พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 68

ทั้งชีวิตของฉันพึ่งขึ้นศาลครั้งแรก ทว่าก็ไม่ได้ตื่นเต้นสักนิด

ไม่เพียงแต่หนีอีโจวกับเฉียวอี้คอยเป็นกำลังใจให้ฉัน ยังมีอีกจุดหนึ่งก็คือเพราะฉันไม่ได้ตั้งความหวัง จึงไม่กลัวที่จะสูญเสีย ทางกลับกัน ฉันเห็นพวกแม่เลี้ยงตื่นเต้นกันมาก

เซียวหลิงหลิงจ้องเขม็งฉันตลอด แม่เลี้ยงก็ดื่มน้ำไม่หยุด ก่อนจะเริ่มเปิดศาลเธอได้ไปเข้าห้องน้ำหลายรอบ มีเพียงเซียวซือที่ยังคงมองฉันด้วยแววตาอ่อนโยน

ฉันคิดว่าเฉียวอี้อคติกับเซียวซือเกินไป เธอไม่เหมือนแม่กับพี่สาวของตนหรอก

เมื่อเริ่มเปิดศาล ฉันไม่คิดว่าหนีอีโจวที่ปกติเป็นคนอ่อนโยนและสุภาพเรียบร้อย ทว่าตอนที่ทำคดีกลับพูดจาเฉียบแหลม แม่นยำ จี้ถึงจุดสำคัญ วิธีการของเขาจะมาในรูปแบบการโจมตีดั่งฝนฟ้าโหมกระหน่ำ ทุกถ้อยคำ ทุกหลักฐานที่อ้างอิงทำให้อีกฝ่ายไร้คำจะโต้ตอบ

หนีอีโจวทายถูก ทนายของอีกฝ่ายเอาประเด็นที่ฉันไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ มาสู้ในชั้นศาล แต่ทนายไห่ก็ออกมาชี้แจงว่าพินัยกรรมของคุณพ่อไม่ได้ระบุว่าจะมอบให้แก่ทายาท คุณพ่อแค่ระบุว่าจะมอบให้ฉัน

ฉันรับพินัยกรรมฉบับถ่ายเอกสารมาอ่านโดยละเอียดจึงจะตัวชี้ขาดของเรื่องนี้

ตอนที่ทนายไห่อ่านพินัยกรรมก่อนหน้านี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจฟังดีๆ และเวลาต่อมาก็ไม่ได้หยิบมาอ่านอย่างละเอียด ตอนนี้จึงจะรู้ว่าคุณพ่อคงคาดการณ์ไว้ว่าฉันต้องประสบสถานการณ์เฉกเช่นวันนี้ ดังนั้นท่านจึงระบุในพินัยกรรมอย่างชัดเจนว่าเป็นการมอบโดยสมัครใจ

ถ้าฉันรับมรดกในฐานะทายาท ฉันที่ไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับคุณพ่ออาจต้องสูญเสียอำนาจการครอบครอง ทว่าพินัยกรรมที่คุณพ่อได้ร่างไว้ไม่ได้พูดอย่างชัดเจนว่าเป็นมรดกสำหรับทายาท เขียนแค่ว่าเป็นการมอบให้เท่านั้น

แม่เลี้ยงกับเซียวหลิงหลิงหน้าเปลี่ยนสี ตะโกนโหวกเหวกโวยวายในชั้นศาล “พินัยกรรมฉบับนี้ต้องเป็นของปลอมแน่ๆ หรือไม่ก็สามีฉันต้องหลอก พินัยกรรมต้องเป็นของปลอมแน่ ทนายไห่กับเซียวเซิงร่วมมือกันฮุบสมบัติตระกูลเซียวของพวกเรา”

พวกแม่เลี้ยงพูดจาเสียมารยาทและไม่เคารพขั้นตอน ทนายของพวกเธอจึงตกเป็นรอง ไร้วาทศิลป์ทักท้วง ผลสุดท้ายคือฉันชนะคดี และศาลก็ไม่รับเรื่องการฟ้องครั้งที่สองของพวกเธอด้วย

