พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 420

ฉันปฏิเสธสีชิงชวน เขาไม่โกรธและก็ขึ้นรถมากับฉัน

ตั้งแต่ฉันท้อง อารมณ์ของสีชิงชวนก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ

เดิมทีฉันคิดว่าฉันจะมีเวลาพอที่จะสามารถเสพสุขกับมันได้เก้าเดือน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันอาจจะเหลืออีกแค่ไม่กี่วัน

ฉันยังอยู่ระหว่างทางกลับบ้านตระกูลสี เฉียวอี้ก็โทรหาฉัน น้ำเสียงของเธอตื่นเต้นมาก "เซียวเซิง เธออยู่ไหน? ฉันทำงานเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปหาเธอ"

“อะไรเสร็จ?” ฉันงุนงง

“ผ้าพันคอไง ฉันถักให้ลูกทูนหัวของฉัน”

“ผ้าพันคออะไร?”

“ก็ล่าสุดเธอเห็นและถามว่าฉันถักให้ใครไง ฉันไม่ได้บอกเธอ”

อ้อ ฉันจำได้แล้ว ผืนสีเขียวนั่นเหรอ

ฉันคิดว่าเธอทำให้ฉินกวนมาโดยตลอด ไม่ได้คิดมาก่อนว่าเธอจะทำให้ลูกของฉัน

"เธอถักผ้าพันคอให้เด็กทารกคนหนึ่งเหรอ ? "

“ฉันคิดไว้แล้ว รอเธอคลอดเดือนมิถุนายน และอีกไม่กี่เดือนก็จะถึงฤดูใบไม้ร่วง เขาจะใส่ผ้าพันคอได้ตอนนั้น เธออยู่ไหนล่ะ? ฉันจะเอาไปให้”

"ตอนนี้ฉันเกือบจะถึงบ้านตระกูลสีแล้ว"

“งั้นเธอไปรอฉันที่หน้าประตูบ้านสีเลย!”

เฉียวอี้วางสายโทรศัพท์ และฉันพบว่านอกจากฉัน ทุกคนที่อยู่รอบตัวฉันต่างเฝ้ารอการมาของเด็กคนนี้กันหมด

ดังนั้นฉันจึงต้องจัดการเรื่องโหดร้ายนี้ให้เสร็จโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นพอฉันคิดถึงเรื่องนี้ พวกเขาคงตื่นเต้นไม่น้อยไปกว่าฉัน

เดิมทีฉันคิดว่าจะไปโรงพยาบาลในอีกไม่กี่วัน แต่ตอนนี้ฉันวางแผนที่จะไปโรงพยาบาลในวันพรุ่งนี้เพื่อเอาลูกออก

ฉันจำเป็นต้องทำสิ่งนี้

ทันทีที่ฉันมาถึงประตูบ้านตระกูลสี ฉันเห็นเฉียวอี้ยืนอยู่หน้ารถสปอร์ตสีส้มของเธอในระยะไกล ในมือถือถุงๆ หนึ่งอยู่

ฉันลงจากรถ เฉียวอี้วิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้ารถฉัน ยื่นถุงในมือส่งให้อย่างดีอกดีใจ "นี่เป็นผ้าพันคอผืนแรกที่ฉันถัก"

ฉันเปิดถุงดู และดึงผ้าพันคอที่เฉียวอี้พูดถึงออกมา

ฉันพูดกับเฉียวอี้อย่างลังเล "ฉันเดาว่ามันน่าจะพันเด็กทารกแรกเกิดได้ตั้งแต่หัวจรดเท้าถึงสามครั้ง"

“จริงเหรอ มันยาวขนาดนั้นเลยเหรอ?” ท่าทางเฉียวอี้ดูน้อยใจ “ตอนนั้นฉันวัดมันแล้วนะ และฉันก็คิดว่ามันพอดี!”

"เธอไปวัดคอของใครมา ยีราฟเหรอ?"

เฉียวอี้หัวเราะเบาๆ "มันไม่ง่ายที่จะทำเลย งั้นก็เอามันไปตัด แบ่งเป็นสองผืนหรือจะแบ่งเป็นสี่ผืนก็ได้”

"ตัดออก? นี่มันด้ายขนสัตว์นะ ถ้าตัดปลายด้านหนึ่งออก ที่เหลือก็จะหลุดออกหมด "

"ถูกต้อง!" เธอเบิกตากว้าง “หมายความว่าความทุ่มเทของฉันสูญเปล่างั้นเหรอ? ผ้าพันคอผืนแรกในชีวิตของฉันนะ!"

เธอกำลังจะกรีดร้อง ฉันปิดปากเธอ "โอเค โอเค ฉันจะรับมันไว้ทั้งหมด นี่คือของขวัญล้ำค่าที่สุดสำหรับฉัน"

“จริงเหรอ?” เฉียวอี้น้ำตาไหลและยิ้ม “เธอยังมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้างเมื่อพูดแบบนี้”

ในขณะนี้สีชิงชวนมาหาและพูดกับเฉียวอี้ว่า "ถ้ามีอะไรจะพูดก็เข้าไปข้างใน วันนี้มีลมแรง อย่าให้เซียวเซิงมาโดนลมหนาวตรงนี้"

เฉียวอี้กลอกตาไปที่เขาแล้วกระซิบกับฉันที่หูว่า "อันที่จริงหลังจากที่คบกันมาแบบนี้ ฉันคิดว่าสีชิงชวนไม่ใช่คนเลว เขาค่อนข้างที่จะเอาใจใส่เธอ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพราะลูก เป็นพ่อที่ดีก็ไม่ต่างกับการเป็นสามีที่ดี ไม่ใช่เหรอ?

ทันใดนั้นเฉียวอี้ก็ย้ายข้างไปทางสีชิงชวน ฉันก็พูดว่า "เธอกลายเป็นนกสองหัวตั้งแต่เมื่อไหร่?"