับมีสายฟ้าฟาดลงบนหัวของฉันอย่างไรอย่างนั้น ฉันเด้งตัวออกมาจากอ้อมกอดของหนีอีโจวทันที “ฟ้าแลบ ฟ้าแลบ!”

ฉันข้อเท้าแพลงจนเกือบจะล้ม หนีอีโจวเงยหน้าขึ้นมอง “ไม่เห็นมีฟ้าแลบเลย วันนี้อากาศดี”

เวลานั้นเอง ทันทีที่ฉันปล่อยมือ เชือกจูงสุนัขที่ฉันกำลังจูงอยู่ก็ลื่นหลุดออกจากฝ่ามือ จากนั้นเจ้ามาร์ชเมลโล่ก็วิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“มาร์ชเมลโล่ มาร์ชเมลโล่หนีไปแล้ว!” ฉันตะโกนออกมาแล้วก็รีบวิ่งตามมันไป

เจ้ามาร์ชเมลโล่หันมามองฉันแวบหนึ่ง เดาว่าคงเห็นฉันวิ่งจนกระโปรงกระพือแล้วคิดว่าฉันกำลังเล่นกับมันแน่ๆ มันจึงวิ่งอย่างสนุกสนานขึ้นกว่าเดิม

ฉันจะวิ่งตามหมาทันได้ยังไง หนีอีโจวตามฉันมาทันในเวลาอันรวดเร็วแล้วจับข้อมือฉันไว้

“ไม่ต้องตาม เราหยุดตาม แล้วเดี๋ยวมาร์ชเมลโล่ก็กลับมาหาเราเอง”

การวิ่งตามหมามันก็แค่การถือโอกาสจบสถานการณ์ที่ฉันคุมไม่อยู่แบบเมื่อครู่ก็เท่านั้น ฉันวิ่งไล่ตามจนหอบ “มันจะหนีไปนะ”

“ไม่หรอก คุณยิ่งตามมันยิ่งวิ่งหนี แค่คุณไม่ตามมันก็ไม่หนีแล้ว” หนีอีโจวดึงให้ฉันหยุดลง ฉันได้แต่หอบหายใจเหมือนเครื่องเป่าลม

แล้วเจ้าตัวตูดขาวที่อยู่ข้างหน้าก็ค่อยๆ หยุดลงจริงๆ ฉันใช้สองมือค้ำยันไว้กับหัวเข่า หอบหายใจจนปอดแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจ้าตัวตูดขาวก็หมุนตัวแล้ววิ่งกลับมาทางฉัน มันหยุดลงตรงหน้าฉันและกระดิกหางให้

“แกทำฉันเหนื่อยแทบตาย” ฉันลูบหัวมัน

“เห็นไหม แค่คุณไม่ตาม มันก็กลับมาเอง มันรู้ว่าพวกเราเป็นเจ้าของมัน มันไม่หนีไปไหนหรอก”

หนีอีโจวยัดเชือกจูงสุนัขใส่ในมือฉัน จากนั้นก็จูงมือฉันอีกครั้ง “เหนื่อยหรือยัง พักหน่อยไหม?”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาข้อมือก็พบว่าเกือบห้าทุ่มแล้ว

“พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก ฉันเรียกแท็กซี่กลับดีกว่า!”

“ผมไปส่ง”

“คุณไม่มีรถสักหน่อย”

“เดี๋ยวผมกลับไปเอา”

“มันไกลนะ ฉันเรียกรถเอาดีกว่า”