พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 165

ลั่วหลันรังเกียจจนไม่อยากมองเขานานกว่านั้น หันหลังขึ้นรถม้า อาไฉ่ตามหลัง ส่วนอาโฮ่วก็กระโดดขึ้นรถม้าขับออกไป

...

ยามราตรี จวนอวี้อ๋องเงียบสงบเหมือนเช่นเคย

แต่เสียงร้องครวญครางของคนดังขึ้น เหลิ่งอวี้ที่กำลังนอนหลับก็ลุกขึ้นกะทันหัน ลั่วหลันก็ลุกขึ้นเช่นกัน

เหลิ่งอวี้จะลุกจากเตียงไปดู แต่ถูกลั่วหลันห้ามไว้

“ไม่ต้องเพคะ ปลาติดแหแล้ว”

เหลิ่งอวี้มองนางอย่างประหลาดใจ "หมายความว่าอย่างไร"

ลั่วหลันหรี่ตา ลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย พลางชูกำปั้นขึ้นอย่างสะใจ

"หม่อมฉันเคยบอกท่านแล้วว่าหม่อมฉันมาจากอีกโลกหนึ่ง มีวิธีมากมายที่จะจัดการกับเหล่าอันธพาล"

นางสวมรองเท้า หรี่ตาพูดกับเหลิ่งอวี้

“ไปกันเถอะ หม่อมฉันจะพาไปดูเรื่องสนุกๆ”

เหลิ่งอวี้แปลกใจว่านางทำอะไร พยักหน้าอย่างจริงจัง

"ต้องไปอยู่แล้ว"

เสียงดังเอะอะขึ้นในลานบ้าน ลั่วหลันกับเหลิ่งอวี้ผลักประตูออกไป บัดนี้ ชายชุดดำสองคนถูกมัดนอนบนพื้น อาอวี่กับเสี่ยวหลิงจื่อกำลังถือกระบี่จี้คนทั้งสอง

เมื่อเห็นลั่วหลันกับเหลิ่งอวี้ออกมา พวกเขาก็พูดอย่างภาคภูมิใจ

“หวังเฟยปรีชานัก ปลาสองตัวนี้ติดแหแล้ว”

มองดูสองคนที่นอนบนพื้น เหลิ่งอวี้ก็มองนางสายตางุนงง

“หลันเอ๋อร์ทำได้อย่างไร”

ลั่วหลันเม้มปาก เลิกคิ้วอย่างสะใจ

“ง่ายมากเพคะ วางกับดักทั้งภายในและภายนอกจวนอวี้อ๋อง ไม่ว่าเมื่อใด ขอแค่มีคนพยายามปีนข้ามกำแพงเข้ามา ก็จะกลายเป็นปลาในแหของหม่อมฉัน”

นสองคนที่นอนบนพื้นเงยหน้าขึ้นมองลั่วหลันกับเหลิ่งอวี้ คนหนึ่งขมวดคิ้วพูดว่า

“เหลิ่งอวี้ ท่านยืนได้จริงๆ”

เหลิ่งอวี้สังเกตคนทั้งสอง "พวกเจ้าเป็นใคร"

คนหนึ่งคำราม

“อวี้อ๋อง ช่างขี้ลืมเสียจริง เมื่อก่อนท่านเคยฆ่าฉินต้าหู่พี่ชายของข้ากับมือ เรื่องนี้ท่านคงไม่ลืมใช่ไหม”