พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 414

ฉันรู้ว่าเขาพูดถึงเรื่องไหน แต่ฉันไม่รู้ว่าเขารู้ได้ยังไง ไม่เขาก็โทรไปที่ออฟฟิศแล้วหร่วนหลิงบอกเขา

ฉันบอกว่า "เรื่องมันเร่งด่วน ฉันไม่มีเวลาบอกคุณ ยังไงก็ตามบอกล่วงหน้ากับบอกทีหลังก็เหมือนกันแหละ"

คนขับขับรถไปที่ประตูทางเข้าใหญ่ของเซียวซื่อและฉันเห็นรถของสีชิงชวนอยู่ใต้ขั้นบันไดของประตูของเซียวซื่อ ที่แท้แล้วเขามาหาฉันที่เซียวซื่อกรุปนี่เอง

หลังจากที่ฉันลงจากรถ สีชิงชวนก็ออกมาจากรถทันที และเขาก็เดินเข้ามาหาฉันทีละก้าวพร้อมกับถือโทรศัพท์

“ถ้าคุณบอกผมเร็วกว่านี้ ตอนนี้คุณคงไม่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นฝ่ายถูกกระทำแบบนี้”

ดูเหมือนว่าที่เขารู้เรื่องนี้ไม่ใช่เพราะหร่วนหลิงบอกเขา แล้วใครล่ะ?”

ฉันวางสายโทรศัพท์ของสีชิงชวน และพลิกโทรศัพท์ดูทันที และเห็นพาดหัวข่าวที่เกี่ยวกับฉัน

เป็นเพราะเรื่องที่ฉันกับฉินกวนไปตรวจพิสูจน์ความเป็นพ่อกัน ปาปารัซซี่เหล่านี้รวดเร็วกันมาก

ตั้งแต่ตอนที่พวกเราอยู่ที่โรงพยาบาลจนถึงตอนนี้ยังผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ทำไมข่าวถึงได้ตีพิมพ์ออกไปเร็วขนาดนี้

ฉันพลิกดูต้นฉบับอย่างคร่าว ๆ ในข่าวเขียนผิดไปเยอะมาก ซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกเขารีบมากแค่ไหน ทุกคนต้องการแพร่ข้อมูลออกไปเป็นคนแรก

สีชิงชวนเดินมาข้างหน้าฉัน ฉันปิดโทรศัพท์และเงยหน้าขึ้น เขาสูงมาก ดวงอาทิตย์ตั้งอยู่บนท้องฟ้าเหมาะเจาะพอดี ดูเหมือนว่าจะเด่นขึ้นที่บนศีรษะของเขา มันทำให้ฉันวิงเวียนตาลาย

สว่างจ้าตาเขารีบพยุงฉันขึ้น "ผมเคยบอกคุณแล้วว่าผมจะช่วยคุณค้นหาความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับฉินกวน คุณไม่ต้องกังวลใจมากนัก"

“ไม่เป็นไร พวกสื่อจะเขียนยังไงก็ปล่อยให้เขาเขียนไปเถอะ ยังไงก็ไม่มีอะไรดีๆ ออกมาจากปากพวกเขาอยู่แล้ว ฉันชินแล้ว” ฉันซึมๆ ไม่มีเรี่ยวแรง

ดูเหมือนเขาจะมองมาที่ฉันและทนไม่ได้ที่จะตำหนิฉัน เขาก้มลงและต้องการกอดฉัน ฉันผลักมือเขาออกแล้วส่ายหัว "ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น แค่มีข่าวมากระทบฉันนิดหน่อยเลยเป็นเช่นนี้"

สีชิงชวนโอบไหล่ของฉัน "งั้นผมจะไปส่งคุณกลับบ้าน"

“ตอนนี้ยังไม่เที่ยงเลย ฉันต้องทำงาน”

สีชิงชวนส่งฉันขึ้นไปชั้นบน และก้มมาจ้องมองฉัน "คุณยังยืนหยัดไว้ได้ใช่ไหม อย่าอวดดี"

"ไม่เป็นไร ฉินกวนไม่ใช่พ่อของฉันนี่ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ฉันสามารถตามหาต่อไปได้"

"อย่ากังวลกับสื่อไร้ยางอายพวกนั้นเลย ฉันกำลังหาคนให้บอกพวกเขาว่าให้ลบต้นฉบับเหล่านั้นแล้ว และสื่อทั้งหมดที่เกี่ยวข้องในวันนี้จะหนีไปไหนไม่ได้"

"มันไม่สำคัญหรอก" ฉันพูด "พวกเขากำลังทำรายงานขนาดใหญ่เพราะพวกเขาต้องการเห็นฉันเป็นคนเลว"

“คุณก็รู้นี่” มีบางอย่างในคำพูดของเขา

ฉันนิ่งเงียบ เขาไปส่งฉันที่ประตูห้องทำงาน และฉันก็ไล่เขาให้ไปซะ

“คุณกลับไปเถอะ วันนี้คุณยุ่งมากนี่”

"ผมโอเค ไม่เป็นไร"

เขาบีบไหล่ฉันเบาๆ "เพื่อพิจารณาความปลอดภัยของผม คุณต้องปกป้องตัวคุณเอง"

“ความปลอดภัยของคุณ?” ฉันไม่เข้าใจ

“ถ้าคุณเกิดไม่สบายอะไรตรงไหน คุณย่าก็ตีผมตายน่ะสิ”

ฉันรู้ว่าเขาล้อเล่นกับฉันและพยายามทำให้ฉันหัวเราะ

ฉันยิ้มแสยะปากเพื่อให้เขาเห็น

เมื่อฉันกลับมาที่สำนักงาน หร่วนหลิงยังคงไถโทรศัพท์ของเธอ เธอบอกฉันว่าข่าวถูกลบแล้ว และมันถูกอัปโหลดเพียง 10 นาทีเท่านั้น คาดว่ามันยังแพร่ไปไม่มากในตอนนี้

“ไม่เป็นไร” ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความแค้นใจและมองออกไปนอกหน้าต่าง แดดในตอนเที่ยงแรงมาก และฉันอยู่บนชั้นสูงสุดของตึก ฉันรู้สึกใกล้ดวงอาทิตย์มาก ถูกกั้นไว้ด้วยกระจกฉันรู้สึกว่าเหมือนถูกย่างยังไงอย่างงั้น

ที่จริงดวงอาทิตย์ยังห่างไกลจากตัวฉันมาก ว่ากันว่าสูงเท่าไหร่ก็แพ้ความหนาว ที่ที่ฉันอยู่มันสูงเกินไป แต่กลับกลัวถูกดวงอาทิตย์แผดเผาตาย

มีคนบอกไว้ว่าไม่ว่าหัวใหญ่แค่ไหนก็ใส่หมวกใหญ่เท่านั้น ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว

ฉันนั่งสูงมากขนาดนี้ แต่ก็นั่งไม่มั่นคง