พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 191

หลั่วหลันเหลือบมองเขา ความเกลียดชังในสายตาของนางนั้นมีเพิ่มมากขึ้น

นางพูดอย่างเย็นชาว่า

“เจ้าทำบาปมากเกินไป เด็กคนนี้จะรอดไหมคงต้องดูลิขิตฟ้าแล้วแหละ”

“นี่เจ้า...”

หากคำพูดนี้ออกมาจากปากของคนอื่น เขาคงจะโกรธอย่างมาก บางทีอาจจะฆ่าคนคนนั้นเลยก็เป็นได้ แต่เมื่อคำพูดนี้ออกมาจากปากของสุ่ยหลั่วหลัน เขาเองก็ไม่แปลกใจ

เขาจับคางแล้วยิ้ม จากนั้นก็กระตุกยิ้มและพูดอย่างได้ใจว่า

“ข้าเหลิ่งอวิ่นทำอะไรมีมโนธรรม พระเจ้าจะต้องรักษาลูกชายของข้าไว้แน่”

หลั่วหลันไม่อยากจะพูดคุยอะไรกับเขามาก จึงได้ยกใบสั่งยาในมือขึ้นมาตรงหน้าแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า

“นี่คือยารักษาครรภ์ เอาไปให้นางกินเถอะ อีกไม่กี่วันข้าจะมาอีกครั้ง”

หลังจากพูดจบนางก็เดินออกไป เหลิ่งอวิ่นถือใบสั่งยาไว้ในมือแล้ววิ่งตามนางไป จากนั้นก็พูดเอาใจว่า

“ข้าได้ยินมาว่าทักษะการเต้นของอวี้หวังเฟยนั้นยอดเยี่ยมมาก แถมยังดีดขิมได้เก่งด้วย ข้านี่นึกเสียใจจริงๆ ที่ไม่สามารถไปร่วมงานวันเกิดของพระสนมฉางกุ้ยเฟยได้ ไม่อย่างนั้นข้าคงจะโชคดีได้เห็นความสามารถของอวี้หวังเฟย”

หลั่วหลันเดินไปพลางพูดอย่างดูถูก

“ไม่ใช่ว่าใครๆ จะสามารถเห็นข้าเต้นได้ บางคนอาจจะไร้วาสนาเห็นมันตลอดชีวิต”

“ฮ่าฮ่าฮ่า...”

อยู่ๆ เหลิ่งอวิ่นก็เงยหน้าและหัวเราะออกมาเสียงดัง “ไม่รู้ว่าน้องสี่ของข้ามีวาสนาได้เห็นไหมนะ จริงสิ เจ้ามักจะเต้นให้เขาดูย่อยๆ เหรอ ข้าช่างอิจฉาน้องสี่ของข้าจริงๆ ที่มีผู้หญิงแบบเจ้าอยู่ข้างๆ เฮ้อ!”

อยู่ๆ หลั่วหลันก็หยุดลงแล้วมองเขาอย่างเย็นชา จากนั้นก็พูดทีละถ้อยคำว่า

“หากให้เจ้าสลับกับเขา เขาจะยอมเหรอ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เหลิ่งอวิ่นก็อึ้งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มเศร้า

“หากมีผู้หญิงอย่างเจ้าอยู่เคียงข้างตลอดเวลา อย่าว่าแต่ต้องติดเตียงสามปีเลย สามสิบปีข้าก็ยอม”

คำพูดสวยหรูใครพูดไม่เป็น หากเขาใช้ชีวิตแบบเหลิ่งอวี้สักคน เขาคงจะรับไม่ได้

หลั่วหลันทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้ให้กับเขา “ทำกรรมใดไว้กรรมนั้นก็ตามสนอง เพื่อลูกหลานรุ่นต่อๆ ไป รัชทายาทควรจะทำบุญมากๆ ถึงจะถูก”

เมื่อพูดจบนางก็เดินจากไปทันที อาไฉ่และอาหงติดตามอย่างใกล้ชิด

รถม้าของจวนรัชทายาทจะส่งนางกลับ แต่นางก็ปฏิเสธ อยู่ๆ นางก็อยากจะเดินเล่นขึ้นมา

อาหงถามด้วยความสงสัยว่า

“หวังเฟยเป็นอะไรไปเพคะ ทำไมถึงไม่นั่งรถม้า”

“ข้ารู้สึกหงุดหงิดใจ อยากจะเดินเล่นหน่อย”