พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 240

เฉียวอี้ไม่เข้าใจความเจ็บปวดของฉัน อาจเพราะ แม้แต่ตัวฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

หล่อนยังมองฉันอย่างแปลกประหลาด “จากนั้นล่ะ?”

“ไม่มีหลังจากนั้นแล้ว เพราะฉันมาหาเธอที่นี่เลย”

หล่อนก้มหน้าลง ผมฟูไปทั้งหัว

สักพักหล่อนก็เงยหน้าขึ้น “เป็นเพราะสีชิงชวนจูบเซียวซือ จึงทำให้เธอตกอยู่ในสภาพนี้งั้นเหรอ?”

พูดให้มันถูก น่าจะเป็นเซียวซือเป็นฝ่ายไปจูบสีชิงชวนเอง จากนั้นทั้งสองมีต่อกันไหม อันนี้ฉันก็ไม่รู้แล้วล่ะ

เฉียวอี้จ้องมองฉันอยู่พักหนึ่ง จู่ๆก็ร้องขึ้นมา “เซียวเซิง เธอจบเห่แล้ว”

ฉันไม่รู้ว่าฉันจบเห่ตรงไหน รู้เพียงแค่หล่อนเสียงดังหนวกหูมาก

“เธอตกหลุมรักสีชิงชวนเข้าแล้ว มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่าเธอรักเขาแล้ว!”

หล่อนเสียงดังมาก ฉันจึงรีบเอามือปิดปากหล่อนเอาไว้ “อย่าส่งเสียงดังสิ ให้ฉันเอาโทรโข่งให้เธอเลยไหม?”

“ฉันอยู่บ้านตัวเอง ฉันส่งเสียงดังแล้วใครจะได้ยินล่ะ?” หล่อนดึงมือฉันออก แล้วใช้ดวงตาโตๆของหล่อนจ้องฉันไว้ “เธอจบเห่แล้ว เซียวเซิง เธอน่าจะตกหลุมรักสีชิงชวนเข้าแล้ว”

“เป็นไปไม่ได้” ฉันปฏิเสธทันที

“เธออย่าหลอกตัวเองเลย ถ้าเธอไม่ได้ชอบเขา สีชิงชวนจูบกับเซียวซือแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย? ทำไมเธอจะต้องร้องไห้อย่างกับแม่ของตัวเองได้ตายไปแล้วด้วย” จู่ๆหล่อนก็หุบปาก แล้วตีตัวเองหนึ่งที “ขอโทษนะ เซียวเซิง”

เฉียวอี้เป็นคนที่พูดอะไรไม่คิด ฉันชินกับหล่อนแล้ว นี่ฉันกำลังหลอกตัวเองอยู่เหรอ? ฉันตกหลุมรักสีชิงชวนงั้นเหรอ? ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าความรักมันเป็นยังไง? แต่คำตอบนี้ ยังไงฉันก็ขอปฏิเสธ

“เปล่านะ ฉันเปล่า”

“เปล่าแล้วทำไมเธอถึงร้องไห้เพราะสีชิงชวนจูบเซียวซือด้วยล่ะ? ถ้าหากว่าเธอไม่ชอบเขา ถึงเขาจะจูบช้างตัวหนึ่งแล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?”

“อาจเพราะ อาจเป็นเพราะเมื่อคืนฉันไม่ได้ทานอะไร น้ำตาลในเลือดเลยต่ำ”

“น้ำตาลในเลือดต่ำแล้วมีเกี่ยวอะไรกับการร้องไห้ด้วย?” เฉียวอี้กระโดดลงจากเตียง “ฉันได้กลิ่นซุปกระดูกวัวที่อาสะใภ้สี่ได้เคี่ยวไว้ ฉันจะให้เขาทำบะหมี่หอยหวานขึ้นมาสองชาม”

ฉันไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ อาสะใภ้สี่ก็นำบะหมี่หอยหวานขึ้นมาเสริฟเรียบร้อย ทำอะไรกระฉับกระเฉงมาก

