พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 177

อวี๋มามาพยายามข่มความอาย ใช้มือปิดใบหน้าของตัวเอง

ลั่วหลันเดินเข้าไปดึงมือของนางออก จากนั้นพูดเสียงเบาว่า

“มามาอายุมากแล้ว ผิวหน้าเป็นแบบนี้ได้ก็ถือว่าไม่ง่ายแล้ว ให้ทุกคนเห็นทำไมจะไม่ได้”

นางพูดจบรับขวดใสนั้นจากมือของอาหง จากนั้นหยิบน้ำมันปลาหนึ่งออกมาหนึ่งเม็ด เปิดช่องเล็กๆ หยดบนนิ้ว ทาบนใบหน้าซีกซ้ายของอวี๋มามาเบาๆ ค่อยๆ วนรอบใบหน้านาง จนกระทั่งน้ำมันปลาซึมลงไป

อวี๋มามามีความสงสัยรู้สึกเย็นสบายบนหน้า

ในตอนที่นางสงสัย ทุกคนในงานพบเรื่องน่าทึ่ง ใบหน้าครึ่งซีกที่แห้งเหี่ยวราวกับต้นไม้ตายดูเรียบเนียนมันวาวขึ้นในทันที

ลั่วหลันเงยหน้าพูดกับฮ่องเต้และพระสนมฉางกุ้ยเฟยเสียงเบาว่า

“ในน้ำมันปลาอุดมไปด้วยวิตามินเอและดี ช่วยในการทำให้ผิวพรรณชุ่มชื่น ยังเพิ่มความเด้งให้กับผิว ให้ผิวบนใบหน้าขาวผ่องและเนียนนุ่ม โดยเฉพาะทาก่อนนอน ตื่นมาตอนเช้าจะดูอ่อนเยาว์ลงมาก”

ได้ยินคำพูดประหลาดของนาง ประกอบกับเห็นการเปลี่ยนแปลงของผิวบริเวณใบหน้าของอวี๋มามา ผู้หญิงทุกคนที่นี่สนใจเม็ดยาเล็กนี้มาก

พระสนมฉางกุ้ยเฟยโบกมือขวาอย่างดีใจ “เร็ว เอาของมหัศจรรย์นั้นมาให้ข้าดูเร็ว”

ได้ยินคำนี้ ลั่วหลันนำน้ำมันปลาสองขวดพร้อมกับกล่องนั้นส่งไปกับอวี๋มามา อวี๋มามารีบเดินไปถึงตรงหน้าพระสนมฉางกุ้ยเฟย

“เชิญพระสนมฉางกุ้ยเฟยทอดพระเนตร”

นางเงยหน้ามองใบหน้าครึ่งซีกของอวี๋มามา ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงว่า

“รู้สึกเจ็บตรงไหนไหม?”

อวี๋มามาส่ายหน้า “ไม่เพคะ ในทางตรงกันข้ามรู้สึกใบหน้าไม่แห้ง มีความรู้สึกเปียกชุ่ม”

ได้ยินอวี๋มามาพูดแบบนี้ พระสนมฉางกุ้ยเฟยมองยาสองขวดนั้นเหมือนเห็นของล้ำค่า ดีใจจนหุบยิ้มไม่ได้ เหมือนเห็นตัวเองจะดูอ่อนเยาว์และสวยขึ้นอย่างนั้น

นางเปลี่ยนใบหน้าที่เย็นชาของตัวเอง ยิ้มตาหยีพูดกับลั่วหลัน

“หลันเอ๋อร์มีใจแล้วจริงๆ ของหายากเช่นนี้ กลับไปข้าจะใช้อย่างเห็นคุณค่า”

ดูเอาเถอะ ให้ของที่นางชอบเปลี่ยนคำเรียกเป็นหลันเอ๋อร์แล้ว เมื่อก่อนเอาแต่เรียกนางว่าอวี้หวังเฟย จู่ๆ ได้ยินนางเปลี่ยนคำเรียก ลั่วหลันรู้สึกไม่คุ้นเคย

แต่นางยังยอบตัวลงยิ้มตอบว่า