พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 193

แม้จะพูดอย่างนั้น ในใจของนางก็ยังคงมีความกังวลอยู่ลึก ๆ เพราะตัวเองเป็นเพียงคนตัวเล็กไร้ซึ่งอำนาจ จวนอวี้อ๋องก็อยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยง แม้ว่าเหลิ่งอวี้จะมีใจให้ แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรต่อหน้าฮ่องเต้ หากฮ่องเต้ส่งนางให้กรมราชทัณฑ์สอบสวนจริง มีหรือที่จะรอดพ้นจากการถูกทุบตีทรมาน บีบคั้นให้รับสารภาพ ตอนนั้น ต่อให้ร้องเรียกฟ้า ฟ้าก็คงไม่เมตตา ร้องเรียกดิน ดินก็คงไม่เหลียวแล ยิ่งไปกว่านั้น การกลับมาของเหลิ่งอวี้อาจจะยิ่งทำให้เขาต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย

ดูท่าแล้ว เรื่องนี้ นางคงต้องหาทางรับมือเสียหน่อย

คิดได้ดังนั้น นางก็ถอนหายใจ พลางโบกมือให้อาหง “เปิดประตู ให้คนไข้เข้ามาเถิด!”

ทันทีที่นางพูดจบ อากังก็รีบร้อนวิ่งเข้ามา สีหน้าเคร่งเครียดเอ่ยขึ้นว่า

“หวังเฟย องค์รัชทายาทและซีอ๋องเสด็จมาขอรับ”

ทันทีที่ได้ยินนามของทั้งสอง ลั่วหลันก็ขมวดคิ้วแน่น ฉางกุ้ยเฟยเพิ่งจะจากไป วันนี้สองคนนี้กลับมาพร้อมหน้า พวกเขาคิดจะทำอะไรกัน? จวนอวี้อ๋องแห่งนี้ช่างคึกคักราวกับตลาดสดเสียจริง!

ยังไม่ทันที่นางจะได้เอ่ยสิ่งใด เสียงขององค์รัชทายาทก็ดังขึ้น

“เหตุใดช่วงนี้จวนอวี้อ๋องดูเงียบเหงานัก? บ่าวไพร่ก็ลดน้อยลง? หายไปไหนกันหมด?”

เมื่อได้ยินประโยคนั้น ลั่วหลันก็รู้สึกกังวลใจ อาอวี่ อาโฮ่ว และจางหยวนหายตัวไปพร้อมกัน ย่อมยากที่จะไม่ก่อให้เกิดความเคลือบแคลงสงสัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากสายตาที่จับจ้องจวนอวี้อ๋องอย่างไม่วางตาขององค์รัชทายาท

แต่ถึงกระนั้น นางก็ยังคงเรียบเรียงอารมณ์ของตนเอง นั่งลงบนที่นั่งหลัก แววตาทั้งคู่จับจ้องไปยังประตูทางเข้าอย่างมุ่งมั่น

เหลิ่งอวิ่นและเหลิ่งซีเดินเข้ามายังโถงด้านหน้า ประหนึ่งคุ้นเคยสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างดี ทั้งสองแยกย้ายไปนั่งลงบนที่นั่งฝั่งซ้ายและขวา

เมื่อเห็นทั้งสองทำตัวราวกับเป็นบ้านของตนเอง ลั่วหลันขมวดคิ้ว “องค์รัชทายาทและซีอ๋องเสด็จเยือนจวนอวี้อ๋องพร้อมกัน ช่างเป็นเรื่องที่หาได้ยากยิ่ง”

เหลิ่งอวิ่นหรี่ตามองนาง แววตาลึกซึ้งขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

“วันนี้ข้ามาที่นี่ก็เพื่อขอบคุณอวี้หวังเฟยโดยเฉพาะ เสี่ยวอวี้อาการดีขึ้นมากหลังจากได้ทานยาของเจ้า ข้าจึงมาขอร้องให้อวี้หวังเฟยหาเวลาไปตรวจดูอาการและรักษาครรภ์ของนางอีกครั้ง”

เมื่อนึกถึงหญิงสาวผู้น่าสงสารเสี่ยวอวี้ หัวใจของลั่วหลันก็กระตุกวูบด้วยความเจ็บปวด ช่วงหลายวันมานี้นางพยายามปลอบประโลมต้าจื้ออยู่ตลอดเวลา หากต้าจื้อล่วงรู้ว่าเหลิ่งอวิ่นมาเยือน เขาจะต้องไม่คำนึงถึงสิ่งใดแก้แค้นเขาเป็นแน่

ด้วยเหตุนี้ นางจึงส่งสายตาให้อากัง อากังเข้าใจความนัยจึงค่อย ๆ ถอยออกไป

นางจึงเม้มริมฝีปากเอ่ยกับเหลิ่งอวิ่นว่า

“ในเมื่อเสี่ยวอวี้เป็นคนไข้ของหม่อมฉัน หม่อมฉันย่อมไม่นิ่งดูดาย ทว่าช่วงนี้จวนมีเรื่องราวมากมายนัก ให้นางกินยาตามที่สั่งไปก่อน อีกไม่กี่วันหม่อมฉันจะไปเยี่ยมนาง”

เหลิ่งอวิ่นขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นกวาดสายตามองไปรอบ ๆ พลางเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจว่า