พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 152

“คุณมาทำอะไรที่นี่น่ะ”

“ที่นี่ไม่ใช่ห้องน้ำผู้หญิงซะหน่อย ทำไมผมถึงมาอยู่นี่ไม่ได้ล่ะ?” ทุกครั้งที่คุยกับสีชิงชวนเขาไม่เคยตอบฉันดีๆเลยสักครั้ง กลับถูกตั้งคำถามถามกลับฉันเสมอ

“ช่างทำสปาล่ะ?” ฉันมองไปรอบๆห้อง แต่ก็มีเพียงแค่เราสองคน

“ก็ผมนี่ไง?”

“คุณจะทำอะไรอีก? เมื่อกี้ที่เราจูบกันหน้าห้องน้ำมีคนเห็นตั้งเยอะแล้ว มันยังไม่พอใจคุณอีกเหรอ?”

“ตอนแรกมันก็พอแล้วแหละ แต่เมื่อคืนคุณดันก่อเรื่องนั้นขึ้นมาอีก ฉะนั้นแค่เราจูบกันเมื่อกี้นี้มันยังไม่พอสำหรับผมหรอก”

เขาเดินไปล้างมือที่อ่างล้างมือ ฉันมองดูแผ่นหลังของเขาด้วยความกลัว “คุณอย่าทำอะไรบ้าๆนะ”

“ที่นี่มีกล้องวงจรปิด” เขาล้างมือเสร็จชี้ไปบนศรีษะของเขา “ผมจะไม่ถ่ายทอดสดอย่างแน่นอน แต่คิดว่าทำอะไรนิดๆหน่อยๆน่าจะได้อยู่นะ”

“คุณจะทำอะไร?” ฉันเดินถอยหลัง

“ทำตัวให้สบายๆหน่อย นอนลงไป” เขากลับมานั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมที่อยู่ข้างเตียงทำสปาของฉัน “คุณยังต้องมาร์คหน้าอีกแค่อย่างเดียวก็เสร็จแล้วล่ะ”

ฉันแหงนหน้าขึ้นมามองกล้องวงจรปิด ดีที่ยังมีกล้องวงจรปิดไว้ปกป้องตัวเอง เขาคงจะไม่ทำอะไรที่มันเกินไปนะ ฉันตัวสั่นนอนลงด้วยความกลัว เขาแกะซองออกแล้ววางแผ่นมาร์คหน้าเย็นๆมาไว้บนใบหน้าฉัน กิริยาท่าทางของเขามันช่างดูอ่อนโยนซะเหลือเกิน แถมเขายังวางแผ่นมาร์คหน้าไม่กลับด้านอีกซะด้วย ฉันรู้สึกปลื้มใจมากเหลือเกิน

“พูดคุยอะไรหน่อยสิ” เขาช่วยฉันจับแผ่นมาร์คหน้าให้เข้าที่

“หืม?”

“บนศรีษะผมมีกล้องวงจรปิด แม้ว่ามันจะบันทึกเสียงไม่ได้ แต่มันสามารถจับภาพได้ว่าเราคุยกันหรือไม่ ถ้าหากว่าคนสองคนไม่ได้พูดคุยกันเลยมันจะดูแปลกประหลาดมากคุณว่าไหม”

ฉันว่าตอนนี้มันดูแปลกประหลาดมากกว่า ก็แค่หาเรื่องคุยกันใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวฉันจะลองดู

ฉันจึงพูดขึ้นมาว่า “ปกติคุณก็มาร์คหน้าด้วยเหรอ?”

“คุณไม่มีเรื่องอะไรจะพูดแล้วใช่ไหม?”

“มันก็แค่การพูดคุยกัน อยากจะพูดอะไรก็พูดไปสิ”

“ผมไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก” น้ำเสียงของเขาดูแมนมาก

“แล้วคุณมีการดูแลปกป้องผิวพรรณอะไรไหม?”

“ผมใช้แค่เพียงโลชั่นทาผิว นั่นมันเท่ากับว่าเป็นการดูแลปกป้องผิวพรรณไหมล่ะ?”