เฉียวอี้ดูดเส้นคำใหญ่ แล้วยัดตะเกียบใส่มือฉัน “รีบกิน กินเสร็จถ้าหากเธอยังรู้สึกเสียใจ นั่นก็แสดงว่าเธอรักสีชิงชวนเข้าแล้วจริงๆ”

นี่มันไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลย เพียงเพื่อจะแค่พิสูจน์ตัวเองว่าฉันอารมณ์แปรปรวนแค่เพราะหิว ฉันซัดบะหมี่หอยหวานหมดไปหนึ่งชาม เส้นเผ็ดสะใจมาก ฉันกับเฉียวอี้หยิบน้ำเปล่ามากรอกปากครึ่งขวดใหญ่ รู้สึกจุกจนแทบหายใจไม่ออก พวกเราหันมามองหน้ากัน ต่างก็เห็นคราบสีแดงของน้ำมันพริกตรงขอบปากของฝ่ายตรงข้าม

เฉียวอี้เอ่ยขึ้นมาก่อน “เมื่อคืนสีชิงชวนได้โทรหาฉัน”

“ห๊ะ?” ฉันหยุดดื่มน้ำ “ใช่เหรอ?”

“อื้ม เขาหาเธอ บอกว่าโทรหาเธอไม่ติด ดูเหมือนอารมณ์ฉุนเฉียวมากเลยทีเดียว”

“แล้วเธอบอกว่ายังไง?”

“ฉันบอกไปว่าฉันก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะสิ จากนั้นฉันก็โทรหาเธอ แต่โทรศัพท์ของเธอปิดเครื่องอยู่”

ฉันหยิบซากโทรศัพท์ของฉันออกมาจากกระเป๋าให้หล่อนดู หล่อนเลยทำเสียงจุ๊ๆออกมา “น่าเวทนาซะจริงๆ”

ที่แท้สีชิงชวนตามหาฉันด้วย แค่หาไม่เจอเฉยๆ แต่ว่า ข้อสรุปนี้มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความกลัดกลุ้มในใจของฉันได้ หากว่าเขาไม่สนใจใยดีฉัน มันก็เป็นเรื่องดีกับฉันสิรู้ว่าคนๆหนึ่งไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับฉันเลย ฉันเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้เหมือนกัน แต่ว่า บางครั้งสิ่งที่สีชิงชวนปฏิบัติต่อฉันมันดีมาก ดูอาลัยอาวรณ์มาก ดังนั้นจึงทำให้ฉันพินาศ เห้อ ฉันรู้สึกว่าฉันได้ใช้คำว่าพินาศแล้ว ฉันก้มหัวลง โศกเศร้าเสียใจราวกับบุพการีได้ตายจากไป เฉียวอี้จ้องมองฉันอย่างพินิจพิเคราะห์อยู่ตลอด จ้องครึ่งค่อนวันจึงได้ข้อสรุป

“เซียวเซิง เธอปฏิเสธไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร เธอรักสีชิงชวนเข้าแล้ว”

ตอนนี้ ฉันแทบไม่มีแรงปฏิเสธเลยด้วยซ้ำ ก้มหัวลงแล้วยอมรับคำพิพากษาที่มนุษย์ได้ให้แก่ฉัน

“เซียวเซิง ทำไมเธอถึงรักเขาเข้าจริงๆได้ล่ะ?” เฉียวอี้ตะคอกแล้วจับไหล่ฉันไว้ หัวไหล่ของฉันถูกหล่อนจับจนกระดูกแทบแตกเลยทีเดียว

หล่อนใช้มือเขย่าตัวฉัน “ฉันเคยบอกเธอแล้วไง เธอจะรักหมูรักหมาก็ได้ แต่ไม่ควรรักสีชิงชวน เขาคนนี้แสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด ใครจะไปรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่?”

เฉียวอี้พูดถูก ฉันรู้สึกว่าแม้กระทั่งผีก็คงไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ฉันไม่รู้ ฉันไม่เคยมีความรักสักหน่อย” ฉันรู้สึกท้อใจมาก