พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 164

เสี่ยวจู้จื่อมองเหลิ่งอวิ่นอย่างตื่นตระหนก "ไท่จื่อช่วยข้าด้วย ไท่จื่อช่วยข้าด้วย! ข้าเป็นผู้บริสุทธิ์ ข้าเป็นผู้บริสุทธิ์"

เหลิ่งอวิ่นขมวดคิ้วมองใต้เท้าอวี๋ ประสานมือพูดว่า

“ใต้เท้าอวี๋ ในเมื่อคนของจวนอวี้อ๋องยังไม่ตาย โทษของเสี่ยวจู้จื่อก็ไม่หนัก ท่านไม่ขังเขาได้หรือไม่ กลับไปข้าจัดการเขาเอง”

ลั่วหลันก็รู้ว่าเสี่ยวจู้จื่อไม่ชี้ตัวรัชทายาทจอมโฉดสั่งให้เขาทำ รัชทายาทต้องปกป้องเสี่ยวจู้จื่อแน่นอน นางอยากจะดูว่าใต้เท้าอวี๋ผู้พิทักษ์ความยุติธรรมจะไว้หน้ารัชทายาทหรือไม่

ใต้เท้าอวี๋ประสานมืออย่างสุภาพไปทางรัชทายาทกล่าวว่า

“ฝ่าบาท แม้ว่าเสี่ยวจู้จื่อจะเป็นคนของจวนรัชทายาท แต่เขาไม่ได้ทำผิดในจวนของฝ่าบาทฉะนั้น กระหม่อมไม่อาจส่งเขาให้ท่านจัดการได้ ส่วนเรื่องที่เขาควรได้รับโทษอย่างไร กระหม่อมจะจัดการตามดุลพินิจ หวังว่าฝ่าบาทจะไม่เข้ามาแทรกแซงพ่ะย่ะค่ะ”

เหลิ่งอวิ่นสีหน้าเย็นชา รู้ดีว่าใต้เท้าอวี๋ผู้นี้ไม่ใช่คนที่คุยได้ง่าย อย่าว่าแต่ตัวเขาที่เป็นรัชทายาท แม้แต่ท่านตาของเขาก็ไม่ไว้หน้า

เขาจึงขยิบตาให้เสี่ยวจู้จื่อเป็นนัยให้เขาไม่ต้องกังวล ตนจะคิดอ่านหาวิธีช่วยให้ได้

เมื่ออวี๋ซื่อหมิงเห็นเช่นนี้ ก็ทุบค้อนดัง “ปัง!” เสียงดังสะท้อนไปทั่วศาล ตวาดเสียงดัง

“พาคนออกไป เลิกศาล”

เพิ่งสิ้นเสียง สายตรวจหวางก็นำคนเข้ามาลากเสี่ยวจู้จื่อกับเสี่ยวเฝิงออกไป

เหลิ่งอวิ่นอยากจะยกมือขึ้นห้าม แต่เห็นสายตาจ้องมองของลั่วหลัน วางมือที่ยกขึ้นลงอย่างผิดหวัง

คนถูกพาตัวไปแล้ว อวี๋ซื่อหมิงก็เดินมาที่นอกศาล ประสานมือพูดกับลั่วหลัน

“เคยได้ยินมาว่าอวี้หวังเฟยเป็นหมอที่เก่งมาก ไม่นึกว่าช่วยชีวิตคนที่ถูกพิษผงเบญจพิษได้ กระหม่อมนับถือความสามารถปลุกคนตายให้ฟื้นของท่านมากพ่ะย่ะค่ะ”

ลั่วหลันประสานมือตอบอย่างสุภาพ

“ใต้เท้าอวี๋ชมเกินไปแล้ว นั่นเป็นเพียงทักษะเล็กน้อยเท่านั้น”

เหลิ่งอวิ่นมองดูทั้งสองสนทนากัน เม้มปากสบถ เดินเข้าไปพูดว่า

“ในเมื่ออวี้หวังเฟยมีฝีมือน่าทึ่งขนาดนี้ ไม่ทราบว่ารักษาขาของน้องสี่หายหรือยัง”

ลั่วหลันเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา กัดฟันกรอดพูดว่า

“แน่นอน เหลิ่งอวี้ไม่เพียงแค่จะต้องดีขึ้น เขายังจะเอาคืนคนที่ทำร้ายเขาด้วย ทำให้คนชั่วช้าสามานย์ต้องทรมานเหมือนเขา”

เหลิ่งอวิ่นตัวสั่น ตาขวาง ประสานมือพูดกับอวี๋ซื่อหมิงว่า

“ใต้เท้าอวี๋ ข้ายังมีธุระ ขอตัวก่อน”

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองลั่วหลัน หันหลังเดินออกไป

เมื่อเห็นเขากลับไปแล้ว ลั่วหลันจะกล่าวคำอำลา ใต้เท้าอวี๋ประสานมือพูดเบาๆ ขึ้นก่อนว่า

“อวี้หวังเฟยเชิญท่านอยู่ก่อน”

ลั่วหลันหันหน้าไปมองเขาอย่างประหลาดใจ ถามว่า