“อันนั้นไม่นับว่าเป็นการดูแลปกป้องผิวพรรณนะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองหน้าเขา “งั้นก็แสดงว่าคุณเป็นคนที่มีผิวพรรณที่ดีมากๆคนหนึ่งเลยแหละ ผู้ชายส่วนใหญ่รูขุมขนจะกว้างมาก แต่คุณดันไม่มีเลย”

“คุณสามารถจับดูได้” เขาหว่านล้อมให้ฉันทำตาม “ถ้าแบบนี้ภาพที่บันทึกออกมาจะดูเหมือนว่าเราสนิทสนมกันมากๆเลยแหละ”

ฉันกลับอยากจับหน้าเขาขึ้นมาจริงๆ และฉันก็ยื่นมือออกไปจับหน้าเขาทีหนึ่ง ผิวของเขาเนียนมากๆ แม้แต่สิวสักเม็ดยังไม่มีเลย จับดูแล้วมันลื่นมากๆ

“อืม ผิวของคุณมันเนียนลื่นจริงๆด้วย” ฉันประเมินผิวของเขา

จู่ๆเขาก็จับมือของฉันไว้ ฉันรู้สึกกลัวจนตัวสั่น ที่แท้ในมือของเขานั้นมีเซรั่มจากแผ่นมาร์คหน้าเมื่อกี้นี้อยู่ เขาแค่จะช่วยทาเซรั่มบนมือของฉันเท่านั้นเอง ฉันดันตื่นตกใจไปเอง คิดว่าเขาจะทำอะไรฉันสักอีก วิธีการทาเซรั่มของเขามันช่างดูอบอุ่นซะเหลือเกิน คิ้วและตาที่ก้มลงมามองที่ฉันนั้นมันช่างดูอ่อนโยน ดวงตาทั้งคู่ถูกซ่อนไว้ภายใต้ขนตายาวๆของเขา มองไม่เห็นความเป็นปรปักษ์ในดวงตาของเขาเลยสักนิด ทุกอย่างที่เป็นตัวเขามันดูเปลี่ยนไปหมด

สีชิงชวนเป็นคนที่รูปงามจริงๆ และเวลาที่เขาทำอะไรสักอย่าง เขาดูจริงจังกับมันมาก ราวกับว่าทุกๆเรื่องที่เขาทำนั้น มันสำคัญไปหมดซะทุกเรื่อง เส้นผมของเขาที่กำลังสั่นเล็กน้อย มันช่างเหมือนดั่งภาพในหนังแอนนิเมชั่นที่มีชีวิตชีวาและเงียบสงบ

พอเขารู้สึกตัวว่าฉันกำลังมองเขาอยู่ แล้วเขาก็ยักคิ้วให้ “มีอะไรติดบนหน้าผมงั้นเหรอ?”

“เปล่าๆ ฉันกำลังสังเกตหน้าคุณอยู่”

“ทำไมล่ะ?”

“ภาพที่ฉันวาดให้คุณรอบที่แล้ว มันยังวาดไม่เสร็จเลย ยังมีรายละเอียดเล็กน้อยที่ฉันต้องเก็บให้หมด”

“งั้นคุณก็สังเกตไปสิ!” ยากนักที่เขาจะใจดีกับฉันแบบนี้ พอเขาช่วยทาเซรั่มให้ฉันเสร็จ เขาก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วจ้องมองที่ฉัน ฉันสบสายตากับเขา ถึงแม้ว่าเวลานี้ตัวเขาจะสงบลงหน่อยแล้ว แต่ว่าตัวของฉันในตอนนี้ก็ยังมีอาการสั่นเทาเล็กน้อยเหมือนเดิม

ฉันพยายามหลบสายตาของเขา “คุยอะไรสักหน่อยสิ!”

“อือ” เขาตอบตกลงอย่างดี “ผมถามคุณนะ ครั้งแรกที่เจอผมกับป๋ออวี่ ในใจของคุณคิดอะไรอยู่?”