พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 180

“ใช่แล้ว! พระชายาอวี้อ๋องอย่าได้ถ่อมตน ทักษะการร่ายรำสูงส่งเช่นนี้ จะไม่เข้าใจบทกวีได้อย่างไร”

ลั่วหลันขมวดคิ้วเล็กน้อยการร่ายรำเมื่อครู่ นางเห็นสายตาที่ประหลาดใจในดวงตาของทุกคนแล้ว หากต้องเเต่งบทกวีอีกก็จะยิ่งมีคนสงสัยในตัวนางเพิ่มมากขึ้น

ถึงแม้นางจะไม่กลัวคนสงสัย เเต่ก็ไม่อยากจะนำปัญหามาโดยใช่เหตุ ดูเหมือนว่าอีกสักครู่นางต้องแสร้งทำหน่อย

เมื่อคิดได้ดังนั้น นางจึงพยักหน้า “เช่นนั้นขอเชิญไท่จื่อเฟยเริ่มก่อน ลั่วหลันสมองไม่ค่อยเเล่น ต้องคิดสักครู่ถึงจะได้”

เมื่อเห็นนางตอบรับ อู๋หลินหลินก็เม้มปากอย่างภาคภูมิใจ ทำท่าทางหยิ่งยะโส หรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง คิดอยู่ชั่วครู่แล้วพูดออกมาอย่างเนิบเนิบว่า

“ผักชีเก็บมาทำขนม ถั่วงอกเก็บมาเพาะปลูก

เช้าเย็นลูบท้องทั้งสองข้าง ยังไม่ต้องหัวเราะเยาะกับการอยู่อย่างสันโดษ”

“ดี!”

มีเสียงปรบมือและเสียงเชียร์จากฝูงชน

แขกเหรื่อหญิงที่กำลังรับประทานอาหารต่างวางช้อนส้อมลง เเละเข้ามาดูความสนุกสนาน เมื่อได้ยินบทกวีที่อู๋หลินหลินเเต่งออกมาเป็นบทเป็นกลอน ก็ปรบมือเเละส่งเสียงเชียร์

อู๋หลินหลินยิ่งยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ หันไปยิ้มกว้างให้กับผู้ที่ชมนาง

ในขณะนั้น นางมองไปที่ลั่วหลัน เเล้วเลิกคิ้วขึ้นพลางพูดว่า

“เชิญพระชายาอวี้อ๋องเถิด!”

ลั่วหลันเงียบไปครู่หนึ่งในใจ เกี่ยวกับบทกวีบนโต๊ะอาหาร นางพลันนึกถึงบทกวีโบราณบทหนึ่งที่เคยเรียนในหนังสือเรียนสมัยประถมศึกษาในชาติก่อน

ดังนั้น นางจึงหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง เเล้วพูดอย่างช้าๆว่า

“พรวนดินปลูกข้าวตอนเที่ยงวัน

เหงื่อหยดลงพื้นดินที่ต้นข้าว

ใครเล่าจะรู้ว่าอาหารในจาน

เเต่ละเม็ดต้องเหนื่อยยากเพียงใด”

บทกวีที่เรียบง่ายบทนี้ นางเพียงเเค่ต้องการให้มันผ่านไป คิดไม่ถึง คนในงานเมื่อได้ฟังเเล้วกลับเงียบกริบ

เหลิ่งหมิงที่เงียบมาตลอดจู่ๆก็ปรบมือเเละพูดว่า

“บทกวีนี้เข้าใจง่ายมาก ทั้งยังเขียนถึงความยากลำบากของชาวนาในการทำนา เเละยังเตือนใจผู้คนให้เห็นคุณค่าของอาหาร เป็นบทกวีที่ดี เป็นบทกวีดี!”

เหลิ่งซีก็ส่ายหน้าไปมา เเล้วพยักหน้าไม่หยุด

“แม้บทกวีนี้จะมีจำนวนคำไม่มาก เเต่มีความหมายที่ไม่ธรรมดา สมควรที่ชาวบ้านทั่วไปจะนำไปท่องจำ

คำพูดขององค์ชายทั้งสอง ทำให้ลั่วหลันรู้สึกทั้งขำทั้งเศร้า

นางคิดว่าจะอ้างอิงบทกวีโบราณเพื่อเอาตัวรอด พวกเขากลับสงสัยว่าบทกวีนี้นางเป็นคนแต่ง? ถึงแม้ลั่วหลันจะเป็นถึงปริญญาโทการเเพทย์ เเต่ก็ไม่สามารถเเต่งบทกวีโบราณที่คนนำไปท่องจำได้！ช่างน่าละอายจริงๆ!

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คนในงานก็พลอยชมเชยตาม