พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 159

เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนี้ ฮูหยินจางก็ยกมือขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตา เม้มริมฝีปากและพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง

“สิ่งที่หวังเฟยพูดก็สมเหตุสมผล ข้าจะกลับไปรอ แล้วจะกลับมาอีกในเช้าวันมะรืนนี้”

หลังจากที่นางพูดจบ นางก็หันหลังกลับและเดินออกไปอย่างช้าๆ โดยมีสาวใช้ที่นั่งข้างๆ คอยช่วยเหลือ

เมื่อมองดูด้านหลังของนาง ลั่วหลานก็รู้สึกเศร้าโศกในใจ จำได้ว่าเมื่อพบนางครั้งแรก นางมีรูปร่างอ้วนกลมและมีใบหน้าสีชมพู ตอนนี้ใบหน้าของนางซูบผอมและซีดลงมาก

……

จวนอวี้อ๋องเงียบสงบเป็นเวลาสองคืน ลั่วหลานนอนอยู่บนเตียงพลิกตัวไปมา นอนไม่หลับ

เหลิ่งอวี้หันกลับมามองนางด้วยตาที่เบิกกว้างและกระซิบที่หูนาง

“หลานเอ๋อร์ นอนไม่หลับหรือ”

“ท่านพี่ ยังไม่นอนหรือ”

นางหันกลับมา และเมื่อดวงตาของนางสบกับสายตาของเขา นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจทันที

“ข้ารู้สึกไม่สบายใจมาตลอด ในวันที่ต้าจื้อถูกวางยาพิษ รัชทายาทสุนัขขู่ว่าจะมาหาท่าน จากนั้นอีกสองวันต่อมาก็เงียบผิดปกติ ท่านคิดว่าพายุกำลังก่อตัวหรือไม่”

เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนี้ เหลิ่งอวี้ก็เม้มปากและเหยียดแขนออก นางนอนลงบนแขนของเขา เขาอุ้มนางไว้ในอ้อมแขน ตบหลังนางและปลอบโยนนางเบาๆ

“จากนี้ไปไม่ว่าพายุจะใหญ่ขนาดไหน ข้าจะเผชิญมันร่วมกับเจ้า”

นางซุกตัวอยู่ในอ้อมแขน ถูตัวกับหน้าอกของเขา พยักหน้า และพูดอย่างออดอ้อน

“ตั้งแต่วันที่ท่านยืนขึ้นได้ ข้ารู้ว่าข้ามีใครสักคนที่พึ่งพาได้ ต่อไปนี้จะไม่มีใครกล้ารังแกข้าอีกแล้ว”

เขาจับร่างเล็กของนางไว้แล้วหลับตาลง กัดริมฝีปากล่างอย่างแรง เขาสาบานในใจว่าเขาจะทำอย่างดีที่สุดเพื่อปกป้องนางไปตลอดชีวิต

มือของเขาถูไปมาบนหลังของนาง ลมหายใจร้อนๆ จากปากของนางก็พุ่งไปมาบนหน้าอกของเขา ทำให้กล้ามเนื้อของเขาเกร็งขึ้นทันใด มือของเขาบีบเอวของนางโดยไม่รู้ตัว

นางเงยหน้าขึ้นมองคางอันหล่อเหลาของเขาแล้วอดไม่ได้ที่จะจิกมันเบาๆ ด้วยริมฝีปากสีแดงของนาง

ทันทีที่เขาก้มหัวลง ริมฝีปากเย็นๆ ของเขาบังเอิญประทับกับริมฝีปากสีแดงของนาง

นางใช้แขนโอบคอของเขาอย่างรวดเร็ว มองดูเขาด้วยดวงตาที่พร่ามัว เม้มริมฝีปากสีแดงของนางและพูดด้วยน้ำเสียงเง้างอน

“ท่านใช้พลังทั้งหมดไปกับการฝึกศิลปะการป้องกันตัวและไม่มีเวลาที่จะรักข้าเลยหรือ”

“จะเป็นไปได้อย่างไร”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน