พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 168

เขาไม่รู้ว่าไปคราวนี้อีกนานแค่ไหนจึงจะได้กลับมา ยังรู้ด้วยว่าเขาอาจทำไม่ถูก เขาเองก็ทนไม่ได้ที่จะยกจวนอวี้อ๋องใหญ่โตให้นางที่เป็นผู้หญิงดูแล แต่เขาเป็นห่วงพี่น้องที่ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร ไม่ว่าอย่างไร ได้เห็นว่าพวกเขาปลอดภัย เขาถึงจะสบายใจ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็อยากจูบนางแบบนี้ตลอดไป

จูบของเขากลายเป็นเหมือนพายุบ้าคลั่ง สมองของนางว่างเปล่า ราวกับว่าขาดสติ นางปล่อยให้เขากอดแน่นขึ้น แน่นขึ้น แน่นขึ้น แน่นขึ้น...

จู่ๆ เขาก็พลิกตัวกดนางลง มองลงไปที่ใบหน้าแดงเรื่อ ในแววตาเจือความหลงใหล...

“หลันเอ๋อร์ ข้าไม่รู้ว่าไปคราวนี้จะได้กลับมาเมื่อใด ช่วงนี้ลำบากเจ้าแล้ว...”

"ไม่เป็นไร"

นางเม้มริมฝีปาก ส่ายหัวแรงๆ ทันทีที่นางสัมผัสหมอน เขาก็โน้มตัวเข้ามาถอดเสื้อผ้าของนางออกอย่างแผ่วเบา พลางลูบไล้ผิวพรรณนวลเนียน

เสียงลมหายใจหนักๆ แรงกดดันของเขาประหนึ่งไม้ไผ่ที่หัก...

เช้าวันรุ่งขึ้น ลั่วหลันพาอาไฉ่กับอาหงขึ้นรถม้าเข้าวัง ก่อนออกเดินทาง เหลิ่งอวี้กำชับว่าวันนี้จะมีคนมากมายมาร่วมงานวันเกิดของฉางกุ้ยเฟย หากใครกลั่นแกล้ง นางขอความช่วยเหลือจากซีอ๋องได้

สืบเรื่องพี่เลี้ยงซุน ไปหาหลี่ว์มามาที่ใกล้ชิดกับลี่เฟยได้ นางสนิทสนมกับซุนมามา

ซีอ๋อง?

เมื่อคิดถึงคนคนนี้ ลั่วหลันก็ขมวดคิ้ว แม้ว่าเขาจะดีกว่ารัชทายาทชาติหมา แต่นางก็ไม่ได้รู้สึกดีกับเขามากนัก

แต่ถ้าอยากพบหลี่ว์มามาที่รับใช้ลี่เฟย ต้องขอความช่วยเหลือจากเหลิ่งซีจริงๆ

นางคิดแล้วก็นวดหน้าผาก อาหงถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย

“หวังเฟยปวดหัวหรือเปล่า บ่าวช่วยนวดให้”

ลั่วหลันส่ายหน้า ลืมตาครึ่งหนึ่งโบกไม้โบกมือ

“ไม่เป็นไร ครั้งนี้ข้ามาที่วังไม่ใช่เพื่อร่วมงานวันเกิดฉางกุ้ยเฟยเท่านั้น แต่ยังมาช่วยท่านอ๋องหาแม่นมที่ดูแลเขามาตั้งแต่เล็กด้วย”

อาไฉ่ฟังแล้วอดไม่ได้ที่จะเบ้ปากพูดว่า

“ถ้าแม่นมคนนั้นดีต่อท่านอ๋องจริง ทำไมตั้งหลายปีไม่มาเยี่ยมท่านอ๋องบ้าง น่าจะเป็นคนไหลตามน้ำมากกว่า”

อาหงขมวดคิ้วตำหนินาง “อย่าพูดพล่อยๆ บางทีแม่นมคนนั้นอาจมีเรื่องที่พูดไม่ได้ ท่านอ๋องไม่ดูคนผิดหรอก”