พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 244

สีชิงชวนเป็นบุคคลที่มีอิทธิพล ไม่ว่าข่าวด้านการเงินและข่าวบันเทิงก็ชอบเขียนข่าวของเขาเป็นพิเศษ เขาเป็นคนที่ไม่รู้จักถ่อมตนเลยสักนิด ปกติชอบแต่งตัวโอ้อวดไปทั่ว ถูกพาดหัวข่าวทุกวัน ดังนั้นแทบจะไม่มีคนที่ไม่รู้จักเขาเลย โดยเฉพาะในเมืองฮวา หลังจากที่ชายหน้าอ้วนคนนั้นเห็นหน้าของสีชิงชวนถึงกับหน้าเสียเลยทีเดียว รถยนต์ของสีชิงชวนนั้นเยอะมาก เขาเลยไม่รู้ว่าเป็นรถของสีชิงชวน คงคิดว่าเป็นไฮโซคนไหนกำลังปะทะคารมกับแฟนสาวอยู่บนถนนล่ะมั้ง คงนึกไม่ถึงว่าจะเป็นสีชิงชวน

สีหน้าดำคล้ำไปหมด ยิ้มจนฟันจะหลุดออกมาแล้ว “เป็นคุณสีนี่เอง ขอโทษที่รบกวนครับ”

“ฉะนั้น ตาคุณบอดหรือตาผมบอดกันแน่?”

“แน่นอนว่าตาผมบอดสิครับ ตาผมบอด” ชายคนนั้นพ่ายแพ้อย่างราบคาบ เดินจากไปอย่างนอบน้อม

“คุณเป็นอันธพาลครองถนนไปแล้วเหรอ” ฉันแสยะยิ้มแล้วมอบตำแหน่งใหม่กับเขา “ขืนคุณยังไม่ออกรถฉันจะสายจริงๆแล้วนะ”

จากนั้นเขาก็ออกรถตรงไปที่เซียวซื่อกรุ๊ป

“คุณส่งฉันที่หน้าประตูบริษัทก็พอแล้ว ฉันจะให้เฉียวอี้พยุงฉันขึ้นไปเอง”

“ตอนหลังคุณได้ไปที่นั่นกี่โมง?”

“ห๊ะ?” ฉันคิดอยู่พักหนึ่งถึงนึกขึ้นได้ว่าเขากำลังถามถึงเรื่องอะไรอยู่

“เที่ยงคืน”

“คุณเห็นอะไรบ้าง?”

“ไม่ได้เห็นอะไรนี่”

เขาจอดรถตรงหน้าประตูเซียวซื่อกรุ๊ป ไม่ได้ช่วยฉันปลดเข็มขัดนิรภัย ฉันก็จะปลดเข็มขัดเอง

เขาจับมือของฉันไว้ “คุณแน่ใจแล้วเหรอว่าคุณจะเดินกระเพกไปเองได้?”

“ไม่ได้ก็ต้องได้”

“อย่าทำเป็นเก่งไปซะทุกเรื่องเลย” เขาลงจากรถ เปิดประตูรถให้ฉันแล้วอุ้มฉันเข้าเซียวซื่อกรุ๊ป

“ยิ่งคุณทำแบบนี้ คนอื่นจะยิ่งคิดว่าฉันพิการเข้าไปใหญ่”

“อย่าไปสนใจว่าคนอื่นจะมองยังไง” เขาอุ้มฉันเข้าไป ทุกคนต่างตกตะลึงกับภาพที่สีชิงชวนอุ้มฉันเข้าบริษัทกันหมด

เขาไม่ได้สนว่าใครจะมองยังไงจริงๆ แต่ว่าฉันไม่เหมือนเขา ฉันไม่ใช่เขาสักหน่อย

เฉียวอี้ลงมาจากตึกเพื่อมารับฉัน เมื่อเห็นสีชิงชวนอุ้มฉันอยู่ “คุณปล่อยเธอลงเลยนะ ฉันจะพาเธอไปเอง”

“คุณอุ้มเธอไหวเหรอ?” สีชิงชวนพูดเย็นชา “กดลิฟต์เร็ว”

สรุป เฉียวอี้เลยลดระดับลงกลายเป็นเด็กกดลิฟต์ กดลิฟต์ให้กับเรา แล้วเดินตามเราเข้าไปในลิฟต์

“เซียวเซิง เท้าเธอเป็นอะไรเหรอ?”

“เมื่อวานฉันเหยียบโดนก้อนหินน่ะ”

“ทำไมเธอถึงบาดเจ็บอยู่ประจำเลย?” เฉียวอี้หันไปถามสีชิงชวน “คุณไม่รู้สึกเหรอว่า หลังจากที่เซียวเซิงแต่งงานกับคุณ เธอได้รับบาดเจ็บบ่อยมาก? เข้าโรงพยาบาลบ่อยเป็นว่าเล่น?”

“ผมเข้าโรงพยาบาลก็ไม่ใช่น้อยนะ” สีชิงชวนยิ้มอย่างเย็นชา “และยังมีอีกครั้งหนึ่งที่ผมต้องเข้าโรงพยาบาล นั่นก็เป็นเพราะคุณ”

เฉียวอี้มองบนอย่างแรง “ขุดเรื่องเก่าๆมาพูดให้ได้อะไรขึ้นมา?”

สีชิงชวนอุ้มฉันออกจากลิฟต์แล้วเดินไปที่ออฟฟิศของฉัน แล้วบังเอิญเจอกับเซียวซือที่กำลังมาหาฉันในออฟฟิศพอดี

เมื่อเธอเห็นภาพสีชิงชวนกำลังอุ้มฉัน ก็เดินตามเข้ามาด้วยความประหลาดใจ “เซียวเซิง นี่เธอเป็นอะไร?”

“ไม่เป็นไร แค่โดนก้อนหินขูดที่เท้า” ฉันกล่าว

“อ้อ” เซียวซือพยักหน้า “ถ้าไม่สะดวกล่ะก็ ตอนเที่ยงที่มีนัดทานข้าวแล้วคุยงาน ฉันไปแทนเธอให้ได้นะ!”

“คุยงานมื้อเที่ยงต้องใช้ปากนี่ ไม่ใช่ใช้เท้าสักหน่อย” เฉียวอี้ประชดประชันอย่างดุเดือด “ไม่ต้องการเธอหรอก”

เมื่อสีชิงชวนเห็นเซียวซือก็ไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด ดูเหมือนว่าการที่เขาไปมาหาสู่ระหว่างฉันกับเซียวซือ มันง่ายเหมือนปลอกกล้วยเข้าปากแล้วสินะ ฉันเริ่มรู้สึกจุกอกขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว พอสีชิงชวนพาฉันมาส่งในห้องทำงานเสร็จก็เดินออกไปเลย เพราะช่วงบ่ายเขายังมีธุระต้องทำอีก

“ชายชั่วคนนั้น ชั่วได้ใจจริงๆ” เฉียวอี้ต้องรอให้สีชิงชวนเดินออกไปก่อน ถึงจะกล้าด่าทอแบบนี้ได้

“ทำไมไม่เห็นเธอพูดต่อหน้าเขาเมื่อกี้นี้?”

“ตบคนต้องไม่ตบที่หน้า”

“พูดให้มันน้อยๆหน่อย” เมื่อเช้าฉันไม่ได้แต่งหน้าออกมา ตอนนี้เลยต้องรีบแต่งสักหน่อย “ตอนเที่ยงนัดไว้กี่โมง?”