พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 160

เมื่อนางได้ยินคำถามนี้ เสี่ยวเฟิงก็กะพริบตาสองสามครั้งด้วยความตื่นตระหนก จากนั้นก็ตอบเลี่ยงๆ ว่า

“ข้า... ข้าทำอะไร? แม้ข้าไม่ได้บอกลาตอนไป แต่ข้าก็ไม่ได้เอาอะไรไปจากจวนอวี้อ๋องสักชิ้น ข้าทำอะไรผิด”

เมื่อเห็นว่านางไม่ยอมรับ ลั่วหลันก็ตะคอกอย่างเย็นชา และเมื่อเห็นว่านางกลอกตาไปมาก็ตะโกนเสียงแหลมว่า

“ผงเบญจพิษของเจ้ามาจากไหน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เสี่ยวเฟิงก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรีบโบกมือส่ายหัว

“ข้าไม่เข้าใจว่าไป๋หวังเฟยพูดอะไร มีผงเบญจพิษอยู่ที่ไหน? ข้าไม่เข้าใจ”

“เจ้าไม่ยอมรับใช่ไหมล่ะ งั้นบอกข้าหน่อยว่าเช้าวันที่ต้าจื้อถูกวางยา เสี่ยวหม่าปวดท้องกะทันหัน เจ้าบังเอิญไปพบและเสนอตัวนำโจ๊กไปให้ต้าจื้อ ระหว่างทางมีคนคนหนึ่งเห็นกับตาว่าเจ้าเทผงในขวดใส่ชามโจ๊กใช่ไหม”

"เปล่า"

เมื่อเสี่ยวเฟิงได้ยินเช่นนี้ เขาก็เงยหน้าขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว “ขวดสีม่วงอะไร? มีคนใส่ร้ายข้าชัดๆ มันเป็นแค่ผงแป้ง”

หลังจากพูดอย่างนั้น ทันใดนั้นนางก็ตระหนักว่าตัวเองพูดผิด จึงเอามือปิดปาก

“ไม่ ไม่มีอะไรเลย ไม่มีทั้งขวดและแป้ง ข้าพูดผิดไปแล้ว”

เมื่อเห็นว่านางพูดความจริงแล้วและต้องการปฏิเสธ จางหยวนที่อยู่ข้างหลังก็เตะก้นนางอย่างแรงและด่าด้วยความโกรธ

“พูดออกมาแล้วยังจะปฏิเสธอีกเหรอ? เหมือนว่าเจ้าจะทำจริงๆ?”

ทันใดนั้นเสี่ยวเฟิงก็หน้าซีด นางรีบเปลี่ยนคำพูดด้วยความตื่นตระหนก

“ไม่ ไม่ ข้าพูดผิด ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย พวกเจ้ากำลังทำให้ข้าพูดผิด”

เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเฟิงยังเจ้าเล่หห์ ลั่วหลันก็ทำหน้าจริงจังและตะโกนด้วยความโกรธ

“ทหาร เอาตัวเสี่ยวเฟิงไปศาลาว่าการ ให้เจ้าหน้าที่ของสอบสวน ความผิดฐานวางยาพิษมีโทษประหาร”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เสี่ยวเฟิงก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกไม่รู้จะทำอย่างไรจึงก้มหัวอ้อนวอน

“หวังเฟยโปรดยกโทษให้ข้าด้วย ข้าไม่อยากไปศาลาที่ว่ากลาง ข้ายังมีพ่อตาบอดที่ต้องดูแลที่บ้าน ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้ว ข้าเลอะเลือนและเผลอทำผิดไป หวังเฟยโปรดยกโทษให้ข้าด้วย!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน