พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 422

โอ้ ฉันลืมไปเลย

ฉันลืมจัดการกระดาษชำระนั่นไปเลย

ช่างเถอะ ถึงอย่างไรอีกไม่นานคนอื่นก็รู้อยู่ดี และก็ไม่มีอะไรให้ต้องปิดบังด้วย

ถึงจะปิดบังเรื่องนี้ไปก็ปิดได้ไม่มิดอยู่ดี

ฉันมองเธออย่างไม่สะทกสะท้าน “ของฉันเอง”

“จะเป็นของคุณได้ยังไง? ตอนนี้คุณท้องนี่คะ? ” ความรู้ด้านสุขอนามัยและกายภาพของหร่วนหลิงไม่เลวเลย ถึงจะไม่เคยแต่งงานและไม่มีแฟน แต่ก็รู้เรื่องแบบนี้เป็นอย่างดี

ดวงตาของหร่วนหลิงเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนกตกใจ ฉันรู้ว่าเธอเครียดมาก เพราะเฉียวอี้กับสีชิงชวนเคยกำชับเธอไว้ว่าเธอต้องดูแลฉันเป็นอย่างดี

เธอรู้ว่าตอนนี้ในท้องของฉันเป็นก้อนตัวอ่อนของทารกน้อย เป็นเด็กน้อยที่ผู้คนรอบตัวฉันต่างก็ให้ความสนใจ

เธอจึงรู้สึกเครียดมาก

ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็บอกความจริงกับเธอไป “ฉันแท้งแล้ว”

คำพูดไม่กี่คำนี้น่าจะทำให้หร่วนหลิงตกใจมาก เธออ้าปากค้างมองมาที่ฉัน “บอส คุณพูดว่าอะไรนะคะ? ”

ฉันพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นมาอีกนิดหน่อย “เมื่อกี้ฉันไปโรงพยาบาลมาและเอาเด็กออกไปแล้ว”

ประโยคนี้ของฉันเหมือนหมอฝังเข็มในหนังกำลังภายในที่ทำให้หร่วนหลิงนิ่งค้างอยู่หน้าโต๊ะทำงานของฉันไปแล้ว

ฉันยังไม่ทันได้เห็นปฏิกิริยาต่อไปของเธอ ทันใดนั้นประตูห้องทำงานของฉันก็ถูกผลักเข้ามา ร่างสูงใหญ่ของคนผู้หนึ่งยืนอยู่หน้าประตูห้องทำงานของฉัน

ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าอุณหภูมิภายในห้องทำงานลดลงจนถึงจุดเยือกแข็ง

พระเจ้าเมตตาฉันมากจริงๆ ไม่ปล่อยให้ฉันต้องพูดคำพูดที่โหดร้ายออกมาหลายๆ ครั้ง

ประโยคนี้ของฉันมีอานุภาพรุนแรงมาก มันทำให้แขกไม่ได้รับเชิญที่ยืนอยู่ที่ประตูตกใจจนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

และบังเอิญมากที่คนที่ยืนอยู่ตรงประตูคือสีชิงชวน

วันนี้อากาศดีมาก แสงแดดสาดส่องไปทั่ว และผ้าม่านในห้องของฉันก็เปิดอยู่ ฉันจึงสามารถมองทุกอารมณ์ความรู้สึกที่อยู่บนใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน

ใบหน้าของเขาซีดเผือดลงอย่างรวดเร็ว สีหน้าทั้งหมดหายวับไป

มีเพียงสีดำจากลูกตาดำเท่านั้นที่สะท้อนลงบนแก้มขาวๆ ของเขา

ฉันคิดว่าวินาทีถัดไปสีชิงชวนก็จะเดินเข้ามาบีบคอฉันให้ตาย

หร่วนหลิงมองตามสายตาของฉันไปทางด้านหลังของเธอ เมื่อเธอเห็นสีชิงชวนแล้ว หลังจากนั้นเธอก็เดินออกไปจากห้องทำงานของฉันอย่างรู้ตัวว่าต้องทำตัวอย่างไรในสถานการณ์นี้

สีชิงชวนพลิกมือกลับไปปิดประตู หลังจากนั้นก็เดินเข้ามาหาฉันทีละก้าวๆ

เขามองไปที่น้ำตาลทรายแดงชงบนโต๊ะของฉันก่อน จากนั้นก็จ้องมองมาที่ฉัน “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ? ผมได้ยินไม่ชัด”

“เรื่องแบบนี้มันมีอะไรน่าฟังงั้นเหรอ? ” ฉันเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

ทันใดนั้นเขาก็เอามือตบลงบนโต๊ะ ฉันไม่ได้เห็นความโกรธแบบนี้จากดวงตาของสีชิงชวนมานานมากๆ แล้ว

“คุณพูดคำพูดเมื่อกี้ออกมาอีกครั้งซิ! ”

พูดอีกรอบก็พูดอีกรอบ อย่างไรเสียจะยืดหัวหรือหดหัวก็ตายอยู่ดี

พอเขาบีบคอฉันให้ตาย ปัญหาก็จะจบลงไปด้วย

ฉันยืดหลังขึ้นและพูดกับเขาอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เมื่อกี้นี้คุณได้ยินถูกแล้ว เมื่อเช้าฉันไปโรงพยาบาลและเอาเด็กออกไปแล้ว”

จากนั้นฉันก็หยิบใบแสดงการเข้ารับการผ่าตัดออกมาจากกระเป๋าแล้วโยนลงบนโต๊ะ

เขาจ้องมองมาที่ฉันตาไม่กะพริบ จากนั้นก็ยื่นมือออกมาหยิบใบแสดงการเข้ารับการผ่าตัดที่อยู่บนโต๊ะไป และก้มหน้าอ่านมันอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของเขาซีดขาวลงยิ่งกว่าเดิม ไม่มีสีเลือดเลยแม้แต่นิดเดียว