พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 150

“ให้เจ้าเจอ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้ข้ามีธุระต้องออกไปข้างนอก”

“ฝ่าบาท...”

หญิงสาวดูเหมือนอยากจะพูดบางอย่าง แต่เขากลับโบกมือให้นาง

“ข้าบอกว่าจะให้เจอ เจ้าไม่ต้องพูดเรื่องนี้อีก”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาได้จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย หันหลังแล้วเดินออกไปที่ประตู

หญิงสาวนอนอยู่บนเตียงน้ำตาไหลนองหน้า

เหตุผลที่นางเชื่อฟังเขาในช่วงนี้ก็เพื่อให้เขาไว้ใจและหาทางหลบหนีออกไปเจอลูกสักครั้ง

แต่เหลิ่งอวิ่นยังคงเฝ้าดูนางอย่างใกล้ชิด ทุกครั้งที่นางจะไปห้องน้ำเขาก็จะสั่งให้คนตามไปเฝ้า

ดังนั้นนางจึงคอยมองหาโอกาสอยู่เสมอ นางเป็นห่วงสามีและลูก ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง มีอาหารกิน มีเสื้อผ้าใส่หรือไม่

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากก้มตัวลงบนเตียงแล้วร้องไห้

เมื่อเหลิ่งอวิ่นมาถึงห้องโถงหลัก ราชครูอู๋ก็จ้องมองเขาด้วยใบหน้ามึนตึง

เขาเดินอย่างรวดเร็วไปข้างหน้าและโค้งคำนับ “เสด็จปู่ อวิ่นเอ๋อร์มาช้า หวังว่าท่านจะไม่ถือสา”

ราชครูอู๋พยายามอย่างมากเพื่อสงบลมหายใจ เขากำหมัดแน่น จ้องมองไปที่เหลิ่งอวิ่นก่อนจะคำราม

“นอกจากใช้เงินฟุ่มเฟือยแล้วเจ้ายังทำอะไรได้อีก?”

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ เหลิ่งอวิ่นก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยเหตุผล

“ทูลเสด็จปู่ ข้าก็เป็นกังวลเรื่องผู้สืบทอด จึงพยายามอย่างหนักทั้งวันทั้งคืน หวังว่าเสด็จปู่จะไม่ตำหนิข้า”

อู่หยวนจางรู้สึกโกรธจนแทบตาย เขาชี้นิ้วก่อนจะวางมือลงอย่างช่วยไม่ได้

“เฮ้อ หากไม่ใช่เพราะแม่ของเจ้าจากไปเร็ว ข้าคงตีเจ้าสักที”

เหลิ่งอวิ่นยกคิ้วขึ้นและหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ "ถ้าเสด็จปู่ต้องการตีข้า ก้นของอวิ่นเอ๋อร์ก็พร้อมเสมอไม่ว่าแม่ของข้าจะอยู่หรือไม่ก็ตาม”

จู่ๆ อู๋หยวนจางก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “พอแล้ว นั่งลงเถอะ ข้ามีเรื่องต้องคุยกับเจ้า”

จากนั้นเหลิ่งอวิ่นก็ปรับสีหน้าแล้วนั่งลงที่ด้านซ้ายของราชครูอู๋ เขายกชาบนโต๊ะขึ้นมาดื่ม วางถ้วยชาลง เช็ดมุมปากด้วยแขนเสื้อ แล้วพึมพำ

“ตอนนี้ข้าเหนื่อยมากจนแทบไม่มีเวลาได้ดื่มน้ำเลย”

ราชครูอู๋ขมวดคิ้วและปิดปากด้วยการไอ จากนั้นจึงถามอย่างจริงจัง

“เจอตัวคนที่หลบหนีมาหรือยัง”