พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 148

คนรับใช้ทั้งสองคุกเข่าลง เมื่อได้ยินว่าคนรับใช้ข้างกายฉางกุ้ยเฟยต้องขอโทษพวกเขา พวกเขาจะรับคำขอโทษนั้นได้อย่างไร?

ดังนั้นพวกเขาจึงรีบเอ่ย

“พวกเรามีตาหามีแววไม่ ไม่รู้จักฉางกุ้ยเฟย มันเป็นความผิดของพวกเรา”

ลั่วหลานยกคิ้วขึ้นและมองดูพวกเขาทั้งสองพร้อมกับพูดอย่างเข้มงวด

“เงยหน้าขึ้น จวนอวี้อ๋องไม่จำเป็นต้องก้มหน้าก้มตา”

เมื่อทั้งสองได้ยินเช่นนั้นจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น

หรูอี้เม้มปาก เอ่ยเสียงเบา

“ขอโทษ”

ลั่วหลานขมวดคิ้วและจ้องมองนาง "หรูอี้ เมื่อก่อนเจ้าพูดเสียงดังมาก ทำไมตอนอยู่ต่อหน้าพระนางถึงได้เสียงเบาเช่นนี้ล่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของฉางกุ้ยเฟยก็เคร่งเครียด นางตะคอก

“อย่าชักช้า”

เมื่อเห็นว่าฉางกุ้ยเฟยโกรธเล็กน้อย หรูอี้ก็กัดริมฝีปากและพูดเสียงดังขึ้น

“ข้าขอโทษพวกเจ้าสองคน ข้าไม่ควรทำเช่นนั้น”

คนรับใช้ทั้งสองเกิดความสับสนขึ้นอย่างกะทันหัน พวกเขาเคยทำงานเป็นคนรับใช้ในตระกูลที่ร่ำรวยมาก่อน มักจะถูกตีและลงโทษเมื่อทำผิด ไม่มีใครเคยใส่ใจความรู้สึกของพวกเขาเลย

วันนี้เพราะพวกเขาไม่รู้จักฉางกุ้ยเฟย จึงโดนตบหน้า และหวังเฟยก็ลุกขึ้นมาปกป้องพวกเขาจริง นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยฝันถึงเลย

หลังจากที่หรูอี้ขอโทษอย่างโกรธเคือง นางก็เดินตามฉางกุ้ยเฟยไปที่เรือนหลัง

ลั่วหลาน พร้อมด้วย อาหง อาโฮ่ว และคนอื่นๆ เดินตามติดมาอย่างใกล้ชิด

เหลิ่งอวี้กำลังนั่งเขียนหนังสืออย่างเก้ๆ กังๆ อยู่ที่โต๊ะในห้องของเขา เสี่ยวจื้อนั่งอยู่ตรงข้ามและกำลังฝึกฝนตัวอักษรที่อาจารย์สอนเขาในวันนี้

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เสี่ยวหลิงจื่อซึ่งกำลังบดหมึกให้เขาอยู่ก็ตกใจแล้วเอ่ยเสียงเบา

“ท่านอ๋อง มีคนมาขอรับ”

“ใช่”

ใบหน้าของเหลิ่งอวี้เย็นชา “ซ้ำยังมากกว่าหนึ่งคนด้วย”

เสี่ยวจื้อวางพู่กันในมือลงแล้วพูดด้วยความกังวลเล็กน้อย

“ท่านอาจารย์ นี่คือฉางกุ้ยเฟยใช่หรือไม่”

เหลิ่งอวี้ยกมุมปากขึ้นและหัวเราะเยาะอย่างดูถูก “นางมาดูว่าข้าตายหรือยัง”

ทันทีที่เขาพูดจบ เสียงของลั่วหลานก็ดังมาจากด้านนอก

“ท่านอ๋องอวี้ ฉางกุ้ยเฟยต้องการพบท่าน เข้าไปได้หรือไม่”

เหลิ่งอวี้หยิบหินหมึกขึ้นมาในมือแล้วพูดกับเซียวหลิงจื่อที่อยู่ข้างๆ เขา

“ทำให้แตก”

เสี่ยวหลิงจื่อรู้สึกสับสนเล็กน้อย เสี่ยวจื้อก็ยิ่งสับสนมากกว่า

“กลับวัง”

หรูอี้ยังคงทำหน้าบูดบึ้งเพราะความโกรธที่นางเพิ่งได้รับมา ก่อนจากไปนางไม่ลืมที่จะจ้องมองลั่วหลาน

ลั่วหลานกะพริบตามองนางอย่างภาคภูมิใจ เด็กคนนี้เอาเปรียบคนอื่นและไม่เคยเรียนรู้บทเรียนเลยสักครั้ง นางมีแต่อวดเบ่ง ไม่มีสมอง

หลังจากฉางกุ้ยเฟยจากไป ก็ตกเย็น

เมื่อกลับมาที่ห้อง เหลิ่งอวี้กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง ดูเหมือนกำลังคิดถึงอะไรบางอย่างโดยหลับตาอยู่

เมื่อลั่วหลานเข้ามา เขาก็ลืมตาขึ้นมองดูนางและถามเบาๆ

“หลานเอ๋อร์ นางไปแล้วหรือ?”

“ไปแล้ว”

ลั่วหลานนั่งลงข้างๆ เขา หยิบคำที่เขาเพิ่งเขียนขึ้นมา และชมเชยอย่างจริงใจ “ท่านพี่ เขียนได้สวยจริงๆ”

“มีระโยชน์อะไร แค่แสร้งทำ”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ แววตาหม่นหมองก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

“เหมือนกับท่านแม่ของข้า ต่อหน้าเป็นแม่ แต่ไม่เคยทำอะไรที่คนเป็นแม่ควรทำเลย”

เมื่อมองดูใบหน้าที่ผิดหวังของเขา ลั่วหลานก็เม้มริมฝีปาก จับมือเย็นๆ ของเขา และถามเบาๆ

“ท่านพี่ เคยคิดหรือไม่ว่าบางทีนางอาจไม่ใช่แม่แท้ๆ ของท่าน”

เหลิ่งอวี้ตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็ขมวดคิ้วและมองดูนาง “ข้าคิดเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่แม้แต่ท่านพ่อก็ยังบอกว่านางเป็นแม่แท้ๆ ของข้า นอกจากว่านางไม่ชอบข้า ข้าก็คิดเหตุผลอื่นไม่ออกเลย”