พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 126

"ท่านแม่..."

จางหยวนขมวดคิ้วร้องเรียกนาง “ท่านพูดแบบนี้ทำไม ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือ ข้ามีมือมีเท้า ไม่ว่าข้าทำอะไรก็เลี้ยงท่านได้”

เมื่อได้ยินหญิงชรากล่าวเช่นนี้ ลั่วหลันยิ่งรู้สึกผิดต่อจางหยวน

นางพูดขึ้นว่า

“จริงสิ ท่านได้ยินเรื่องหลี่ว์เหวยบ้างไหม”

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ จางหยวนก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที เขาประสานมือพูดว่า

“ได้ยินแล้วพ่ะย่ะค่ะ พูดถึงเรื่องนี้ กระหม่อมนับถือท่านมาก หากไม่ใช่เพราะท่านเปิดโปง ความชั่วช้าของเขาต่อหน้าฮ่องเต้ ไม่มีใครทำอะไรเขาได้ จริงสิ ได้ยินมาว่ากรมอาญากำลังออกประกาศหาเบาะแสการกระทำชั่วช้าของเขากับนักสืบหู กระหม่อมยังคิดจะไปกรมอาญา บอกทุกอย่างที่กระหม่อมรู้”

ลั่วหลันอมยิ้ม จากนั้นก็พยักหน้า

“กรรมดีกรรมชั่วย่อมมีผลตอบแทน ไม่ทำร้ายข้าก่อน ข้าก็จะไม่ทำร้ายใคร หากใครทำข้าก่อน ข้าต้องตอบแทนให้สาสม”

นางฝืนยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าไปทำงานเถอะ ข้ายังมีธุระ”

จางหยวนรีบประสานมือโค้งคำนับ

“น้อมส่งอวี้หวังเฟย”

นางพยักหน้าแล้วนำทุกคนออกไป

จางหยวนมองตามหลังของนาง จางหยวนดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง หญิงชราถอนหายใจ

“เฮ่อ! น่าสงสาร ได้ยินมาว่านางเป็นพระชายาที่จะถูกฝังกับท่านอ๋อง เป็นผู้หญิงที่ดีเหลือเกิน หวังว่าอวี้อ๋องจะอยู่ได้นานหน่อย”

“ท่านแม่ กังวลมากเกินไปแล้ว อวี้อ๋องมีหมอเก่งๆ อย่างอวี้หวังเฟยคอยดูแล เขาจะต้องไม่เป็นไร ไปกันเถอะ ข้าจะส่งท่านกลับบ้านค่อยไปกรมอาญา"

สองแม่ลูกสนทนาพลางประคองกันเดินกลับบ้าน

ลั่วหลันพาต้าจื้อกับเสี่ยวจื้อแยกไปเรียนที่โรงเรียนสองแห่งในเมือง เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว นางรู้สึกว่าโรงเรียนซูเซียงเก๋อทางตะวันออกของเมืองเหมาะสมกว่า

อาจารย์ที่นั่นเป็นคนหนุ่มสกุลกัวนามสี่ เคยสอบได้เป็นทั่นฮวาในการสอบเข้าราชสำนัก เป็นเพราะเบื่องานราชการ จึงเปิดโรงเรียนแห่งนี้ขึ้นมา แน่นอนว่าค่าเล่าเรียนไม่สูงนัก เพียงห้าร้อยอีแปะต่อคนต่อเดือน

ในที่สุดนางก็ตัดสินใจให้ต้าจื้อกับเสี่ยวจื้อไปเรียนหนังสือที่โรงเรียนซูเซียงเก๋อ นางกับอาจารย์กัวตกลงที่จะให้เด็กทั้งสองไปโรงเรียนแต่เช้าวันพรุ่งนี้

หลังจากกลับถึงจวนอ๋อง นางสั่งอากังเตรียมเงินสิบเก้าตำลึง เมื่อสองคนนั้นมาทวงหนี้ ขอให้พวกเขาเขียนใบรับเงิน และพิมพ์ลายนิ้วมือเพื่อป้องกันไม่ให้สองคนนั้นผิดคำพูด

หลังจากสั่งแล้ว นางรับถังหูหลูจากมือของอาหลีแล้วเดินไปที่เรือนหลัง

เมื่อนางถือถังหูหลูปรากฏตัวต่อหน้าเหลิ่งอวี้ เขาก็อดยิ้มไม่ได้

“หลันเอ๋อร์ เจ้าเห็นข้าเป็นเด็กหรืออย่างไร”

"ใช่เพคะ!"