พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 167

อวี๋มามาฮึดฮัด พูดอย่างเย่อหยิ่ง

“พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของพระสนมฉางกุ้ยเฟย เหนียงเหนียงเห็นว่าอวี้หวังเฟยเพิ่งจะแต่งงานไม่นาน คงไม่ทราบวันเกิดของพระนาง จึงสั่งให้บ่าวมาเรียนท่าน”

ลั่วหลันยิ่งรู้สึกสะอิดสะเอียนมากขึ้นไปอีก ฉางกุ้ยเฟยบอกนางล่วงหน้ากว่านี้สองสามวันไม่ได้หรือ เพิ่งบอกวันนี้ นางจะมีเวลาเตรียมของขวัญได้อย่างไรกัน

แม้ว่าไม่พอใจ แต่นางก็ยังแสดงมารยาทพร้อมตอบอย่างนุ่มนวล

“พรุ่งนี้ลั่วหลันจะเข้าวังไปอวยพระพรเหนียงเหนียงแน่นอน”

“บ่าวแจ้งข่าวแล้ว ขอตัวก่อนเพคะ”

อวี๋มามาไม่อยู่นาน ออกไปทันที

วันเกิดฉางกุ้ยเฟย ถ้าไม่เตรียมของขวัญ คงจะเป็นเรื่องไม่เหมาะสม ลั่วหลันจึงปรึกษาเรื่องนี้กับเหลิ่งอวี้

เหลิ่งอวี้ฟังนางแล้วขมวดคิ้ว พูดน้ำเสียงค่อนข้างเย็นชา

“หลันเอ๋อร์ เตรียมอะไรก็ได้ ถึงอย่างไร เจ้าเตรียมอะไร นางก็ไม่พูดดีอยู่แล้ว”

ลั่วหลันเห็นด้วย ฉางกุ้ยเฟยจะฉลองวันเกิด ต้องบอกนางหน่อย นางคงไม่อยากเจอตนเองแน่ๆ

นางเม้มปากพยักหน้า “คำพูดของท่านฟังดูมีเหตุผล ถึงอย่างไร หม่อมฉันกำลังคิดหาเหตุผลเข้าวังไปหาซุนมามาพอดี นึกไม่ถึงโอกาสมาเร็วขนาดนี้!"

เหลิ่งอวี้ยกมือขึ้นปัดผมปรกหน้าผากของนางออก เผยให้เห็นใบหน้าขี้เล่น พูดด้วยความรักใคร่ว่า

“หลันเอ๋อร์ หลายวันนี้ร่างกายข้าฟื้นตัวดีมาก แม้ว่าวรยุทธ์ข้าจะยังฟื้นตัวไม่มากนัก แต่ก็กำลังฟื้นตัวช้าๆ ข้าจึงอยากไปหอหนิงกู่ ถามความเห็นของเจ้าหน่อย”

ลั่วหลันมองเขาอย่างประหลาดใจ นางรู้ว่าตั้งแต่เสี่ยวหลิงจื่อกลับมา เขาก็ตัดสินใจแล้ว แต่เขายังไม่ได้ทำ เพราะติดที่สุขภาพและความเห็นของนางก็เท่านั้น

นางขมวดคิ้วเอ่ยถามอย่างกังวลว่า

“ท่านพี่อยากไปจริงๆ หรือ”

"ข้าอยากไปมาก..."

เหลิ่งอวี้พยักหน้าหนักแน่น แววตามุ่งมั่นแน่วแน่

“พี่น้องทั้งสามของข้าต้องตกระกำลำบากเพราะข้า ทุกครั้งที่ข้านึกถึงพวกเขาถูกทรมานที่นั่น ข้ารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น”