พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 319

เสียงนั้นเหมือนกับเสียงหนูตัวเล็กๆ ปีนอยู่นอกหน้าต่าง

แต่ก็ไม่เหมือนเสียงเคลื่อนไหวของหนูตัวเล็กๆ เหมือนหนูตัวใหญ่ๆ มากกว่า

คงไม่มีหนูจริงๆ หรอกใช่ไหม ขนฉันแทบจะลุกขึ้นมาอยู่แล้ว น่าเสียดายที่ขาขยับไม่ได้ ฉันจึงทำได้เพียงหดตัวเป็นก้อนกลมๆ อยู่บนเตียง กอดผ้าห่มเอาไว้และมองไปที่หน้าต่างด้วยความกลัว

ฉันได้ยินเสียงคนเปิดหน้าต่าง จากนั้นผ้าม่านก็ถูกเปิดออก เงาดำค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนผ้าม่านช้าๆ ฉันเกือบจะกรี๊ดออกมาอยู่แล้ว

ศีรษะของใครบางคนโผล่ออกมาจากผ้าม่าน “เซียวเซิง ผมเอง ไม่ต้องกลัวๆ”

ฉันเบิกตากว้างและมองไปที่หน้าต่าง ศีรษะนั้นที่แท้ก็เป็นสีจิ่นยวน

พระเจ้า ให้ตายเถอะ ไม่คิดเลยว่าเขาจะปีนขึ้นมาทางหน้าต่าง

เท่าที่ฉันรู้ ชั้นนี้น่าจะเป็นชั้นเก้า

“สีจิ่นยวน” ฉันระงับความประหลาดใจเอาไว้ไม่อยู่ เสียงที่เปล่งออกไปจึงค่อนข้างดัง

เขารีบยกนิ้วขึ้นมาแนบบนริมฝีปากทันที “ชู่วๆๆ เซียวเซิง เบาๆ หน่อย ที่ประตูมีแต่บอดี้การ์ด พี่สามของผมสั่งให้พวกเขาห้ามผมเข้ามา ผมก็เลยต้องปีนหน้าต่างเข้ามา”

“นายบ้าไปแล้วเหรอ นี่มันชั้นเก้านะ” ฉันรีบยื่นมือไปให้เขาทันที เขาคว้ามือฉันเอาไว้และกระโดดจากระเบียงหน้าต่างเข้ามาด้านใน จากนั้นก็ปัดมือและยืนอยู่หน้าฉันด้วยความดีใจ

“ก็แค่บอดี้การ์ดไม่กี่คนจะขวางผมได้เหรอ พวกเขาดูถูกผมเกินไปแล้ว”

ฉันขัดจังหวะความเป้อเย้อของเขา “นายมีปัญหาเหรอ นี่มันชั้นเก้านะ ถ้าตกลงไปคือเละนะ”

“ไม่เป็นไร ข้างนอกหน้าต่างเป็นดาดฟ้า ผมปีนมาจากห้องข้างๆ มาที่ดาดฟ้า แล้วก็ปีนมาจากดาดฟ้าอีกที ปลอดภัยมาก ไม่เป็นอันตราย ระดับความยากคือศูนย์”

เขาตีหน้าอกตัวเองและหัวเราะอย่างร่าเริง ท่าทางไม่รู้จักคิดนั้นทำให้ฉันโมโหแทบบ้า

ฉันจ้องใบหน้าที่ยังอ่อนเยาว์นั้นของเขา “นายมีเรื่องร้ายแรงอะไรที่ถึงขั้นต้องปีนหน้าต่างเข้ามาเหรอ?”

“ผมอยากเจอพี่ไง!” เขายังคงพูดด้วยความมั่นใจ “พี่สามผมไม่ให้ผมมา แต่ผมอยากเจอพี่”

“สีจิ่นยวน!” ฉันสุดจะทนแล้วจริงๆ “เมื่อตอนบ่ายฉันพูดกับนายชัดแล้วไม่ใช่เหรอ ขอร้องล่ะ นายอย่าบ้านักเลยได้ไหม? ความสัมพันธ์ของเราคือพี่สะใภ้กับน้องสามี ถ้าสมัยก่อนนายเป็นแบบนี้ เราสองคนถูกจับใส่กรงไผ่ถ่วงน้ำไปแล้ว”

“นี่มันยุคไหนแล้ว เซียวเซิง พี่ไม่ต้องกลัว ผมว่ายน้ำเป็น”

ฉันโมโหเขามาก ยกมือขึ้นปิดหน้าและพึมพำกับตัวเอง “แต่ฉันว่ายไม่เป็น!”

“พี่ไม่ต้องห่วง ผมไม่ให้ใครจับพี่ใส่กรงถ่วงน้ำหรอก อีกอย่าง พ่อแม่ผมหัวสมัยใหม่มาก”

“จะสมัยใหม่แค่ไหนก็รับไม่ได้หรอกที่พี่น้องสองคนแต่งงานกับผู้หญิงคนเดียวกันน่ะ”

แล้วนี่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ว่าแต่งหรือไม่แต่งด้วย ฉันมองสีชิงชวนอย่างรู้สึกพ่ายแพ้ คุยกันคนละภาษาแท้ๆ เลย

“เดี๋ยวพี่สามของนายก็จะมาแล้ว นายกลับรีบไปเร็ว”

ฉันก้มหน้าลงไปมองนอกระเบียงหน้าต่าง มีดาดฟ้าจริงๆ ด้วย เขาน่าจะปีนมาจากหน้าต่างห้องข้างๆ

ฉันพูดกับเขา “ถ้าไม่อันตราย นายก็ปีนลงไปอีกรอบเถอะ เดี๋ยวถ้าคนอื่นได้ยินฉันพูดอยู่ข้างในนี้คนเดียว ขาจะคิดว่าฉันเป็นบ้าเอา”

“เซียวเซิง” จู่ๆ เขาก็ดึงมือฉันไว้และทำปากแบบๆ อย่างน่าสงสาร “พี่สามของผมไร้ความรู้สึกเกินไป ผมดีกว่าเขาเป็นร้อยเท่า”

“ต่อให้เป็นการขอความรัก แต่จะมีแบบฮาร์ดคอร์อย่างนายที่ไหน แถมยังดันทุรังอีก” ฉันชักมือตัวเองออกมาจากมือถือของเขา “สีจิ่นยวน ขอร้องล่ะ นายกลับไปเรียนต่อที่เมืองนอกเถอะนะ ไม่ต้องสร้างปัญหาให้ฉันอีกแล้วได้ไหม?”

“สำหรับพี่ ผมมันคือตัวปัญหาเหรอ?” เขาทำหน้าบึ้งใส่ฉันด้วยท่าทางน่ารัก