พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 162

ลั่วหลันแวบออกมาจากความมืดและกระซิบกับคนรอบตัวว่า

“นักสืบโจว เมื่อกี้ท่านได้ยินการสนทนาของพวกเขาแล้ว เสี่ยวจู้จื่อติดสินบนเสี่ยวเฟิงฆ่าต้าจื่อ เรื่องนี้ศาลาว่าการของท่านจะนิ่งเฉยไม่ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวจู้จื่อก็มองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นตระหนก จากนั้นมองเซียวเฟิงชี้หน้าเขาและพูดด้วยความโกรธกว่า

“ไอ้เสี่ยวเฟิง เจ้ากล้าทรยศข้าได้ รอก่อน…”

เสี่ยวเฟิงยืนอยู่ข้างลั่วหลัน ทันใดนั้นเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ “หืม! หากหวังเฟยมาช้ากว่านี้ เจ้าคงฆ่าปิดปากข้าไปนานแล้ว ให้ข้ารอแล้วเจ้าจะทำอะไรได้”

ทันใดนั้นนักสืบโจวก็ตะโกนเสียงดัง

“ทหาร พาสองคนนี้ศาลาว่าการ รอใต้เท้าอวี๋ไต่สวนในศาลพรุ่งนี้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เซียวเฟิงซีก็รีบขอร้องลั่วหลัน

“หวังเฟย ท่านสัญญาว่าจะปล่อยข้าไป ท่านจะให้ข้าไปศาลาว่าการไม่ได้ ท่านต้องช่วยพูดแทนข้า”

ลั่วหลันมองเขาอย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมย

“ถ้าวันนี้ข้าปล่อยเจ้าไป พรุ่งนี้คงมีคนที่เหมือนเจ้าอีกมากมาขี่คอขี้รดจวนอวี้อ๋องของข้า เจ้าเป็นผู้ใหญ่แล้วและต้องรับในสิ่งที่เจ้าทำ แต่เจ้าไม่ต้องห่วงต้าจื่อไม่ตาย ใต้เท้าอาจลดโทษให้เจ้า”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เสี่ยวเฟิงก็กัดฟันและมองนาง "หวังเฟย เจ้ามันหลอกลวง"

ทันทีที่พูดจบ อาโฮ่วที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เตะขาเขาอย่างแรง หากไม่มีข้าราชการสองคนพยุงเขาคงล้มลงไปแน่นอน

อาโฮ่วพูดอย่างดุดัน

“เจ้าสวะ หากวันนี้ไม่ใช่หวังเฟยช่วยเจ้าได้ทันเวลา เจ้าคงตายในน้ำมือชายคนนี้ไปนาน ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณยังกล้าใส่หวังเฟยอีก?”

ลั่วหลันยิ้มมุมปากและพูดอย่างเย็นชา

“ท่านโจวพรุ่งนี้ก่อนขึ้นศาลโปรดแจ้งข้าด้วย ข้าอยากรู้ว่าใครยุให้ทาสคนนี้สังหารคนในจวนอวี้อ๋อง”

เสี่ยวจู้จื่อมองนักสืบโจวด้วยความเหยียดหยาม "ถ้าวันนี้เจ้าจับกุมข้า พรุ่งนี้เจ้าจะก้มหัวและปล่อยตัวข้า ข้าขอเตือนเจ้าว่าให้เคารพข้าหน่อย"

เมื่อเห็นว่าเขาหยาบคายมากองค์รักที่อยู่ข้างนักสืบโจก็เดินไปข้างหน้าตบปากเขาสองทีและพูดอย่างดุดัน

“กล้าพูดจาหยาบคายต่อหน้านักสืบโจวได้ยังไง กล้าแทนตัวเองแบบนี้ อยากตายหรือไง”

เสี่ยวจู้จื่อพ่นเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปาก หรี่ตามองดูคนที่ตบปากเขาและพูดทีละคำว่า "เจ้ากล้าทำร้ายข้า เชื่อไหมพรุ่งนี้ข้าจะให้เจ้าคุกเข่าร้องขอความเมตตาจากข้า?”

“เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!”