เฉียวอี้เรียกชื่อฉันด้วยความดีใจ พลางยกหัวแม่มือให้ฉัน

อันที่จริงฉันไม่ได้ดีใจเป็นพิเศษหรอก เพราะตอนนี้แม่เลี้ยงเกลียดฉันกว่าเดิมแล้ว

หลังเลิกศาล ฉันกำลังลังเลว่าจะเข้าไปทักทายแม่เลี้ยงดีไหม เพราะถึงอย่างไรพวกเราก็เป็นคนใกล้ชิดที่สุดของคุณพ่อ

ทว่าฉันพึ่งเดินเข้าไปใกล้ เซียวหลิงหลิงก็พุ่งมาหาฉันราวกับเป็นสิงโตตัวเมีย จากนั้นก็ง้างมือตบหน้าฉันทั้งสองข้าง ทั้งยังเอาหน้าผากมาชนฉันด้วย

ตอนที่พวกเฉียวอี้เห็น ฉันก็นั่งแช่อยู่บนพื้นแล้ว

เซียวหลิงหลิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนแทบจะเป็นบ้า “เซียวเซิง ถุย เธอไม่ได้แซ่เซียวซะหน่อย ไอ้เนรคุณ มาอยู่บ้านฉันแล้วยังแย่งสมบัติพวกเราไปอีก ไอ้พันธุ์ทาง เธอมีสิทธิ์อะไรเอาหุ้นส่วนร้อยละสามสิบของบริษัทเซียวซื่อกรุ๊ปไป? เธอมีสิทธิ์อะไรเอาเงินสดกับตราสารหนี้ทั้งหมดไป?”

“เซียวหลิงหลิง ฉันขอเตือนนะ อย่าทำตัวบ้าคลั่งแบบนี้อีก ไม่งั้นฉันจะตบกระบาลเธอให้แตกเลย” เฉียวอี้ประคองฉันลุกขึ้น

หนีอีโจวรีบวิ่งเข้ามาดูอาการของฉัน ฉันเห็นความโกรธเคืองที่ผุดขึ้นบนใบหน้าเขา “คุณทำร้ายคนอื่นในศาลแบบนี้ ผมจะแจ้งความ แค่บาดเจ็บเล็กน้อย แต่ผมรับรองว่าคุณได้กินข้าวแดงในคุกอย่างน้อยหกเดือนแน่”

“เซียวเซิง เธอมีทนายหนุนหลังตั้งแต่เมื่อไหร่? เธอกล้าสวมเขาให้สีชิงชวนเหรอ?” ท่าเซียวหลิงหลิงเอามือเท้าเอวเหมือนกาน้ำชาเวลาน้ำดื่มเต็มที่แล้ว

เซียวซือเดินมาดึงตัวเซียวหลิงหลิงด้วยใบหน้าบึ้งตึง “พอแล้ว โวยวายพอหรือยัง?”

“เซียวซือ เธอยังใจเย็นได้อีกเหรอ? เธอกับพี่มีหุ้นแค่ร้อยละสิบ แต่ไอ้พันธ์ทางกลับมีร้อยละสามสิบ แต่เธอยังทนอยู่เฉยๆ ได้อีก เธอโง่หรือเปล่า...”

เซียวซือดึงตัวเซียวหลิงหลิงไป ก่อนไปเธอมองฉันปราดหนึ่ง แต่ฉันมองแววตาของเธอไม่ออก มันไม่ได้แววตาเคียดแค้น แต่ก็บอกไม่ถูก รู้เพียงว่ามันเปี่ยมไปด้วยเจตนาอันลึกลับ

หนีอีโจวก้มหน้าสำรวจฉัน “หน้าบวมนิดหน่อยนะ พวกเราไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

“ไม่ต้องแล้ว” ฉันส่ายหน้า “ปัญหาเล็กน้อย ฉันไม่ชอบเข้าโรงพยาบาล”

“ผมไปซื้อสเปรย์คลายบวมให้คุณนะ”

“เดี๋ยวก็หายบวมแล้ว” ฉันกล่าว

เฉียวอี้ทำท่าโมโหจนควันออกหู “ฉันอยากจะชกหล่อนให้ทรุดลงพื้นเลย ชกให้หัวหมูของหล่อนกลิ้งเข้าท้องของตัวเองไปเลย”