พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 147

นางส่ายหน้าด้วยความเศร้าเล็กน้อยและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “เขาเป็นคนเข้มแข็งมาก เขาจะพูดออกมาได้อย่างไรหลังจากถูกทรมานแบบนั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเลย หม่อมข้าเองก็ไม่ได้ถาม อย่างไรเสียมันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่ายกย่องอะไร”

ตอนที่ตอบนางจงใจมองจากหางตา ใบหน้าของฉางกุ้ยเฟยฉายแววนิ่งสงบ

ครู่หนึ่งนางก็วางถ้วยชาในมือลงก่อนจะค่อยเอ่ยปาก

“เรื่องนี้ข้าได้ยินแล้วก็ตกมาก ข้าจะให้คนสืบสวนเรื่องนี้ให้ละเอียดถี่ถ้วน หลังจากผ่านไปหลายปีอวี้เอ๋อร์ยังเกลียดข้าที่ไม่ได้ช่วยเหลือเขา ข้าขอความเมตตาต่อหน้าฝ่าบาท แต่ฝ่าบาทปฏิเสธ ข้ารู้สึกเสียใจ วันนี้จึงมาเพื่อพบเขา”

เมื่อพูดเช่นนั้นแววตาของนางก็เผยความรักไคร่ก่อนจะกลายเป็นแววตาเจ็บปวด

ลั่วหลานรู้สึกดูถูกพฤติกรรมเสแสร้งของนางในใจ ความกังวลที่แสร้งทำของนางช่างประดิษฐ์และน่ารำคาญอย่างยิ่ง

เมื่อครู่หมอหลวงต้องการพบนางแต่นางปฏิเสธไปแล้ว ตอนนี้ฉางกุ้ยเฟยต้องการพบนาง นางจึงปฏิเสธตรงๆ ไม่ได้

ดังนั้นนางจึงพยักหน้ากับฉางกุ้ยเฟย

“เนื่องจากพระนางต้องการเข้าพบท่านอ๋อง เช่นนั้นข้าจะไปแจ้งเขา ไม่ทราบว่าเขาจะยอมพบหรือไม่”

“ไม่ต้องหรอก”

ฉางกุ้ยเฟยยืนขึ้น “ในฐานะแม่ ข้าต้องการพบลูกชาย ข้าจำเป็นต้องแจ้งให้เขาทราบหรือ”

หลังจากที่พูดจบ นางก็เดินมาหาลั่วหลาน มองไปทางด้านข้างของนาง รอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏที่มุมปากของนาง

“อวี้หวังเฟย เจ้าทำให้ข้าประทับใจมาก ข้าไม่คาดคิดว่าเจ้าจะจัดการจวนอวี้อ๋องได้ดีขนาดนี้ ข้าประหลาดใจมาก ทำไมข้าไม่เห็นว่าเจ้าเป็นคนที่มีความสามารถเช่นนี้”

ลั่วหลานเข้าใจสิ่งที่นางหมายถึง นางคงเสียใจมาก ลั่วหลานควรจะเป็นหมากในมือของนาง แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นคนที่นางควบคุมไม่ได้

ลั่วหลานแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจว่านางหมายถึงอะไร ก่อนจะตอบรับด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณสำหรับคำชมของพระนาง ตั้งแต่วันที่ลั่วหลานแต่งเข้าตระกูลก็ปฏิบัติตามคำสอนของพระนาง ยกจวนอวี้อ๋องเป็นที่หนึ่ง การดูแลท่านอ๋องเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด”

ฉางกุ้ยเฟยจ้องมองนางอย่างดูถูก ก่อนจะเดินไปที่ประตูหลัง

คนรับใช้ที่ยืนอยู่ที่ทางเข้าทางเดินเพิ่งได้รับการคัดเลือกจากอาโฮ่วเมื่อไม่กี่วันก่อน เมื่อพวกเขาเห็นฉางกุ้ยเฟยเข้ามาใกล้ก็รีบเข้าไปขวาง

“อวี้หวังเฟยมีคำสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้าไปเรือนหลังหากไม่ได้รับอนุญาตจากนาง”

สิ่งนี้ทำให้หรูอี้ ฉางกุ้ยเฟย รวมไปถึงอาหง อาโฮ่วต่างตกตะลึง

หรูอี้เอามือปิดหน้าและมองดูฉางกุ้ยเฟยด้วยสายตาไม่พอใจ “พระนาง...”

ใบหน้าของฉางกุ้ยเฟยซีดลง นางหันไปมองลั่วหลาน แต่ลั่วหลานกลับพูดขึ้นมา

“พระนาง หรูอี้อาศัยอำนาจของท่านมาสร้างปัญหาที่จวนอวี้อ๋อง หม่อมข้าคิดว่าพระนางเองก็ใจดีกับคนรับใช้เสมอ แต่นางมีสิทธิ์อะไรมาตบตีคนอื่น นางอยู่ในจวนอวี้อ๋องมาตั้งแต่หม่อมข้าออกจากจวนไป ไม่รู้ความ หม่อมข้าคิดว่าจะช่วยสั่งสอนนางแทนท่าน ท่านคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม”

เมื่อนางพูดเช่นนี้ หรูอี้ก็หน้าซีดด้วยความโกรธ

แม้ว่าฉางกุ้ยเฟยจะรู้ว่าการที่ลั่วหลานจะสั่งสอนคนรับใช้ของตนต่อหน้าถือเป็นการไม่เคารพนาง แต่นางก็ไม่อาจปล่อยให้คนรับใช้ของจนทำอะไรบุ่มบ่ามในจวนอวี้อ๋องเช่นนี้จนเสื่อมเสียชื่อเสียงตนเองได้

นางจึงจ้องมองหรูอี้และกล่าวกับนางอย่างเข้มงวดว่า

“คนในจวนอวี้อ๋องไม่จำเป็นต้องให้เจ้าสั่งสอน ขอโทษอวี้หวังเฟยซะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วหลานก็โบกมือและพูดว่า “ม่ต้องขอโทษข้า ขอโทษคนรับใช้สองคนนั้นเถอะ”