พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 166

ฉินเอ้อหู่รีบส่ายหัว “ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น ไร้สาระ แม้ว่าข้าจะไม่ได้อยู่บ้านหลายปี แต่ข้าก็รู้ว่าพี่ใหญ่ทำอะไรมากมายเพื่อครอบครัว เขาไม่ใช่คนแบบนั้น ท่านอย่าใส่ร้ายเขา”

เขามองคนข้างๆ ผ่านกรงตาข่าย "เสี่ยวหู่ เจ้าพูดมาว่าจริงหรือไม่ เขาโกหก"

เสี่ยวหูก้มหน้าพลางกระซิบว่า

“ตอนนั้นข้ายังเด็ก ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่ทำอะไร รู้เพียงว่าท่านแม่มักจะโกรธพี่ใหญ่จนมือกุมอกร้องไห้ ยังบ่นว่าบรรพบุรุษทำบาปอะไร ถึงได้ให้กำเนิดเขา ยังด่าพี่ใหญ่ว่าลูกล้างผลาญ”

ฉินเอ้อหู่มองฉินเสี่ยวหูประหลาดใจ แววตารู้สึกว่าเหลือเชื่อ

เหลิ่งอวี้หรี่ตาลง พูดเสียงเย็นชาอีกครั้ง

“ไปเสียเถิด! อย่าทำชั่วอีกเลย”

ทันทีที่เขาพูดจบ ลั่วหลันก็โบกมือให้อาโฮ่วกับจางหยวน แม้ว่าพวกเขาจะไม่เต็มใจ แต่จำต้องใช้กระบี่ตัดกรงแหที่มัดพวกเขา

เหลิ่งอวี้มองจากมุมที่เหนือกว่า พูดกับสองคนบนพื้นว่า

“ฉินเอ้อหู่ เจ้าเคยติดตามกองทัพมาก่อน แม้ว่าเจ้าจะเป็นแค่ทหารธรรมดา แต่ก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง ข้าไม่รู้ว่าเหตุใดเจ้าจึงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ วันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป ถ้ามีคราวหน้า เจ้าทำผิดตกอยู่ในมือของข้า ข้าจะต้องกำจัดเจ้าเหมือนพี่ชายเจ้าแน่”

ฉินเอ้อหู่จ้องมองเขา ยืนขึ้นช้าๆ ถามอีกครั้งสายตางุนงง

“ท่านยอมปล่อยข้าไปจริงๆ หรือ ไม่อยากรู้หรือว่าใครต้องการฆ่าท่าน”

เหลิ่งอวี้ยิ้มมุมปาก แววตาหม่นหมองปรากฏชัดในส่วนลึกของดวงตา เอ่ยน้ำเสียงเย็นชา

“มีคนมากมายที่อยากให้ข้าเหลิ่งอวี้ตาย รู้มากขึ้นหรือน้อยลงก็ไม่มีความแตกต่าง ข้าจึงไม่ต้องการรับรู้”

ฉินเอ้อหู่ก็ตกตะลึง ประสานมือพูดกับเหลิ่งอวี้

“วันนี้เราสองคนพี่น้องคว้าน้ำเหลว ถูกจับในจวนอวี้อ๋อง ท่านสังหารพี่ใหญ่ข้า เป็นหนี้ชีวิตข้า ดังนั้น วันนี้ท่านปล่อยเราสองคน ความแค้นระหว่างเราสองคนถือว่าหายกัน”

เขาลากเสี่ยวหู่กำลังจะปีนข้ามกำแพง แต่ถูกลั่วหลันห้ามไว้

"เดี๋ยวก่อน..."

ฉินเอ้อหู่หันมาสีหน้าสงสัย "อวี้อ๋องเสียใจหรือ"

ลั่วหลันตอบอย่างจนใจ

“จวนอวี้อ๋องไม่ใช่สถานที่พวกเจ้าจะเข้าออกได้ตามอำเภอใจ อย่าปีนข้ามกำแพง ออกทางประตูใหญ่!”

ฉินเอ้อหู่สงสัยคำพูดของนาง แต่เพราะเขาได้เห็นพลังของจวนอวี้อ๋องแล้ว ย่อมไม่กล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่น

เขาหันไปทางเหลิ่งอวี้ พูดกับเขาอย่างเย็นชา

“ท่านวางใจได้ ข้าจะไม่บอกเรื่องของท่านกับใคร”

เขากับเสี่ยวหูรีบเดินไปที่ประตูหลังจวนของอวี้อ๋องอย่างรวดเร็ว