พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 124

ลั่วหลันมองแผ่นหลังของต้าจื้อและเสี่ยวจื้อ ถอนหายใจเบา ๆ ส่ายศีรษะเอ่ยว่า

“เจ้ามิต้องรู้สึกซาบซึ้งอันใด ข้ามิได้เลือกคนมาใช้งานอย่างไร้เหตุผล หากมิใช่เพราะพี่ชายของเจ้าพิสูจน์ตนด้วยการกระทำว่าเขาคือคนที่ไว้ใจได้ ข้าคงมิปล่อยให้พวกเจ้าอยู่ได้นานเพียงนี้”

นางเอ่ยจบประโยค เสี่ยวจื้อก็พลันวิ่งหวนกลับมา ร้องเรียกเสียงดัง

“พี่หญิง ด้านหน้ามีผู้คนมุงดูกันมากมาย ดูท่าจะมีเรื่องสนุก พวกเราไปดูกันเถิด!”

ยังมิทันที่ลั่วหลันจะเอ่ยสิ่งใด อาหลีขมวดคิ้ว พลางเอ็ดเสี่ยวจื้อ “จะไปดูอะไรกัน เจ้าไม่รีบไปสำนักศึกษาแล้วหรือไร?”

เสี่ยวจื้อแลบลิ้นออกมา “ดูแวบเดียวเอง ไม่เสียเวลามากหรอก อีกอย่างต้าจื้อก็ไปแล้วด้วย”

ได้ฟังเช่นนั้น ลั่วหลันเงยหน้ามองไป ก็เห็นต้าจื้อกำลังเบียดเสียดเข้าไปในฝูงชน

พิจารณาดูฟ้าแล้ว เห็นว่ายังเช้าอยู่ นางจึงเอ่ยกับเสี่ยวจื้อว่า

“ดูเสร็จแล้วก็รีบกลับมานะ ข้าจะรอเจ้าอยู่ตรงนี้”

เมื่อได้รับคำอนุญาตจากลั่วหลันแล้ว เสี่ยวจื้อจึงพยักหน้ารับอย่างดีใจ ก่อนวิ่งตรงไปยังฝูงชน

สำหรับความคึกคักเช่นนี้ ลั่วหลันมิใคร่อยากจะเบียดเสียดเข้าไปดู นางกวาดสายตามองแผงร้านค้าโดยรอบ ตรงนั้นมีร้านขายถังหูลู่ นางจึงหันไปพูดกับอาหลีว่า

“ไปซื้อบิ่งถังหูลู่มาสักหน่อย”

อาหลีพยักหน้า ก่อนจะกวักมือเรียกชายชราผู้ถือถังหูลู่ ชายชราจึงรีบก้าวเท้าเข้ามาหา

“แม่นาง ต้องการถังหูลู่หรือ?”

อาหลีพยักหน้า แล้วหันไปถามลั่วหลัน “คุณหนู จะเอาสักกี่ไม้ดีเจ้าคะ?”

ลั่วหลันพยักหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอาสี่ไม้ก็แล้วกัน พวกเจ้าสามคน คนละหนึ่งไม้ ส่วนอีกไม้เก็บไว้ให้ท่านอ๋อง ไม่รู้ว่าเขาจะได้ลิ้มรสมานานแค่ไหนแล้ว”

อาหลีหันไปบอกชายชราผู้ขายถังหูลู่

“เอาสามไม้”

ลั่วหลันขมวดคิ้ว “ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าเอามาสี่ไม้หรอกหรือ?”

“ข้าไม่กินเจ้าค่ะ ของสิ่งนี้เย็น ข้ากลัวว่ากินมากเกินไปจะทำให้ไอ”

พูดจบ นางก็รับเอาถังหูลู่จากมือของชายชรามาสามไม้ จ่ายเงินเรียบร้อย แล้วจึงแบ่งให้กับต้าจื้อและเสี่ยวจื้อที่เพิ่งวิ่งกลับมาคนละไม้ ส่วนไม้ที่เหลือ นางก็ถือเอาไว้ในมือ

เมื่อต้าจื้อและเสี่ยวจื้อได้เห็นถังหูลู่ ต่างก็ยิ้มจนแก้มปริ

อาหลีอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขณะเดินไปพลาง

“ข้างหน้ามีสิ่งใดครึกครื้นหรือ?”

เสี่ยวจื้อกัดถังหูลู่หนึ่งคำใส่ปาก เคี้ยวตุ้ย ๆ ก่อนเอ่ยเสียงอู้อี้ว่า

“มีคนกำลังแสดงหมัดมวย หวังจะได้เงินบ้าง แต่คนเหล่านั้นดูเสร็จก็เดินจากไป ดูท่าทางเขาคงไม่ได้เงินสักอีแปะ”

พูดถึงตรงนี้ เขาส่ายหน้าอย่างปลงพลางถอนหายใจ “คนผู้นี้ก็ช่างกระไร เป็นสายตรวจดี ๆ ไม่ชอบ กลับเลือกมาเร่ขายศิลปะหาเงิน?”